Για Να Σε Συναντήσω.

(στη μνήμη του Τάσου  Λειβαδίτη 
20 Απριλίου 1922 - 30 Οκτωβρίου 1988)

Γι΄ αυτό κατεβαίνουν οι άνθρωποι από τα σύννεφα.
Για να αγαπήσουν βασανιστικά και γλυκά.
Για να σώσουν τις ψυχές τους από την μοίρα.
Να ζήσουν τους ποιητές,
να κάνουν δικές τους τις λέξεις.
Να γράψουν νότες για το κρίμα τους,
να σώσουν τους ήχους από την λήθη.
Να ξεχάσουν το σώμα τους,
να βρουν το βαθύ κόκκινο των ματιών τους.
Να πάρουν πίσω τις χαμένες μέρες,
να τις γεμίσουν ατέλειωτες νύχτες.
Να ζήσουν, να νιώσουν τη γη.
Να μυρίσουν το χώμα και τα δέντρα.
Κι έτσι να φύγουν,
νικητές και νικημένοι,
κερδισμένοι και χαμένοι,
βασιλιάδες και είλωτες.
κουβαλώντας έναν άνθρωπο μαζί τους.

Κάθισε εδώ κοντά μου

Μου 'λειψες ξαφνικά

Έτσι όπως πέφτει ο ήλιος

Χτυπάει η μοναξιά

Μείνε λιγάκι ακόμα

Κάτι έχω να σου πω

Να πάρει ο αέρας χρώμα

Αχ, για να γεννηθείς εσύ κι εγώ

Γι' αυτό, για να σε συναντήσω

Γι' αυτό έγινε ο κόσμος μάτια μου

Γι' αυτό, για να σε συναντήσω

Δεν έχει αρχή και τέλος

Δεν έχει μέτρημα

θάλασσα που κυλάει

αυτό το αίσθημα

στο πιο βαθύ σκοτάδι

στη δυνατή βροχή

γιορτάζει η αγάπη,

γιορτάζει η αγάπη

της νύχτας το σκοτάδι

φωτίζει το φιλί

Στίχοι: Τάσος Λειβαδίτης

Μουσική: Κώστας Λειβαδάς

Εκτέλεση: Μανώλης Λιδάκης

Η ώρα του Stuff.

Μετά. Πιο μετά.
Και έτσι η ζωή περνά.
Χωρίς τώρα, χωρίς λαχτάρα, χωρίς πεταλούδες.
Μην λες μετά.
Μ΄ ακούς, δεν υπάρχει τίποτα να ζήσουμε μετά.
Μην αναβάλεις τη ζωή,
μην μεταθέτεις την σπίθα των ματιών μου.
Τώρα ανάβουν, τώρα υγραίνονται, τώρα κλαίνε.
Τώρα λιώνω, τώρα σε αναζητώ, τώρα απαιτώ.
Μην περιμένεις να ξημερώσει.
Θα κουραστείς. Τώρα δες μέσα στην νύχτα μας.
Έλα φώτισε τα σκοτάδια μας
και νιώσε την στιγμή να σε λυτρώνει.
Τώρα σου μιλώ, τώρα σ΄ αγαπώ.
Δεν υπάρχει μετά.

Κίτρινο το σούρουπο, η ώρα έξι και μισή

Πες μου κάτι, μίλησε, δεν αντέχω στη σιωπή

Κλείσε το παράθυρο, τρέμω και το σκέπασμα βαρύ

Τούτη η πόλη γίνηκε ανυπόφορη πληγή

«Δες βραδιάζει, μη μιλάς

μον' έλα λίγο πιο κοντά»

Ξέρω πως ανάσκελα θα μας βρούνε ένα πρωί

σέρνοντας στο βλέμμα μας κάποια σιωπηλή κραυγή

Άδειο θα'ν' το πρόσωπο κι η ματιά τους αδειανή

με έναν αργό θάνατο να μας λιώνει το κορμί

«Μη φοβάσαι σβήσ'το φως

δεν υπάρχει που, πότε και πως»

«Πριν τελειώσει η νύχτα αυτή,

πριν μας έβρει το πρωί...»

Πες μου αν μ'αγάπησες όσο ο ήλιος την αυγή

όσο ο γκρίζος ουρανός κάποιας άνοιξης βροχή

Αν τον φόβο μου έβλεπες πίσω από κάθε μου φιλί

Πες μου αν μ'αγάπησες όσο η νύχτα την σιωπή

Στίχοι - Μουσική: Παύλος Σιδηρόπουλος

Εκτέλεση: Παύλος Σιδηρόπουλος - Δήμητρα Γαλάνη

Το μπλόκο της Καισαριανής.

Σκυφτός μπρος τη σόμπα,
νωχελικός και σίγουρος.
Έσπαγες με τα χέρια σου τα κάστανα
και τα μασούσες χωρίς δόντια.
Κόκκινος ως το κόκαλο,
βασανισμένος ως την ψυχή,
περήφανος ως τα σύννεφα.
Με το μικρό σου μουστακάκι,
που συγκέντρωνε όλη σου την σκληράδα.
Μα το βλέμμα όλο καλοσύνη.
Που την έσωσες στην εξορία,
που την φύλαξες στο χακί σου τζάκετ.
Που δεν σου ΄κανε πια,
σκελετωμένος από την πείνα.
Σκελετωμένος από τις θύμισες.
Δεν μίλαγες ποτέ.

Καθόσουν γυρτός στο τσίγκινο τραπεζάκι.

Με το άφιλτρο τσιγάρο και το καφεδάκι σου.

Σταυροπόδι, κοιτώντας στο κενό.

Που είσαι τώρα να δεις;
Που είσαι τώρα να νιώσεις ξανά να πνίγεσαι.
Να δεις για ποια Ελλάδα πολέμησες,
να δεις για ποιους Έλληνες έλιωσες στο ξερονήσι.
Να δεις πως κανείς δεν σε θυμάται πλέον.
Λες και δεν έζησες σε αυτή τη γη.
Λες και δεν έχουμε παρελθόν.
Λες και δεν είσαι συ το μέλλον.

Καλύτερα που έφυγες νωρίς.
Δεν θα το άντεχες.

Ποιόνε να κλάψω πρώτονε

ποιον να τραγουδήσω πρώτονε

στο μπλόκο στην Καισαριανή,

που γίνηκε μια Κυριακή.

Που γίνηκε μια Κυριακή

πρωί με τη δροσούλα.

Γιώργη με τη γλυκιά φωνή,

με τις φαρδιές τις πλάτες,

πες μου την ύστερη στιγμή

τι βρήκες και τραγούδησες

και τάραξες τη γειτονιά

ως πέρα στο Παγκράτι.

Ποιόνε να κλάψω πρώτονε

ποιον να τραγουδήσω πρώτονε

στο μπλόκο στην Καισαριανή,

που γίνηκε μια Κυριακή.

Λευτέρη, με τα γαλανά

τα μάτια και την ομορφιά,

τους τοίχους που μπογιάτιζες

πες μου την ύστερη στιγμή

τι βρήκες και ζωγράφισες,

και το κοιτάν στη γειτονιά

και κλαίνε στο Παγκράτι?

Γιάννη καλέ, Νίκο αδελφέ,

Δημήτρη καροτσέρη,

π' άφησες έρμο τ' άλογο,

να τριγυρνά στους δρόμους

και το κοιτάν στην γειτονιά

και κλαίνε στο Παγκράτι.

Στίχοι: Νότης Περγιάλης

Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης

Εκτέλεση: Χαρούλα Αλεξίου

Ίχνος.

Περπατάς όλη τη μέρα στα θέλω μου.

Ανήκεις στην καλημέρα μου, έχεις την καληνύχτα μου.

Αντέχω στις σκληρές σου λέξεις.

Αγγίζω τον εγωισμό σου, 

νιώθω το γλυκό σου παίδεμα.

Προσπαθώ να σου ξεφύγω.

Μα εσύ ριζώνεις μες το δέρμα μου.

Εξουσιάζεις την ανάσα μου.

Καταστρέφεις το κενό μου.

Και έτσι φοβάμαι το ίχνος που θα μείνει από σένανε 

Είχε πέσει ο ήλιος μέσα στον καθρέφτη μου

τύφλωνε τα μάτια, τύφλωνε τη σκέψη μου

είχαν έρθει φίλοι να μου πουν για σένανε

ούτε που μιλούσαν ούτε που ανασαίνανε

Άναψα τσιγάρο με τα ρούχα σου

ίχνος δε θα μείνει από σένανε

κι έριξα τη στάχτη μες στην κούπα σου

που ‘πινες τα χρόνια μου, έπινες και μένανε

Είχε βασιλέψει, το φεγγάρι έβγαινε

σπίτι μας οι τοίχοι πάνω μου όλοι πέφτανε

έφυγαν οι φίλοι, έκλαψα και κλείδωσα

μια φορά ακόμα πάλι εγώ την πλήρωσα

Άναψα τσιγάρο με τα ρούχα σου

ίχνος δε θα μείνει από σένανε

κι έριξα τη στάχτη μες στην κούπα σου

που ‘πινες τα χρόνια μου, έπινες και μένανε

Μουσική: Γιάννης Νικολάου

Στίχοι: Γιώργος Κρητικός

Εκτέλεση: Λένα Αλκαίου

Τα ήσυχα βράδια.

Γι΄ αυτούς που τους χωρίζει η ζωή,
μα τους ενώνει η ψυχή.
Γι΄ αυτούς που κυνηγάν δυο στιγμές,
μα τους ανταμώνει ο χρόνος.
Γι΄ αυτούς που κρυώνουν μονάχοι,
μα καίνε οι σκέψεις τους.
Γι΄ αυτούς που δεν τους προσφέρουν λουλούδια,
μ΄ ανθίζουν κάθε βράδυ από πόθο.
Αυτούς που κοιμούνται σε μόνα κρεβάτια,
αυτούς που νιώθουν τα τραγούδια δικά τους,
αυτούς που κάνουν βόλτες στην βροχή,
που βρέχονται και νιώθουν την αγάπη.
Γι΄ αυτούς γράφω, γι΄αυτούς αναπνέω, γι΄ αυτούς ζω.
Αυτούς αναζητώ, αυτούς περιμένω, αυτούς αγαπώ.

Ακόμα κι αν φύγεις

για το γύρο του κόσμου

θα' σαι πάντα δικός μου

θα είμαστε πάντα μαζί

Και δε θα μου λείπεις

γιατί θα 'ναι η ψυχή μου

το τραγούδι της ερήμου

που θα σ' ακολουθεί

Τα ήσυχα βράδια

η Αθήνα θ' ανάβει

σαν μεγάλο καράβι

που θα 'σαι μέσα κι εσύ

Και δε θα σου λείπω

γιατί θα 'ναι η ψυχή μου

το τραγούδι της ερήμου

που θα σ' ακολουθεί

Τα ήσυχα βράδια

θα περνάει φωτισμένο

της ζωής μου το τρένο

που θα 'σαι μέσα κι εσύ

Και δε θα σου λείπω

γιατί θα 'ναι η ψυχή μου

το τραγούδι της ερήμου

που θα σ' ακολουθεί

Μουσική: Λάκης Παπαδόπουλος

Στίχοι: Μαριανίνα Κριεζή

Εκτέλεση: Αρλέτα

Όνειρο απατηλό.

Και αν δεν είχαμε αυτό το όνειρο;
Θα φεύγαν τα πλοία χωρίς αντίο, χωρίς χτυποκάρδια.
Θα έσβηναν τα φώτα τους τη νύχτα.
Χωρίς χέρια δεμένα, χωρίς χείλη υγρά.
Χωρίς δροσιά και αλμύρα.
Χωρίς μπερδεμένα μαλλιά,
καυτό καφέ και ζεστό ψωμί.
Και πίσω στη γη, πίσω στη ζωή...
Που θα ξενυχτούσε ο κόσμος;
Πως θα άνθιζε, πως θα μαραίνονταν;

Τα δωμάτια θα ήσαν άδεια,
χωρίς ανάσες,
χωρίς ιδρώτες,
χωρίς δάκρυα.
Το όνειρο έχει το κλειδί,
το όνειρο την θύρα,
το όνειρο και την επιστροφή.

Μ' ένα όνειρο τρελό

όνειρο απατηλό

ξεκινήσαμε κι οι δυο μας

και στου δρόμου τα μισά

σβήσαν τ' άστρα τα χρυσά

ξαφνικά από τον ουρανό μας

Ποια μοίρα με ζηλεύει

ποιο μάτι φθονερό

και χάθηκε μια αγάπη

προτού να τη χαρώ

σαν πλοίο που ναυάγησε

σαν νούφαρο που μάδησε

στης λίμνης μέσα το θολό νερό

Με ελπίδες λιγοστές

έστω και απατηλές

να γυρίσεις περιμένω

ίσως βγει αληθινό

τ' όνειρό μου το τρελό

τ' όνειρό μου το ναυαγισμένο

Μουσική: Απόστολος Καλδάρας

Στίχοι: Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου

Εκτέλεση: Σταμάτης Κόκοτας

Όλα μπερδεύονται γλυκά.

Η νύχτα και το φως.
Η ζέστη και το κρύο.
Το μαζί και το χώρια.
Η σκέψη και ο ύπνος.
Το άγγιγμα και οι λέξεις.
Το χάδι και το βλέμμα.
Ο έρωτας και το ανεκπλήρωτο.
Η αγάπη και η ηδονή.
Η ζάχαρη και το αλάτι.
Εγώ και συ.
Όλα μπερδεύονται γλυκά.

Οι δρόμοι λες κι έχουν αδειάσει

Τα φώτα ανάψανε δειλά

Δεν έχει ακόμα σκοτεινιάσει

Κι όλα μπερδεύονται γλυκά

Κι εγώ μεσ’ στα δικά σου μάτια

πως βρήκα πάλι τη ρωγμή

και πέφτω με την ίδια ζάλη

την ίδια τρέλα και ορμή

Δεν είναι πως σε περιμένω

Και βρίσκω τρόπο για να ζω

Μα κάπου εδώ ειν’ αφημένο

Ότι απόμεινε μισό

Με φτάνουν τα μικρά σου νέα

Με πολιορκούν από παντού

Μοιάζει η ζωή σου να ειν’ ωραία

Και η καρδιά σου να ειν’ αλλού

Κι εγώ μ’ αυτή την απορία

Που μήνες τώρα κουβαλώ

Για πια κρυμμένη αρμονία

Εσύ ’σαι ’κει και εγώ εδώ

Δεν είναι πως σε περιμένω

Και βρίσκω τρόπο για να ζω

Μα κάπου εδώ ειν’ αφημένο

Ότι απόμεινε μισό

Ο δρόμος φαίνεται μπροστά μου

Να ξετυλίγεται ανοιχτός

Εγώ ανοίγω τα φτερά μου

Μα ειν’ ο ορίζοντας θολός

Όσο κι αν μου ’λεγες μωρό μου

Εσύ ’σαι πλάσμα φωτεινό

Εγώ ειμ’ εδώ χωρίς το φως μου

Και φως μου εσύ δεν είσ’ εδώ

Δεν ξέρω πια να περιμένω

Κι ας βρίσκω τρόπο για να ζω

Μα κάπου εδώ ειν’ αφημένο

Εκείνο τ’ άλλο σου μισό

Οι δρόμοι λες κι’ έχουν αδειάσει

Τα φώτα ανάψανε δειλά

Δεν έχει ακόμα σκοτεινιάσει

Κι όλα μπερδεύονται γλυκά

Μουσική: Ελένη Καραΐνδρου

Στίχοι: Μελίνα Τανάγρη

Εκτέλεση: Μελίνα Τανάγρη

Μια ευχή.

Η συννεφιά θα φέρει την αγκαλιά.
Η βροχή το χάδι, το φιλί.
Κάτσε δίπλα μου και ας είσαι μακριά.
Μείνε πλάι μου και ας μην μπορώ να σε αγγίξω.
Απλά να νιώθω την αύρα σου,
να νιώθω την δροσιά των χεριών σου.
Να γίνει η μουσική κτήμα μας,
να γίνουν οι νότες ζωή μας,
οι φωνές μοίρα μας.
Και έτσι κενοί και γεμάτοι μαζί,
να κάνουμε μια ευχή.
Έτσι να ξυπνάμε κάθε μέρα,
ο ένας μέσα στον άλλον.

Άκουσε την πρώτη τη βροχή

είναι για μας η πιο όμορφη εποχή

Τα παιδιά μεγαλώνουν κι όλα δείχνουν ωραία

Όλοι γύρω μας ζητούν να βρουν μια παρέα

Μια ψυχή που αγαπά ζητάει ουρανό

Μα εσύ κι εγώ

περπατούμε αγκαλιά στη μέση του δρόμου

Είμαστε η αρχή και το τέλος του κόσμου

Γι' ακόμη μια φορά η αγάπη μας κοιτά

Άφησε στον ουρανό μια ευχή

να 'ρθει για μας η πιο όμορφη στιγμή

Τα παιδιά μεγαλώνουν κι όλα δείχνουν ωραία

Όλοι γύρω μας ζητούν να βρουν μια παρέα

Μια ψυχή που αγαπά ζητάει ουρανό

Μα εσύ κι εγώ

περπατούμε αγκαλιά στη μέση του δρόμου

Είμαστε η αρχή και το τέλος του κόσμου

Γι' ακόμη μια φορά η αγάπη μας κοιτά

Στίχοι - Μουσική: Κωνσταντίνος Βήτα

Εκτέλεση: Δήμητρα Γαλάνη - Κωνσταντίνος Βήτα

Βυθός.

Έχω τόσα να σου χαρίσω.
Κρίμα...
Τόσα για να σου κρατώ συντροφιά τα βράδια.
Να σε κοιτώ όταν κοιμάσαι.
Ναι σε αγκαλιάζω όταν φεύγεις μακρυά μου.
Να σε ακολουθήσω όπου κι αν πας.
Τόσα όμορφα να σου φτιάξω,
τόσα γλυκά να σε κάνω να ζήσεις,
τόσα τρομακτικά να σου διηγηθώ.
Χωρίς να κουραστείς στιγμή.
Θα κρέμεσαι απ΄τις λέξεις μου και τις πράξεις μου.
Θα με πληγώνεις όποτε θες.
Θα με κάνεις Θεό σου.
Και γω θα γίνομαι ο βυθός σου.
Κρίμα...

Πέρασαν μέρες χωρίς να στο πω

"Το σ' αγαπώ δυο μόνο λέξεις..."

αγάπη μου,πως θα μ' αντέξεις,

που 'μαι παράξενο παιδί σκοτεινό.

Πέρασαν μέρες χωρίς να σε δώ,

κι αν σε πεθύμησα δε ξέρεις.

"Κοντά μου πάντα θα υποφέρεις..",

σου το 'χα πει ένα πρωί βροχερό.

Θα σβήσω το φως κι όσα δε σου χω χαρίσει

σε ένα χάδι θα σου τα δώσω.

κι ύστερα πάλι θα σε προδώσω,

μες στου μυαλού μου το μαύρο βυθό.

Θα κλάψεις ξανά που μόνη θα μείνεις

κι εγώ πιο μόνος κι από μένα,

μες σε δωμάτια κλεισμένα,

το πρόσωπό σου θα ονειρευτώ,

γιατί μες στο όνειρο μόνο ζω.

Στα σοβαρά μη με παίρνεις ειν' το μυαλό μου θολό

είναι και ο κόσμος μου αστείος.

Κι όταν με βαρεθείς τελείως

ψάξε αλλού να με βρεις όπως με θες.

Και εγώ που αγάπησα πάλι την ιδέα σου μόνο

και κάποιο στίχο που σου μοιάζει,

κοιτάζω έξω και χαράζει...

έγινε το αύριο πάλι χθες.

Θα σβήσω...

Στίχοι - Μουσική - Εκτέλεση: Αλκίνοος Ιωαννίδης

Ας ήτανε.

Μια φωνή ψιθυρίζει προχώρα.
Μην ψάχνεις αιτία και αποτέλεσμα.
Έτσι χορεύει η ζωή στο σώμα σου.
Έτσι ελευθερώνεις την ψυχή,
έτσι φυλακίζεις τη γλύκα του φιλιού.
Και βαδίζεις ίσια στο μέλλον,
με μια πληγή ανοιχτή.
Με ένα κόσμο ανύπαρκτο για τους άλλους,
μα τόσο γνωστό για σένα.
Δίχως ήχους, δίχως λέξεις, δίχως άγγιγμα.
Συνεχίζεις μη θέλοντας να ξεφύγεις,
μη ζητώντας εξιλέωση.
Έτσι απλά αγαπάς, έτσι απλά λατρεύεις,
αυτό που κρατά συντροφιά στον χτύπο της καρδιάς σου.

Ακριβό το φιλί του χρόνου,

κεραυνός που τρυπά τις αισθήσεις,

συνουσία στη μέση του δρόμου.

Τα μάτια σου μη γυρίσεις.

Μια γλυκιά μελωδία με ρίχνει

στης ζωής το αήττητο πάθος.

Η εικόνα σου τώρα με δείχνει

και φυτρώνει στα χείλη μου άνθος.

Ας ήτανε για λίγο να ξεχάσω,

να γίνω ένας ήρωας δυνατός.

Σ`εσένανε ποτέ μου δε θα φτάσω,

μα κάτι έχω δικό σου,δυστυχώς.

Σε άλλο κύκλο τώρα θα γλιστρήσω,

ακούω να μου λέει μια φωνή πως

μονάχη μου θα βγω να συναντήσω

τον ήλιο που δε χάρηκες εσύ.

Ας ήτανε.

Το εγώ μου γυμνό στον καθρέφτη

πως θεριεύει της μνήμης τη δίψα.

Το αστέρι που χαίρεται πέφτει

και χορεύει στου μυαλού μου την πίστα.

Δικαιώνει η ζωή τ`όραμά μου,

χιονισμένες κορφές χαρμολύπης.

Κι αν το χάραμα έρθεις κοντά μου,

θα`σαι ελεύθερος να μου ανήκεις.

Ας ήτανε για λίγο να ξεχάσω,

να γίνω ένας ήρωας δυνατός.

Σ`εσένανε ποτέ μου δε θα φτάσω,

μα κάτι έχω δικό σου,δυστυχώς.

Στίχοι - Μουσική: Μιχάλης Δέλτα

Εκτέλεση: Τάνια Τσανακλίδου

Τα πιο μεγάλα πράγματα.

Το μέλλον είναι μακριά, το παρόν μην ξεχνάς.
Έτσι το χάσαμε προσπαθώντας να μεγαλώσουμε πιο γρήγορα.
Σκορπίσαμε το γέλιο μας και το πουλήσαμε για ένα δάκρυ.
Και χάσαμε την νιότη, και χάσαμε χρόνια.
Τα μπλεγμένα μαλλιά, τα άβαφα πρόσωπα.
Τα σχισμένα τζιν, τα μεταχειρισμένα ρούχα.
Τα βαριά παπούτσια, τα θολά βλέμματα.
Τα χάσαμε, τα αφήσαμε να φύγουν.
Και έτσι μην έχοντας το παρελθόν να νιώσουμε μονάχοι,
δεν νιώσαμε το τώρα στις φλέβες μας να καίει.
Και έτσι αγαπηθήκαμε δίχως μέλλον.

Τελικά,

σκορπάω τον εαυτό μου

σε πράγματα μικρά

Καρφώνω στο σταυρό μου

παλάμες και κορμιά

Βουτάω μες στις λάσπες,

σε βρώμικα νερά

Μα, τίποτα δε φτάνει

στη δόλια μου καρδιά

Τίποτα τελικά

Τα πιο μεγάλα πράγματα

τα έζησα μικρός

Τα όνειρά μου

φτάναν ως τ' αστερια

Κι όταν τις νύκτες έπεφτα,

για ύπνο μοναχός

Θυμόμουν διακοπές και καλοκαίρια, και καλοκαίρια

Τελικά,

σκορπάω τον εαυτό μου

σε πράγματα μικρά

Μα τίποτα δε φτάνει

στη δόλια μου καρδιά,

τίποτα τελικά

Στίχοι - Μουσική - Εκτέλεση: Γιώργος Αλουπογιάννης

Μοιραίο Καραβάνι.

Ξεκίνα για το μεγάλο ταξίδι προς σε σένα.
Πέρασε τα μεγάλα εμπόδια του δεν μπορώ.
Άλλαξε τους χάρτες σου αν έχουν ξεθωριάσει.
Οι θάλασσες σε περιμένουν να πνιγείς.
Ο ήλιος θέλει να κάψει τα φτερά σου.
Δες μόνο την ανατολή, κάτι γεννιέται.
Πέρνα τα χωράφια, μην ψάχνεις για το Κάνσας.
Δεν είναι εκεί αυτό που αναζητάς.
Είναι πιο βαθιά, πιο δύσκολα θαμμένο.
Πιο ακριβό, πιο μυστήριο.
Και αν δεν το βρεις εσύ, ο κόσμος δεν αλλάζει.
Γιατί αντίσταση αγάπη μου ξεκινά από μέσα.

(Δώστε βάση στους στίχους.)

Για κοίταξε πως όλη η γη, τόσο καιρό γυρίζει,

καθένας με τις πράξεις του, τα λάθη του στηρίζει,

τα πράγματα δε θα ‘πρεπε, να είναι έτσι βαλμένα,

όμως κανείς δεν τα κουνά, τα παίρνει ως δεδομένα.

Δε μας φοβίζει φίλε μου, το Πέρασμα του Χρόνου,

μονάχα οι συμβιβασμοί, του καθενός ατόμου.

Κανείς δε μας εμπόδισε, να βρούμε Ευτυχία,

στο Καραβάνι της Ζωής, ν’ αλλάζουμε πορεία.

Αισθάνομαι στην έρημο, μοιραίο Καραβάνι,

που ψάχνει για μια όαση, κι όμως ποτέ δε φτάνει,

κι αν ήμουνα στην έρημο, το ξέρω θα μπορούσα,

στον κόσμο όμως που βρίσκομαι, η αλήθεια μου δε φτάνει.

Κάθε σελίδα που κοιτάς, μέσα απ' την Ιστορία,

δίπλα στην πίστη βρίσκεται, ξανά η προδοσία.

Όνειρο ήταν φίλε μου, τον κόσμο πως θ' αλλάζεις,

Στα όνειρα μεγαλουργείς, μα χάνεσαι στις πράξεις.

Στίχοι: Στέλιος Παπαϊωάννου, Σαλβαδόρ

Μουσική: Στέλιος Παπαϊωάννου, Σαλβαδόρ

Εκτέλεση: Μωρά στη φωτιά

Θα υπάρχω θες δε θες.

Τράβα τις κουρτίνες, θέλω να δω την θάλασσα.
Θέλω να δω την πλατεία με τ΄ άσπρα μάρμαρα.
Βγες στον δρόμο και περπάτησε μέχρι να δεις τον ήλιο.
Άγγιξε και μύρισε την αγάπη.
Νιώσε κάθε κύτταρό της, μπες κάθε της παιχνίδι.
Δεν είναι λάθος, απλά δεν υπάρχει αύριο.
Έτσι θα πορευτούμε, μ΄ έναν άλυτο κόμπο.
Έτσι θα βαδίσουμε με όνειρα χώρια.

Έτσι θα ζούμε με αγκαλιές δανεικές.

Και έτσι όπως ενωθήκαμε, 

έτσι θα κουβαλάμε ο ένας τον άλλον για πάντα.

Νομίζεις, πως όταν φιλήσεις άλλα χείλη

από αγάπη σου, θα γίνω κάποια φίλη

Νομίζεις, πως όταν θα φύγεις το πρωί

δε θα υπάρχω στη δική σου τη ζωή

Θα υπάρχω, θες δε θες, δεν ήταν όνειρο το χθες

ούτε κι εγώ καμιά σκιά του δειλινού

Ήμουν μια ζεστή καρδιά, κι αν δίπλα σου δε θα ’μαι πια

θα ’μαι ανάμνηση και καταχνιά στο νου

Νομίζεις, πως όταν την πόρτα μου περάσεις

την ιστορία μας αμέσως θα ξεχάσεις

Νομίζεις, πως έξω στο δρόμο όταν βγεις

από την παρουσία μου θ’ απαλλαγείς

Θα υπάρχω, θες δε θες, δεν ήταν όνειρο το χθες

ούτε κι εγώ καμιά σκιά του δειλινού

Ήμουν μια ζεστή καρδιά, κι αν δίπλα σου δε θα ’μαι πια

θα ’μαι ανάμνηση και καταχνιά στο νου

Στίχοι: Πυθαγόρας

Μουσική: Γιώργος Κατσαρός 

Εκτέλεση: Δήμητρα Γαλάνη 

Κι όλα αρχίζουν αλλιώς.

Έτσι πολύ αγάπησα,

σας κράτησα κοντά μου σφιχτά.

Τόσο πληγώθηκα, ευχαριστώ για όλα.

Την μυρωδιά του δωματίου μετά τον έρωτα.

Το γέμισμα της ψυχής από αγάπη.

Μια αγάπη που την έπαιρνα χωρίς να μου την δώσετε.

Το μούδιασμα των δαχτύλων στο άγγιγμα.

Τα βλέμματά σας αλύπητα πάνω μου.

Τα αντίο είχαν την ίδια χροιά. 

Και αρχίζαμε ξανά, σαν εξαγνισμένοι και καθαροί.

Μα πιο πολύ θυμάμαι αυτή την γλυκιά θλίψη,

αυτή την απροσδιόριστη νίκη, με όλους μας χαμένους.

Ότι ζήσαμε εμείς ένα έρωτα μεγάλο.

Σήμερα, σαν να 'μαι εσύ, ψυχή μου,

κράτα με όπως δε σ' έχουν κρατήσει ποτέ.

άκουσα να λέτε φωνές του ανέμου

τ' όνομά μου και μια προσευχή τρεις φορές.

Έφτασε ένα δάκρυ στων χειλιών την άκρη,

τρέχει στο αυλάκι απ' το πρώτο φιλί,

μέσα του είδα να τρέχεις και συ.

Μη με θυμάσαι αν δεν είσαι εδώ.

Δώσε μου σαν να 'σαι εδώ, ψυχή μου,

δώσε μου ό,τι δεν σου έχουν χαρίσει ποτέ.

Έφτασε ένα δάκρυ στων χειλιών την άκρη,

κι αν το χαμόγελο πέφτει στη γη,

με την ματιά της το παίρνει αυτή,

το ρίχνει εμπρός κι όλα αρχίζουν αλλιώς.

Στίχοι: Νίκος Ζούδιαρης

Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου

Εκτέλεση: Ελευθερία Αρβανιτάκη