Τ'ανείπωτα.

Ποιες είναι οι λέξεις που δεν χωράν στο στόμα.
Που μας πονάν καθώς τις καταπίνουμε.
Οι λέξεις που δεν κάθονται φρόνημα στο μυαλό.
Που αλητεύουν κάθε βράδυ στον ύπνο μας.
Αυτές που δεν ταιριάζουν στην λογική
και πετάγονται έτσι απλά με ένα βλέμμα.
Που δεν τυφλώνονται στο φως της νύχτας
και δεν φαίνονται στο σκοτάδι στης μέρας.
Που δεν χρειάζεται να ειπωθούν για να δυναμώσουν.
Θεριεύουν μένοντας μέσα στην ψυχή μας και την κάνουν άνω κάτω.

Τα περασμένα καίγονται, στη λησμονιά πετάνε

Γίνονται αγιάτρευτες πληγές τις νύχτες και πονάνε

Στη λησμονιά σε πάνε…

Στάσου λιγάκι, μη μιλάς, άσε το χτύπο της καρδιάς

να πει ό,τι είναι για να πει, στο φως να γεννηθεί..

Για ένα τίποτα, μη φοβηθείς, πώς φτάσαμε στ’ανείπωτα..

Γλυκιά μου, μη χαθείς…

Και τα χαράματα σαν ’ρθει.. με μια λαχτάρα η προσμονή

Θα’ναι μι’ αλλόκοτη χαρά, θα γίνει δίψα και φωτιά..

Θα’ναι μι’αλλόκοτη χαρά…

Στάσου λιγάκι, μη μιλάς, άσε το χτύπο της καρδιάς

να πει ό,τι είναι για να πει, στο φως να γεννηθεί..

Για ένα τίποτα, μη φοβηθείς, πώς φτάσαμε στ’ανείπωτα..

Γλυκιά μου, μη χαθείς…

Στάσου λιγάκι, μη μιλάς, άσε το χτύπο της καρδιάς

να πει ό,τι είναι για να πει, στο φως να γεννηθεί..

Για ένα τίποτα, μη φοβηθείς, πώς φτάσαμε στ’ανείπωτα..

Απόψε, μη χαθείς…

 Στίχοι - Μουσική - Εκτέλεση: Δημήτρης Ζερβουδάκης