Όταν ήμουν μικρή και ήθελα να κάνω ένα δώρο πιο προσωπικό σε κάποιο φίλο, έγραφα μια κασέτα. Ξόδευα ώρες ατελείωτες για να βρω τα τραγούδια που θα μπορούσαν να του αρέσουν. Έβαζα βέβαια πάντα και κάποια δικά μου που θα ήθελα να ακούσει. Έγραφα τους τίτλους με καλλιγραφικά γράμματα στο εξώφυλλο, συνήθως μια αφιέρωση… και πολλή αγάπη.

Κάπως έτσι μου ήρθε η ιδέα του ιστολογίου αυτού. Μια ηλεκτρονική κασέτα από τραγούδια που αγάπησα και αγαπώ σε συνδυασμό με φωτογραφίες δικές μου και μαζί κάποιες σκέψεις ή αναμνήσεις που πάντα τα συνοδεύουν.

Δευτέρα 11 Αυγούστου 2014

Δεν μπορούμε.

Του Αυγούστου το φεγγάρι απόψε κατέβηκε στα πόδια τα δικά μας.
Τόση είναι η αγάπη μας που απόρησε.
Να δει πως αγαπούν οι άνθρωποι χωρίς όρια.
Μας κοίταξε βαθιά στα μάτια.
Και είδε μέσα μας να λείπει ο ένας από τον άλλον.
Μελαγχόλησε...
Ονειρεύτηκε  μια βόλτα στο δάσος.
Σκέφτηκε μια νύχτα ανάμεσα στα φύλλα, ανάμεσα στα σώματα των δέντρων.
Θέλησε να μας δει ξαπλωμένους στο χώμα, στο δέρμα της γης.
Δικιά σου και δικός μου.
Ενωμένοι με τον πιο περίεργο τρόπο.
Κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες.
Να σερνόμαστε στις πευκοβελόνες, κάνοντας πράξη τις πιο κρυφές μας επιθυμίες.
Να αφήνουμε ανάμεσα στα κλαδιά την μυρωδιά της ηδονής μας,
να παρακαλάμε για μια μέρα ακόμα,
να ικετεύουμε για έναν άλλο κόσμο.

Στον κόσμο αυτό που τα φεγγάρια θα ζουν μαζί με τους ανθρώπους.
Στεφάνια φως θα πλέκουν για αυτούς που δεν μπόρεσαν παρά μόνο να αγαπήσουν
Σε αυτούς που λάτρεψαν ένα μόνο φιλί.
Σε αυτούς που πίστεψαν στην μία μοναδική ευκαιρία.
Σε αυτούς που γελάστηκαν από τον αιώνιο έρωτα και τον έζησαν.

Κοιταζόμαστε.
Και ξαφνικά ένα δάσος υπέροχο μας έχει ζώσει...


Αυγουστιάτικη είσαι φωτιά
πυροτέχνημα έχω καρδιά
και φοβάμαι...
Μια σπίθα πιο κοντά
θα γίνουν αστεράκια οι δισταγμοί.

Διψασμένες φευγάτες ματιές
στην ψυχή μου φωτίζουν γωνιές
δε φοβάμαι...
Έχεις γίνει άνεμος
στο δάσος μου το φλογισμένο.

Καις όσες έχω ενοχές
στου έρωτα σου τις φωτιές
είμαι εγώ αλλού
κι εσύ φυλακή στη ζωή σου την άδεια,ναι

Καις όσες έχω ενοχές
που σε θέλω και με θες
άλλο δεν μπορώ
τα όνειρα να 'ναι δραπέτες τα βράδια

Δεν μπορείς, δεν μπορώ να μη σ 'αγαπώ
Μες το γέλιο σου κάνω βαρκάδα
πήγαινε με απόψε αγκαλιά να δω
σινεμά με μια πορτοκαλάδα
Δεν μπορείς ,δεν μπορώ άλλο τον καιρό
να περνάει χωρίς το φιλί σου
Δεν μπορείς, δεν μπορώ, δεν μπορούμε....

Φτάνει...

Απ 'τα λόγια σου κλείνομαι εδώ
ένα πέρασμα ψάχνω κρυφό, στο άγγιγμα σου
Είσαι ότι μου 'λειψε και ότι μ 'έχει πλημμυρίσει

Και όσες έχω ενοχές
στου έρωτα σου τις φωτιές
είμαι εγώ αλλού
κι εσύ φυλακή στη ζωή σου την άδεια,ναι

Καις όσες έχω ενοχές
που σε θέλω και με θες
άλλο δεν μπορώ
τα όνειρα να 'ναι δραπέτες τα βράδια

Δεν μπορείς, δεν μπορώ να μη σ 'αγαπώ
Μες το γέλιο σου κάνω βαρκάδα
πήγαινε με απόψε αγκαλιά να δω
σινεμά με μια πορτοκαλάδα
Δεν μπορείς ,δεν μπορώ άλλο τον καιρό
να περνάει χωρίς το φιλί σου
Δεν μπορείς, δεν μπορώ, δεν μπορούμε....

Στίχοι: Βαγγέλης Κωνσταντινίδης
Μουσική: Στέφανος Κορκολής
Εκτέλεση: Στέφανος Κορκολής & Ελένη Δήμου 


Σάββατο 2 Αυγούστου 2014

Κόκκινο φως.

Φοβάμαι το φως, αυτό το κόκκινο φως της αγάπης.
Αυτό που μπλέκεται με τον έρωτα.
Αυτό που μας αλλάζει τη ζωή, τις συνήθειες.
Που μας κάνει να αναρωτιόμαστε την προηγούμενη ύπαρξή μας.

Φοβάμαι πως είναι τόσο κόκκινο,
που τα μάτια μας συνήθισαν και δεν βλέπουν.
Δεν νιώθουμε ένα κύκλο, μια αέναη μάχη με τον Θεό.

Θα ήθελα να ήταν μια ευθεία γραμμή χωρίς τέλος.
Μια λάμψη εκτυφλωτική και αιώνια.
Να μην αλλάζαμε σώματα, αισθήσεις, φιλιά.

Να έμενα εκεί, μέσα στο δικό σου σώμα,
μέσα στη δική σου αγκαλιά,
να έβλεπα πάντα μέσα από το δικό σου βλέμμα.
Να μην άλλαζες σπίτι, γειτονιά, φίλους.
Να μην άλλαζες έμενα.

Φοβάμαι το φως, αυτό το κόκκινο φως της αγάπης.
Αυτό που μπλέκεται με τον έρωτα.
Και πολύ φοβάμαι πως σβήνει χωρίς αυτόν.
Ξεθωριάζει και ταλαιπωρεί την αγάπη.

Και θα σε δω μια μέρα να φεύγεις μακριά και θα αναρωτιέμαι...
Πως είναι δυνατόν να χάνεται έτσι μια ζωή,
να ξεχνιέται έτσι απλά ένας άνθρωπος που τόσο πολύ αγάπησες;


Πώς
στο κόκκινο φως
στέκεσαι πάλι εμπρός μου
τη λύπη σου δώσ’μου

Κλαις
τα δάκρυα ταιριάζουν μου λες
σ’ αυτούς που κλέβουν τις νύχτες
και αντέχουν στις λύπες

Και
μόνοι μας μείναμε οι δυο
ν’ αναζητάμε ένα κλέφτη
μες το παγκόσμιο καθρέφτη

Τα μάτια σου είναι φωτιά
μια λεπτομέρεια του κόσμου που καίει
τα μάτια σου είναι εδώ
και είναι η ψυχή μου που κλαίει

Σύνορα έβαλα στον μαύρο ουρανό
μα όλα τελειώνουν κι αρχίζουν με σένα
με κοιτάς με τα μάτια που στάζουν βροχή
μα φωτιά με καλύπτει ολοένα 

Ναι
λες πως τελείωσε εδώ 
το έργο που μας αρέσει
κι όποιος μπορεί ας το μπορέσει

‘Γεια’
με χαιρετάς στην στροφή
απ’το ψηλό σου μπαλκόνι 
κι αυτό με πληγώνει

Κλαις
τα δάκρυα ταιριάζουν μου λες
σ’αυτούς που κλέβουν τις νύχτες
και αντέχουν στις λύπες

Σύνορα έβαλα στον μαύρο ουρανό
μα όλα τελειώνουν κι αρχίζουν με σένα
με κοιτάς με τα μάτια που στάζουν βροχή
μα φωτιά με καλύπτει ολοένα 

Σύνορα έβαλα στον μαύρο ουρανό
μα όλα τελειώνουν κι αρχίζουν με σένα
με κοιτάς με τα μάτια που στάζουν βροχή
μα φωτιά με καλύπτει ολοένα 

Πώς
στο κόκκινο φως
στάθηκες πάλι εμπρός μου

Στίχοι - Μουσική - Εκτέλεση: Rous