Η εικόνα του χειμώνα.

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις. 

Κωνσταντίνος Καβάφης

Του χειμώνα τα λουλούδια πιο χρωματιστά μοιάζουν.
Και είναι συνήθως πιο δυνατά, πιο ανθεκτικά.
Σκεπασμένα από το χιόνι,
παραδομένα στους ανέμους.
Λάμπουν στη μουντίλα της βροχής.
Σαν τους καλούς ανθρώπους.
Που είναι τόσοι λίγοι.
Ανθεκτικοί και αγνοί.
Ακόμα και στην βαρυχειμωνιά των ψυχών.
Ακόμα και στο χαλάζι του μίσους.
Και τόσο τολμηροί που δεν φοβούνται να είναι καλοί.

Απ’ το παράθυρο έρχεται η εικόνα του χειμώνα

βροχή που πέφτει δέντρα που λυγίζουν στο βοριά

και συ σκυμμένος πάντα εδώ με χέρια ματωμένα

συζήτηση αρχινάς με τον καθρέφτη σιωπηλά

Γύρω σου κάποιες κίτρινες παλιές φωτογραφίες

την εποχή που ήσουνα παιδί

Το ραδιόφωνο απ’ τα χρόνια του 50

στη μοναξιά σου παρηγοριάς φωνή

Τι σου `δωσε η ζωή καλό για να θυμάσαι

σε πότισε με χάπια ηδονής

Παραμυθένια χρώματα και γεύσεις του θανάτου

σε κάθε βήμα σου, σε κάθε σου πνοή

Τώρα ο καθρέφτης έμεινε μονάχος μάρτυράς σου

σύμμαχος με τ’ άθλια τα χρόνια που μισείς

Σ’ ένα τασάκι βρίσκονται σβησμένα τ’ όνειρά σου

σ’ ένα μπουκάλι με ποτό η ίδια σου η ζωή

Στίχοι: Φίλιππος Πλιάτσικας

Μουσική: Μάνος Ξυδούς

Εκτέλεση: Πυξ Λαξ

Η φωτογραφία είναι από την Κωνσταντινούπολη.