Κι όλα αρχίζουν αλλιώς.

Έτσι πολύ αγάπησα,

σας κράτησα κοντά μου σφιχτά.

Τόσο πληγώθηκα, ευχαριστώ για όλα.

Την μυρωδιά του δωματίου μετά τον έρωτα.

Το γέμισμα της ψυχής από αγάπη.

Μια αγάπη που την έπαιρνα χωρίς να μου την δώσετε.

Το μούδιασμα των δαχτύλων στο άγγιγμα.

Τα βλέμματά σας αλύπητα πάνω μου.

Τα αντίο είχαν την ίδια χροιά. 

Και αρχίζαμε ξανά, σαν εξαγνισμένοι και καθαροί.

Μα πιο πολύ θυμάμαι αυτή την γλυκιά θλίψη,

αυτή την απροσδιόριστη νίκη, με όλους μας χαμένους.

Ότι ζήσαμε εμείς ένα έρωτα μεγάλο.

Σήμερα, σαν να 'μαι εσύ, ψυχή μου,

κράτα με όπως δε σ' έχουν κρατήσει ποτέ.

άκουσα να λέτε φωνές του ανέμου

τ' όνομά μου και μια προσευχή τρεις φορές.

Έφτασε ένα δάκρυ στων χειλιών την άκρη,

τρέχει στο αυλάκι απ' το πρώτο φιλί,

μέσα του είδα να τρέχεις και συ.

Μη με θυμάσαι αν δεν είσαι εδώ.

Δώσε μου σαν να 'σαι εδώ, ψυχή μου,

δώσε μου ό,τι δεν σου έχουν χαρίσει ποτέ.

Έφτασε ένα δάκρυ στων χειλιών την άκρη,

κι αν το χαμόγελο πέφτει στη γη,

με την ματιά της το παίρνει αυτή,

το ρίχνει εμπρός κι όλα αρχίζουν αλλιώς.

Στίχοι: Νίκος Ζούδιαρης

Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου

Εκτέλεση: Ελευθερία Αρβανιτάκη