Όταν ήμουν μικρή και ήθελα να κάνω ένα δώρο πιο προσωπικό σε κάποιο φίλο, έγραφα μια κασέτα. Ξόδευα ώρες ατελείωτες για να βρω τα τραγούδια που θα μπορούσαν να του αρέσουν. Έβαζα βέβαια πάντα και κάποια δικά μου που θα ήθελα να ακούσει. Έγραφα τους τίτλους με καλλιγραφικά γράμματα στο εξώφυλλο, συνήθως μια αφιέρωση… και πολλή αγάπη.

Κάπως έτσι μου ήρθε η ιδέα του ιστολογίου αυτού. Μια ηλεκτρονική κασέτα από τραγούδια που αγάπησα και αγαπώ σε συνδυασμό με φωτογραφίες δικές μου και μαζί κάποιες σκέψεις ή αναμνήσεις που πάντα τα συνοδεύουν.

Δευτέρα 1 Οκτωβρίου 2012

Κι όλα αρχίζουν αλλιώς.

Έτσι πολύ αγάπησα,
σας κράτησα κοντά μου σφιχτά.
Τόσο πληγώθηκα, ευχαριστώ για όλα.
Την μυρωδιά του δωματίου μετά τον έρωτα.
Το γέμισμα της ψυχής από αγάπη.
Μια αγάπη που την έπαιρνα χωρίς να μου την δώσετε.
Το μούδιασμα των δαχτύλων στο άγγιγμα.
Τα βλέμματά σας αλύπητα πάνω μου.
Τα αντίο είχαν την ίδια χροιά. 
Και αρχίζαμε ξανά, σαν εξαγνισμένοι και καθαροί.
Μα πιο πολύ θυμάμαι αυτή την γλυκιά θλίψη,
αυτή την απροσδιόριστη νίκη, με όλους μας χαμένους.
Ότι ζήσαμε εμείς ένα έρωτα μεγάλο.


Σήμερα, σαν να 'μαι εσύ, ψυχή μου,
κράτα με όπως δε σ' έχουν κρατήσει ποτέ.
άκουσα να λέτε φωνές του ανέμου
τ' όνομά μου και μια προσευχή τρεις φορές.

Έφτασε ένα δάκρυ στων χειλιών την άκρη,
τρέχει στο αυλάκι απ' το πρώτο φιλί,
μέσα του είδα να τρέχεις και συ.
Μη με θυμάσαι αν δεν είσαι εδώ.

Δώσε μου σαν να 'σαι εδώ, ψυχή μου,
δώσε μου ό,τι δεν σου έχουν χαρίσει ποτέ.

Έφτασε ένα δάκρυ στων χειλιών την άκρη,
κι αν το χαμόγελο πέφτει στη γη,
με την ματιά της το παίρνει αυτή,
το ρίχνει εμπρός κι όλα αρχίζουν αλλιώς.

Στίχοι: Νίκος Ζούδιαρης
Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου
Εκτέλεση: Ελευθερία Αρβανιτάκη

2 σχόλια:

  1. νομίζω η τελευταία σου σειρά, ήταν αυτή που με ανατρίχιασε, καλώς σε βρήκα και γω από δω και πέρα θα είμαι θαμώνας

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σας παρακαλώ πολύ να γράφετε με Ελληνικούς χαρακτήρες και οι σχολιασμοί σας να μη ξεφεύγουν απο τα όρια της ευπρέπειας. Σχόλια τα οποία περιέχουν ύβρεις, θα αποκλείονται. Ευχαριστώ.