Όταν ήμουν μικρή και ήθελα να κάνω ένα δώρο πιο προσωπικό σε κάποιο φίλο, έγραφα μια κασέτα. Ξόδευα ώρες ατελείωτες για να βρω τα τραγούδια που θα μπορούσαν να του αρέσουν. Έβαζα βέβαια πάντα και κάποια δικά μου που θα ήθελα να ακούσει. Έγραφα τους τίτλους με καλλιγραφικά γράμματα στο εξώφυλλο, συνήθως μια αφιέρωση… και πολλή αγάπη.

Κάπως έτσι μου ήρθε η ιδέα του ιστολογίου αυτού. Μια ηλεκτρονική κασέτα από τραγούδια που αγάπησα και αγαπώ σε συνδυασμό με φωτογραφίες δικές μου και μαζί κάποιες σκέψεις ή αναμνήσεις που πάντα τα συνοδεύουν.

Παρασκευή 21 Μαρτίου 2014

Ο Χορός.


Ένας χορός δίχως λόγια,
μοναχικός και έρημος.
Απλός μα και τόσο περίπλοκος.
Απτόητος και άφθαρτος.
Σαν μια θάλασσα που καταπίνει κάθε πόθο και κάθε επιθυμία.
Σέρνοντας στα χαλίκια το γερασμένο της σώμα.
Νωχελικό και γκρίζο.
Χειμωνιάτικο και αφιλόξενο.
Ένας χορός, μια θάλασσα, δυο κορμιά.
Σιωπούν στης δοξαριάς την όψη,
περιμένοντας το κύμα να τα σκεπάσει.


Μουσική: Γιάννης Αγγελάκας

Τετάρτη 12 Μαρτίου 2014

Χωρίς εσένα.

Έρωτας είναι να δίνεις σε κάποιον την δυνατότητα να σε καταστρέψει, αλλά να πιστεύεις ότι δεν θα το κάνει.
Ανώνυμος


Χωρίς εσένα, η ζωή θα είναι 
Ένα βαρετό σερφάρισμα στο Internet 
Χωρίς εσένα, η ζωή θα είναι 
Αποχαύνωση στον καναπέ 
Χωρίς εσένα η ζωή θα είναι
Ζαμπόν δίχως λιπαρά 
Περιοδικά και λόγια ντεκαφεϊνέ 

Γιατί όταν λείπεις εσύ
Μια χύμα κατάσταση, μια ηλίθια παράσταση 
Ένα reality show 

Γι' αυτό δεν έχω τίποτα άλλο να πω
Ένα μεγάλο κενό, ένα μηδενικό χωρίς εσένα 
Γι' αυτό δεν έχω τίποτα άλλο να πω
Ένα μεγάλο κενό, χωρίς εσένα...

Χωρίς εσένα η ζωή θα είναι 
Πρωινό ξύπνημα χωρίς ενδιαφέρον 
Πράξεις υποκινούμενες μόνο από συμφέρον 
Light αισθήματα και δημόσιες σχέσεις 
Ειδύλλια του κώλου και υποσχέσεις 
Ξενέρωτα ανέκδοτα και γέλια με προσπάθεια 
Re union party, καλλιστεία, bazzar
Συχνές επισκέψεις στο super market 
Σακούλες γεμάτες με αυταπάτες
Βιταμίνες και τζιν σενγκ 
Φιλοσοφία του Ζεν
Γιατί…...

Γιατί όταν λείπεις εσύ
Μια χύμα κατάσταση, μια ηλίθια παράσταση 
Ένα reality show 

Γι' αυτό δεν έχω τίποτα άλλο να πω
Ένα μεγάλο κενό, ένα μηδενικό χωρίς εσένα 
Γι' αυτό δεν έχω τίποτα άλλο να πω
Ένα μεγάλο κενό… χωρίς εσένα...

Στίχοι - Μουσική - Εκτέλεση: Ευσταθία

Πέμπτη 6 Μαρτίου 2014

Σιωπη.

Απόψε ας μιλήσει η σιωπή.
Αυτή που δεν μπορέσαμε να τιμήσουμε τόσο καιρό.
Αυτή που δεν μπόρεσα να σου χαρίσω.
Επειδή μου το ζήτησες. Δεν μπορείς να ζητάς από κάποιον που αγαπά να μη μιλά.
Μόνο οι αδιάφοροι δεν μιλάνε. Μόνο αυτοί που σταμάτησαν να νιώθουν.
Και έτσι λοιπόν ως άνθρωποι που σταματήσαμε να νιώθουμε,
σαν άνθρωποι που αδιαφορήσαμε για την ζωή,
απόψε ας μη μιλήσουμε για αυτά που μας πονάνε.
Γι΄ αυτά που δεν μπορέσαμε ποτέ να καταλάβουμε,
τα άλυτα χαζά προβλήματα των ανθρώπων.
Αυτά που στην αρχή θεωρούσαμε ότι είναι των άλλων,
γιατί εμείς είμαστε ξεχωριστοί, σπουδαίοι.
Ξεκινήσαμε σαν Θεοί και γίναμε άνθρωποι.
Ξεχάσαμε τους ουρανούς και γυρίσαμε στη γη.
Προσγειωθήκαμε απότομα, σκληρά και χάσαμε τα αστέρια.
Και έτσι το μόνο που μας μένει είναι η σιωπή.
Αυτή που μου έμαθες τόσο καλά.
Αυτή που μου ζητούσες απεγνωσμένα.
Αυτή θα ακολουθήσουμε, αυτή θα επιλέξουμε.
Γιατί οι λέξεις πλέον σώθηκαν, γίνανε φθηνές και άχρωμες.
Ανούσιες και μικροαστικές.
Μακρυά από αυτό που ζήσαμε.
Πέρα απ΄αυτό που νιώσαμε.
Που καταστρέφουν μέρα με τη μέρα ακόμα και την τελευταία ρανίδα αγάπης.
Αδειάσαμε. Τελειώσαμε.
Και έτσι ας αρχίσει η σιωπή.
Βασανιστικά αλλά συνάμα λυτρωτικά.
Η σιωπή που έχει ως αρχή την πιο δύσκολή λέξη.
Ένα Αντίο.


Παλιά φωτογραφία
στην άδεια παραλία
σιωπή.

Κοιτάζω απ’ το μπαλκόνι
το δρόμο που θολώνει
η βροχή.

Λένε πως στη χώρα που ναυάγησες
βασιλεύουν οι μάγισσες.
Βουλιάζουνε στο βυθό και σε βγάζουνε
στον αφρό.

Λένε πως μας άφηνες στα κύματα
φυλαχτά και μηνύματα.
Τα βρήκανε τα πουλιά και χαθήκανε
ξαφνικά.

Η πόλη σαν καράβι
τα φώτα της ανάβει
γιορτή.

Θυμάμαι που γελούσες
να μείνω μου ζητούσες
παιδί.

Λένε πως στη χώρα που ναυάγησες
βασιλεύουν οι μάγισσες.
Βουλιάζουνε στο βυθό και σε βγάζουνε
στον αφρό.

Λένε πως μας άφηνες στα κύματα
φυλαχτά και μηνύματα.
Τα βρήκανε τα πουλιά και χαθήκανε
ξαφνικά.

Στίχοι: Παύλος Παυλίδης
Μουσική - Εκτέλεση: Ξύλινα Σπαθιά

Δευτέρα 3 Μαρτίου 2014

Δεν έχω διεύθυνση.

Του ήλιου οι αχτίδες χρωματίζουν τα σύννεφα,
λούζουν τα εργοστάσια,
μακρυά,
πίσω από τα δέντρα, πίσω από τη ζωή μας,
πίσω από τις πολύβουες μηχανές που ακούραστα κουράζουν τους ανθρώπους.
Μετά την βροχή, μετά την εξομολόγηση, μετά την αλήθεια.
Στο τέλος ενός δρόμου άγνωστου και μικρού,
μια πόρτα δίχως αριθμό, ένα δάσος χωρίς ελπίδα.
Ζωές μόνες και έρημες,
διαμελισμενες σε χώματα και χρώματα,
πέτρες και κορμούς.
Στοιβαγμένες σε ξύλινους φράχτες δίχως μνήμη και πατρίδα.
Ζωές αθώες και ενοχικές,
άσπιλες και αμαρτωλές,
αναζητούν την διεύθυνση που τους αξίζει.


Τι να με θέλεις; έμαθα πως με γυρεύεις
Ότι με ψάχνεις στα μπαράκια τα παλιά.
Τι να με θέλεις; τώρα που άρχισες να βγαίνεις
αργά απ'το σώμα μου και βασανιστικά.
Τι να με θέλεις; έμαθα πως επιμένεις
κάτι σπουδαίο για τους δυο μας να μου πεις.
Τι να με θέλεις; τώρα ότι και να θέλεις
δεν θα το βρεις γιατί ποτέ δεν θα βρεις.

Δεν έχω διεύθυνση,δεν έχω κινητό
δεν έχω στέκι σταθερό,δεν έχω μνήμη.
Τα σβησα όλα απ'το δίσκο το σκληρό
κι είπα αντίο σ'ένα όνειρο που σβήνει.

Τι να με θέλεις; έμαθα πως έχεις βάλει
γνωστούς και φίλους για να μάθεις πως περνώ.
Τι να με θέλεις; άρχισα να βγαίνω πάλι
να ξενυχτάω,να φλερτάρω και να ζω.

Στίχοι: Κυριάκος Ντούμος
Μουσική: Γιώργος Παπαδόπουλος
Εκτέλεση: Μελίνα Ασλανίδου