Άσφαλτος.

(Με το παρακάτω κείμενο συμμετείχα πριν καιρό στο 2ο Συμπόσιο Ποίησης, στο ποιο πήγε πολύ καλά. Θεωρώ ότι δένει απόλυτα με το συγκεκριμένο μουσικό αριστούργημα)

Έλα, κάτσε δίπλα μου.
Μη μιλάς. Γιατί είναι τόσο δύσκολο να μη μιλάμε;
Για δέκα λεπτά σιγή.
Να νιώσουμε τον έρωτα έτσι όπως πρέπει.
Δίχως λόγια, δίχως σκέψη, δίχως παρελθόν.
Σε αυτόν εδώ τον καναπέ, σε αυτήν την άκρη του δρόμου, σε αυτό εδώ το χώμα.
Μην ανακατεύεις τις θύμησες.
Κλείδωσέ τες για λίγο στο ντουλάπι.
Και πέτα το κλειδί.
Σςςςς... για λίγο.
Πως μπορούμε να βάλουμε κανόνες σε κάτι τόσο περίπλοκο;
Ακόμα και αυτόν τον κανόνα της σιωπής.
Αμέσως να τον παραβούμε και οι δύο.
Ούτε ένα λεπτό δεν μπορούμε να ερωτευθούμε νομότυπα.
Λες και ο έρωτας δεν φτιάχτηκε για τους ανθρώπους.
Αλλά οι άνθρωποι επιμένουν να τον ζουν, να τον διεκδικούν, να τον νιώθουν.
Και πάντα αποτυγχάνουν.
Γιατί;
Γιατί το μεγαλύτερο αμάρτημα στον έρωτα είναι η ιδιοκτησία.
Είναι η ιδιοκτησία που αφαιρεί κάθε πάθος, κάθε όμορφη στιγμή.
Και οι άνθρωποι πάντα, μα πάντα θα τα θέλουν όλα δικά τους.
Όχι μαζί τους, όχι πλάι τους, μόνο ολοδικά τους.
Έτσι πάντα θα ζουν σε μια τυραννία.
Και θα υπομένουν κάθε ίδιους σκλαβιάς.
Και αυτοί που έζησαν τον έρωτα χωρίς κανόνες,
αυτοί που μίλησαν, που έκλαψαν, αυτοί που καταστράφηκαν,
είναι αυτοί που δεν έζησαν σαν άνθρωποι.
Είναι αυτοί που έζησαν τον έρωτα σαν θεοί.
Αυτοί που δεν χώρεσαν σε κανένα καναπέ, σε καμιά άκρη του δρόμου, σε κανένα χώμα.
Δεν αποζήτησαν καμιά σιωπή, κανένα λόγο.
Αυτοί που δεν λογάριασαν κανένα κανόνα, καμιά ανθρώπινη ηλίθια δύναμη.
Αυτοί που πέθαναν στον έρωτα χωρίς να διεκδικούν, χωρίς να απαιτούν, χωρίς να έχουν τίποτα,
μα έζησαν στη ζωή για πάντα πλούσιοι και γεμάτοι.

Άσφαλτος υγρή, χειμωνιάτικη.

Από όπου πέρασα έμεινα ξένη.

Άσφαλτος λερωμένη κι άχρηστη

μα εσύ θυμάμαι φορούσες φτερά.

Ναι αλλά πότε;

Στα όνειρά μου μάλλον, στα όνειρά μου, ναι.

Κι ίσως, ακόμα πιο παλιά.

Οπτικές ίνες, διαδικτυακές σιωπές,

μας ένωναν και μας χώριζαν.

Συνήθισα την απουσία.

Συνήθισα το ψυχρό γαλάζιο σου φως.

Έπειτα άρχισα να σου μοιάζω

κατέστρεφα τον εαυτό μου για σένα.

Μετά

τον κατέστρεφα μόνο για μένα.

Ώσπου μια μέρα άνοιξες την πόρτα καί μπήκες.

Χωρίς φτερά,

χωρίς αποσκευές,

χωρίς αγάπη

μ ένα τεράστιο παγωμένο φεγγάρι

στο δεξί σου ώμο.

Το 'ξερα.

έτσι ξαφνικά θα 'ρχόσουν

από δρόμους αχάρακτους ακόμα.

Ήρθες

κι έμεινες ξένος.

Ξένος.

Ακατανόητα λόγια, παρεξηγημένες σιωπές,κοφτές ανάσες

ήρθαν και πάγωσαν,

γίναν χαλίκια, κύλισαν κάτω.

Ο έρωτας μου, μαύρη λιωμένη πίσσα,

κύλησε πάνω τους,

τα σκέπασε.

Ανάμεσά μας άσφαλτος

πού ολοένα μακραίνει,

από τότε.

Άσφαλτος που γυαλίζει και σκίζει τη ζωή μου στα δύο.

Σου την έχω στημένη.

Αν διαλέξεις το δρόμο αυτό,

ούτε εδώ,

ούτε εκεί θα με βρεις.

Θα σαι πάντα ανάμεσα,

κι εγώ,

πάντοτε ξένη.

Στίχοι: Τάνια Τσανακλίδου

Μουσική: Μιχάλης Δέλτα

Εκτέλεση: Τάνια Τσανακλίδου

Το χρώμα της μέρας.

Δυο αντίθετα έμπλεξα.
Ο πόνος και η γλύκα της αγάπης.
Ένα ποίημα του Τάσου και ένα τραγούδι της Τάνιας και του Μιχάλη.
Η απόλυτη αγάπη και η απόλυτη απόρριψη.

Θα'θελα να φωνάξω τ'όνομά σου, Αγάπη,
με 'όλη μου την δύναμη.
Να τ'ακούσουν οι χτίστες από τις σκαλωσιές
και να φιλιούνται με τον Ήλιο
να το μάθουν στα καράβια οι θερμαστές
και ν'ανασάνουν όλα τα τριαντάφυλλα
να τ'ακούσει η άνοιξη
και να'ρχεται πιο γρήγορα
να το μάθουν τα παιδιά
για να μην φοβούνται το σκοτάδι,
να το λένε τα καλάμια στις ακροποταμιές,
τα τρυγόνια πάνω στους φράχτες
να τ'ακούσουν οι πρωτεύουσες του κόσμου
και να το ξαναπούνε μ'όλες τις καμπάνες τους
να το κουβεντιάζουνε τα βράδια οι πλύστρες
χαϊδεύοντας τα πρησμένα χέρια τους.
Να το φωνάξω τόσο δυνατά
που να μην ξανακοιμηθεί
κανένα όνειρο στον κόσμο
καμιά ελπίδα πιά να μην πεθάνει.
Να τ'ακούσει ο χρόνος και να μην σ'αγγίξει,
Αγάπη μου, ποτέ.
Τάσος Λειβαδίτης

Υπάρχει ένα μέρος κρυφό στην καρδιά μου

που μπαίνω όταν λείπει το χρώμα απ`τη μέρα.

Αυτό σε φοβίζει να έρθεις κοντά μου,

η ακλόνητη δύναμη μίας άγνωστης σφαίρας.

Πες μου,πες μου,γιατί όλοι αγαπούν

κι όλοι έπειτα ξεχνούν,

πώς είναι να πονάς και να αναζητάς

να μάθεις το γιατί αφού έφταιξες κι εσύ.

Πες μου γιατί.

Γιατί ποτέ δε θα μάθουμε

να συνυπάρχουμε σ`αυτή τη ζωή.

πες μου γιατί αφού με αγάπησες κι εσύ.

Ποτέ δε θ`αφήσω ετούτη τη θλίψη

να γίνει ο τοίχος σε μια προσδοκία.

Τα ανείπωτα λόγια που μου έχουν λείψει

στο βάθος γνωρίζω δεν έχουν αξία.

Στίχοι - Μουσική: Μιχάλης Δέλτα

Εκτέλεση: Τάνια Τσανακλίδου

Το χρώμα της μέρας.

Πριν 12 χρόνια η Τάνια συνάντησε τον Μιχάλη. Φαινομενικά δεν ταίριαζαν μεταξύ τους. Ούτε ηλικιακά, αλλά ούτε και σε στυλ. Κάποιες φορές όμως η συνεργασία δυο ανθρώπων που δεν μοιάζουν μεταξύ τους, δίνει αποτελέσματα που δεν περιμένουμε. 

Έτσι ήταν και ο δίσκος τους ΄΄Το χρώμα της μέρας΄΄. Ένας δίσκος που η αλήθεια είναι ότι δεν ακούγετε εύκολα. Που μπορεί και να τον προσπεράσεις. Είναι όμως ένας δίσκος που αν σταθείς και του δώσεις λίγη προσοχή μπορεί να γίνει ο έρωτας της ζωής σου.

Για μένα είναι ένα αριστούργημα, ένας μικρός ανεκτίμητος θησαυρός στην ελληνική δισκογραφία. Αναμφίβολα ένας από τους καλύτερους δίσκους των τελευταίων ετών και ίσως ο καλύτερος δίσκος και για τους δύο καλλιτέχνες.
Εκεί που στάθηκα περισσότερο, εκτός φυσικά από την καταιγιστική σύνθεση του Δέλτα, είναι οι υπέροχοι, περίεργοι στίχοι.

Απολαύστε τον στην λίστα αναπαραγωγής που ακολουθεί.

Μοναχικές Γυναίκες.

Τι να κρύβεται πίσω από μια κλειστή πόρτα;
Η προηγούμενη ζωή απ΄ έξω παλεύει να επιζήσει.
Μα μέσα όμως η νέα έχει ήδη εγκατασταθεί.
Άδεια ντουλάπες, άδεια συρτάρια, άδεια ζωή.
Και ένα κλειδί.
Ένα κλειδί που μαχαίρωνε ότι πιο όμορφο είχαμε ζήσει.

Και έτσι όπως προσπαθείς να ζήσεις την νέα ζωή,
εγώ στέκομαι και κρατώ απ΄τα μαλλιά την παλιά.
Την στολίζω με θύμησες και δάκρυα.
Με βρισιές και απόγνωση.
Με θάρρος και αξιοπρέπεια.
Με νύχτες τρομαγμένες και αξημέρωτες.

Το χάδι σαν χτύπημα στο δέρμα μου,
τα φώτα τυφλώνουν, δεν φωτίζουν το δρόμο,
οι μουσικές δεν δίνουν χαρά
και οι φίλοι όλοι δικοί σου.

Και ξαφνικά, χωρίς να το πάρω απόφαση... ξύπνησα απ΄τον εφιάλτη,
και συ ξύπνησες απ΄το όνειρο...

Είναι βραδιές που θέλω κάπου να μιλήσω,

από ένα χέρι να πιαστώ,

να βγω έξω να ζήσω,

για ένα τσιγάρο, ένα ποτό,

να πιάσω κάποιον να του πω:

"δώσ' μου το χρόνο σου...

κι εγώ θα γείρω το κεφάλι μου στον ώμο σου."

Μα η τρομαγμένη μου καρδιά μου λέει:

"δε γίνεται".

Στου πρώτου άγνωστου το πρώτο "γεια"

δεν παραδίνεται.

Εγώ δεν ξέρω αν έχω στάλα λογική.

Φτάνω στο σπίτι, λέω "μπαίνω φυλακή".

Εκείνος έρχεται κοντά μου, μ' αγκαλιάζει

κι ύστερα μόνος στα προβλήματα βουλιάζει.

Παραπονιέται, βλαστημάει τον εαυτό του,

και λίγο πριν το τελευταίο χασμουρητό του

με πιάνει κρίση,

σέρνεται απάνω μου

τον έρωτα να ζήσει.

Κι εγώ είμαι μόνη, για χρόνια έχτιζα έναν τοίχο.

Ύστερα τρόμαξα και θέλησα να φύγω.

Άρχισα τότε με αγωνία να γκρεμίζω,

να λέω "βοήθα με, Χριστέ" και να δακρύζω.

Πήρα τους δρόμους και διέξοδο ζητούσα,

χαμένα όνειρα και χρόνια κυνηγούσα.

Καπνός και σκόνη,

και όλα γύρω μου φωνάζουν

"είμαι μόνη".

Οι πιο μεγάλες νύχτες

είναι αυτές που κλαις και δε σ' ακούν.

Θυμίζουνε γυναίκες,

μοναχικές γυναίκες που πονούν.

Στίχοι: Σαράντης Αλιβιζάτος

Μουσική: Αντώνης Βαρδής

Εκτέλεση: Γλυκερία - Ελένη Δήμου - Τάνια Τσανακλίδου 

Η φωτογραφία είναι από την Μύκονο.

Μαλαματένια λόγια.

(Για αυτούς που βασανίστηκαν και πέθαναν κατά την διάρκεια της Χούντας. Για αυτούς που αγωνίστηκαν για την ελευθερία, για αυτούς που δεν έχασαν τις αξίες τους, για αυτούς που παλεύουν ακόμα. 

ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ Ο ΦΑΣΙΜΟΣ.)

Μες στην άγρια νύχτα άναψε μια φωτιά.

Μας έκαψε, δεν άφησε τίποτα από μας.

Τα μάτια μας έκλαιγαν, η αναπνοή μας κοβόταν.

Αποκτήσαμε μια πληγή στο στήθος,

μα μια άνοιξη στην καρδιά.

Τρέξαμε στα στενά σοκάκια,

τρέξαμε προς την νίκη.

Χτυπήσαμε κλεισμένα παράθυρα, σφαλισμένες ζωές.

Ξυπνήσαμε χαράματα τους αιώνια κοιμισμένους.

Πόνεσαν τα πόδια μας, κουράστηκαν τα χέρια μας, 

έκλεισε η φωνή μας.

Νιώσαμε το θάνατο να μας ερωτεύεται,

και πεθάναμε γλυκά και μαρτυρικά,

για μια στάλα ψωμί, 

για μια ρανίδα γνώση,

για μια στιγμή ελευθερίας.

Μαλαματένια λόγια στο μαντήλι

τα βρήκα στο σεργιάνι μου προχθές

τ΄ αλφαβητάρι πάνω στο τριφύλλι

σου μάθαινε το αύριο και το χθες

μα εγώ περνούσα τη στερνή την πύλη

με του καιρού δεμένος τις κλωστές

Τ΄ αηδόνια σεχτηκιάσανε στην Τροία

που στράγγιξες χαμένα μια γενιά

καλύτερα να σ΄ έλεγαν Μαρία

και να `σουν ράφτρα μες στην Κοκκινιά

κι όχι να ζεις μ΄ αυτή την κομπανία

και να μην ξέρεις τ΄ άστρο του φονιά

Γυρίσανε πολλοί σημαδεμένοι

απ΄ του καιρού την άγρια πληρωμή

στο μεσοστράτι τέσσερις ανέμοι

τους πήραν για σεργιάνι μια στιγμή

και βρήκανε τη φλόγα που δεν τρέμει

και το μαράζι δίχως αφορμή

Και σαν τους άλλους χάθηκαν κι εκείνοι

τους βρήκαν να γαβγίζουν στα μισά

κι απ΄ το παλιό μαρτύριο να `χει μείνει

ένα σκυλί τη νύχτα που διψά

γυναίκες στη γωνιά μ΄ ασετυλίνη

παραμιλούν στην ακροθαλασσιά

Και στ΄ ανοιχτά του κόσμου τα καμιόνια

θα ξεφορτώνουν στην Καισαριανή

πώς έγινε με τούτο τον αιώνα

και γύρισε καπάκι η ζωή

πώς το `φεραν η μοίρα και τα χρόνια

να μην ακούσεις έναν ποιητή

Του κόσμου ποιος το λύνει το κουβάρι

ποιος είναι καπετάνιος στα βουνά

ποιος δίνει την αγάπη και τη χάρη

και στις μυρτιές του Άδη σεργιανά

μαλαματένια λόγια στο χορτάρι

ποιος βρίσκει για την άλλη τη γενιά

Με δέσαν στα στενά και στους κανόνες

και ξημερώνοντας μέρα κακή[Παρασκευή]

τοξότες φάλαγγες και λεγεώνες

με πήραν και με βάλαν σε κλουβί

και στα υπόγεια ζάρια τους αιώνες

παιχνίδι παίζουν οι αργυραμοιβοί

Ζητούσα τα μεγάλα τα κυνήγια

κι όπως δεν ήμουν μάγκας και νταής

περνούσα τα δικά σου δικαστήρια

αφού στον Άδη μέσα θα με βρεις

να με δικάσεις πάλι με μαρτύρια

και σαν κακούργο να με τιμωρείς

Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος

Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου

Εκτέλεση: Χαράλαμπος Γαργανουράκης - Λάκης Χαλκιάς - Τάνια Τσανακλίδου

Ας ήτανε.

Μια φωνή ψιθυρίζει προχώρα.
Μην ψάχνεις αιτία και αποτέλεσμα.
Έτσι χορεύει η ζωή στο σώμα σου.
Έτσι ελευθερώνεις την ψυχή,
έτσι φυλακίζεις τη γλύκα του φιλιού.
Και βαδίζεις ίσια στο μέλλον,
με μια πληγή ανοιχτή.
Με ένα κόσμο ανύπαρκτο για τους άλλους,
μα τόσο γνωστό για σένα.
Δίχως ήχους, δίχως λέξεις, δίχως άγγιγμα.
Συνεχίζεις μη θέλοντας να ξεφύγεις,
μη ζητώντας εξιλέωση.
Έτσι απλά αγαπάς, έτσι απλά λατρεύεις,
αυτό που κρατά συντροφιά στον χτύπο της καρδιάς σου.

Ακριβό το φιλί του χρόνου,

κεραυνός που τρυπά τις αισθήσεις,

συνουσία στη μέση του δρόμου.

Τα μάτια σου μη γυρίσεις.

Μια γλυκιά μελωδία με ρίχνει

στης ζωής το αήττητο πάθος.

Η εικόνα σου τώρα με δείχνει

και φυτρώνει στα χείλη μου άνθος.

Ας ήτανε για λίγο να ξεχάσω,

να γίνω ένας ήρωας δυνατός.

Σ`εσένανε ποτέ μου δε θα φτάσω,

μα κάτι έχω δικό σου,δυστυχώς.

Σε άλλο κύκλο τώρα θα γλιστρήσω,

ακούω να μου λέει μια φωνή πως

μονάχη μου θα βγω να συναντήσω

τον ήλιο που δε χάρηκες εσύ.

Ας ήτανε.

Το εγώ μου γυμνό στον καθρέφτη

πως θεριεύει της μνήμης τη δίψα.

Το αστέρι που χαίρεται πέφτει

και χορεύει στου μυαλού μου την πίστα.

Δικαιώνει η ζωή τ`όραμά μου,

χιονισμένες κορφές χαρμολύπης.

Κι αν το χάραμα έρθεις κοντά μου,

θα`σαι ελεύθερος να μου ανήκεις.

Ας ήτανε για λίγο να ξεχάσω,

να γίνω ένας ήρωας δυνατός.

Σ`εσένανε ποτέ μου δε θα φτάσω,

μα κάτι έχω δικό σου,δυστυχώς.

Στίχοι - Μουσική: Μιχάλης Δέλτα

Εκτέλεση: Τάνια Τσανακλίδου

Γράμμα στον κύριο Γκάτσο.

Όλα κύριε Νίκο είναι εδώ.
Όλα μες το μυαλό μου στριμωγμένα.
Σαν ένα όνειρο γλυκό που ξύπνησα απότομα.
Σαν ένα δάκρυ μόνο για μένα.
Οι λέξεις, το άγγιγμα, τα βλέμματα.
Και το αντίο που είπαμε μαζί.
Και αντάμωση που προσμένω.
Όλα κύριε Νίκο μαζί σου τα θυμάμαι,
μαζί σου τα ξεχνώ,
μαζί σου τα περιμένω.

Το σπασμένο βιολί του κόσμου ακόμα ουρλιάζει

Στα νωπά σπαρμένα χωράφια η μέρα χαράζει

Φαντάροι χορεύουν τις νύχτες σε άδειες ταβέρνες

Δελφίνια στο πέλαγο μόνα, νεράκι στις στέρνες

Νησιά ταξιδεύουν στον ήλιο,κανείς δε μιλάει

Την ʼνοιξη όλοι προσμένουν

Κι αυτή προσπερνάει

Όλα κύριε Νίκο είναι εδώ

Όπως τα άφησες εσύ κι όπως τα ξέρεις

Από της λύπης τον καιρό

Κι όταν γυρίσεις και σε δω

Μέσα στη στάμνα τη χρυσή νερό να φέρεις

Της λησμονιάς πικρό νερό

Το πιστό σκυλί της Ιθάκης στα πόδια σου κλαίει

Και η καλή, παλιά Περσεφόνη τραγούδια σου λέει

Η φωτιά πληγή που σε καίει ,δε λέει να γιάνει

Το πικρό το όνειρο φταίει του αδελφού Μακρυγιάννη

Πόσο ακόμα ραγιάδες η Κρήτη κι η Μάνη

Σκοτεινές μαυροφόρες, μανάδες στου Οδυσσέα το χάνι

Στίχοι: Γιώργος Ανδρέου

Μουσική: Γιώργος Ανδρέου

Εκτέλεση: Τάνια Τσανακλίδου