Όταν ήμουν μικρή και ήθελα να κάνω ένα δώρο πιο προσωπικό σε κάποιο φίλο, έγραφα μια κασέτα. Ξόδευα ώρες ατελείωτες για να βρω τα τραγούδια που θα μπορούσαν να του αρέσουν. Έβαζα βέβαια πάντα και κάποια δικά μου που θα ήθελα να ακούσει. Έγραφα τους τίτλους με καλλιγραφικά γράμματα στο εξώφυλλο, συνήθως μια αφιέρωση… και πολλή αγάπη.

Κάπως έτσι μου ήρθε η ιδέα του ιστολογίου αυτού. Μια ηλεκτρονική κασέτα από τραγούδια που αγάπησα και αγαπώ σε συνδυασμό με φωτογραφίες δικές μου και μαζί κάποιες σκέψεις ή αναμνήσεις που πάντα τα συνοδεύουν.

Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2012

Ίχνος.

Περπατάς όλη τη μέρα στα θέλω μου.
Ανήκεις στην καλημέρα μου, έχεις την καληνύχτα μου.
Αντέχω στις σκληρές σου λέξεις.
Αγγίζω τον εγωισμό σου, 
νιώθω το γλυκό σου παίδεμα.
Προσπαθώ να σου ξεφύγω.
Μα εσύ ριζώνεις μες το δέρμα μου.
Εξουσιάζεις την ανάσα μου.
Καταστρέφεις το κενό μου.
Και έτσι φοβάμαι το ίχνος που θα μείνει από σένανε 


Είχε πέσει ο ήλιος μέσα στον καθρέφτη μου
τύφλωνε τα μάτια, τύφλωνε τη σκέψη μου
είχαν έρθει φίλοι να μου πουν για σένανε
ούτε που μιλούσαν ούτε που ανασαίνανε

Άναψα τσιγάρο με τα ρούχα σου
ίχνος δε θα μείνει από σένανε
κι έριξα τη στάχτη μες στην κούπα σου
που ‘πινες τα χρόνια μου, έπινες και μένανε

Είχε βασιλέψει, το φεγγάρι έβγαινε
σπίτι μας οι τοίχοι πάνω μου όλοι πέφτανε
έφυγαν οι φίλοι, έκλαψα και κλείδωσα
μια φορά ακόμα πάλι εγώ την πλήρωσα

Άναψα τσιγάρο με τα ρούχα σου
ίχνος δε θα μείνει από σένανε
κι έριξα τη στάχτη μες στην κούπα σου
που ‘πινες τα χρόνια μου, έπινες και μένανε

Μουσική: Γιάννης Νικολάου
Στίχοι: Γιώργος Κρητικός
Εκτέλεση: Λένα Αλκαίου

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σας παρακαλώ πολύ να γράφετε με Ελληνικούς χαρακτήρες και οι σχολιασμοί σας να μη ξεφεύγουν απο τα όρια της ευπρέπειας. Σχόλια τα οποία περιέχουν ύβρεις, θα αποκλείονται. Ευχαριστώ.