Τι να κρύβεται πίσω από μια κλειστή πόρτα;
Η προηγούμενη ζωή απ΄ έξω παλεύει να επιζήσει.
Μα μέσα όμως η νέα έχει ήδη εγκατασταθεί.
Άδεια ντουλάπες, άδεια συρτάρια, άδεια ζωή.
Και ένα κλειδί.
Ένα κλειδί που μαχαίρωνε ότι πιο όμορφο είχαμε ζήσει.
Και έτσι όπως προσπαθείς να ζήσεις την νέα ζωή,
εγώ στέκομαι και κρατώ απ΄τα μαλλιά την παλιά.
Την στολίζω με θύμησες και δάκρυα.
Με βρισιές και απόγνωση.
Με θάρρος και αξιοπρέπεια.
Με νύχτες τρομαγμένες και αξημέρωτες.
Το χάδι σαν χτύπημα στο δέρμα μου,
τα φώτα τυφλώνουν, δεν φωτίζουν το δρόμο,
οι μουσικές δεν δίνουν χαρά
και οι φίλοι όλοι δικοί σου.
Και ξαφνικά, χωρίς να το πάρω απόφαση... ξύπνησα απ΄τον εφιάλτη,
και συ ξύπνησες απ΄το όνειρο...
Είναι βραδιές που θέλω κάπου να μιλήσω,
από ένα χέρι να πιαστώ,
να βγω έξω να ζήσω,
για ένα τσιγάρο, ένα ποτό,
να πιάσω κάποιον να του πω:
"δώσ' μου το χρόνο σου...
κι εγώ θα γείρω το κεφάλι μου στον ώμο σου."
Μα η τρομαγμένη μου καρδιά μου λέει:
"δε γίνεται".
Στου πρώτου άγνωστου το πρώτο "γεια"
δεν παραδίνεται.
Εγώ δεν ξέρω αν έχω στάλα λογική.
Φτάνω στο σπίτι, λέω "μπαίνω φυλακή".
Εκείνος έρχεται κοντά μου, μ' αγκαλιάζει
κι ύστερα μόνος στα προβλήματα βουλιάζει.
Παραπονιέται, βλαστημάει τον εαυτό του,
και λίγο πριν το τελευταίο χασμουρητό του
με πιάνει κρίση,
σέρνεται απάνω μου
τον έρωτα να ζήσει.
Κι εγώ είμαι μόνη, για χρόνια έχτιζα έναν τοίχο.
Ύστερα τρόμαξα και θέλησα να φύγω.
Άρχισα τότε με αγωνία να γκρεμίζω,
να λέω "βοήθα με, Χριστέ" και να δακρύζω.
Πήρα τους δρόμους και διέξοδο ζητούσα,
χαμένα όνειρα και χρόνια κυνηγούσα.
Καπνός και σκόνη,
και όλα γύρω μου φωνάζουν
"είμαι μόνη".
Οι πιο μεγάλες νύχτες
είναι αυτές που κλαις και δε σ' ακούν.
Θυμίζουνε γυναίκες,
μοναχικές γυναίκες που πονούν.
Στίχοι: Σαράντης Αλιβιζάτος
Μουσική: Αντώνης Βαρδής
Εκτέλεση: Γλυκερία - Ελένη Δήμου - Τάνια Τσανακλίδου
Η φωτογραφία είναι από την Μύκονο.
