Διάφανος.

Σε ξεγελά η ζεστή βραδιά.

Σε κοροϊδεύει και γελά εις βάρος σου.
Το μυαλό ελαφραίνει, χάνεται δίχως έννοιες.
Για μερικές αιώνιες στιγμές.
Μα η ψυχή σε ξυπνά απότομα.
Μαύρη χωρίς τροφή και νερό.
Λιμοκτονεί και διψά.
Απαιτητική και σκληρή όπως πάντα.
Και συ δεν έχεις ούτε ένα ξεροκόμματο αισιοδοξίας να την ταΐσεις.
Ούτε καν μια ενοχή για να την ξεγελάσεις.
Και χάνεσαι ξανά στην ησυχία της νύχτας.

Στου δειλινού την άκρη αποκοιμήθηκα

σαν ξένος, σαν ξενάκι, σαν πάντα ξένος

κι ήρθε και κατακάθησε πάνω μου σα σεντόνι

όλη της γης η σκόνη,

όλη της γης η σκόνη...

Ωωωω...

Ήρθε με τη σειρά της κι η μαύρη θάλασσα

έφερε ένα καράβι ακυβέρνητο

ανέβηκα σαν άνεμος, ανέβηκα σαν κλέφτης

το ψέμα δεν το βλέπεις,

το ψέμα δεν το βλέπεις...

Ωωωω...

Στην πλώρη ακουμπισμένος, ένας διάφανος

τα κόκκαλα μετράει, μένει άφωνος

τρώει την πέτρα σαν ψωμί, ο Καίσαρας Βαλιέχο

άλλο αδερφό δεν έχω,

άλλο αδερφό δεν έχω...

Ωωωω...

Σπυθίζει το τσιγάρο σε κάθε ρουφηξιά

η Ισπανία γέρνει, κι η μόνη που νικά

η ηδονή που μας γεννά, που παίζει το χαρτί μας,

χωρίς τη θέλησή μας,

χωρίς τη θέλησή μας...

Ωωωω....

Στου δειλινού την άκρη, δε βλέπεις όνειρα

αυτά που γίναν βλέπεις και τα επόμενα

βλέπεις τον άνθρωπο μικρό, που τον πατάν στ'αλήθεια

τα πόδια του τα ίδια,

τα πόδια του τα ίδια...

Ωωωω...

Στίχοι - Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου 

Εκτέλεση: Σωκράτης Μάλαμας