Όλα σε θυμίζουν.

Σε εκείνο το σπιτάκι σε θυμάμαι, στην άκρη της αυλής.

Με ένα σιδερένιο κρεβάτι και μια παλιά ντουλάπα.
Στην άσπρη καρέκλα περίμενες ένα χαμόγελο.
Μια σκέψη, μια καλημέρα.
Να με βοηθάς ήθελες και ας μην μπορούσες.
Να μην φέρεις την θλίψη σε κανένα.
Να αγαπάς χωρίς προϋποθέσεις.
Έλεγες τα πιο σοφά πράγματα, τις πιο σωστές κουβέντες.
Έφυγες όμως ένα πρωί χωρίς να μου το πεις.
Δεν είπαμε γεια, ούτε αγκαλαστίκαμε.
Δεν ήπιαμε μαζί τον τελευταίο καφέ.
Γι΄ αυτό είναι σαν να μην σ΄ έχασα ποτέ.
Σε σκέφτομαι και σε θυμάμαι και ας έχουν περάσει χρόνια.

Όλα σε θυμίζουν,

απλά κι αγαπημένα,

πράγματα δικά σου, καθημερινά

σαν να περιμένουν κι αυτά μαζί μ’ εμένα

νά ’ρθεις κι ας χαράξει για στερνή φορά.

Όλη μας η αγάπη την κάμαρα γεμίζει

σαν ένα τραγούδι που λέγαμε κι οι δυο,

πρόσωπα και λόγια και τ’ όνειρο που τρίζει,

σαν θα ξημερώσει τι θα ’ν’ αληθινό.

Όλα σε θυμίζουν,

απλά κι αγαπημένα,

πράγματα δικά σου, καθημερινά.

Όλα σε θυμίζουν,

κι οι πιο καλοί μας φίλοι.

Άλλος στην ταβέρνα, άλλος σινεμά.

Μόνη μου διαβάζω το γράμμα που ’χες στείλει

πριν να φιληθούμε πρώτη μας φορά.

Όλη μας η αγάπη την κάμαρα γεμίζει

σαν ένα τραγούδι που λέγαμε κι οι δυο,

πρόσωπα και λόγια και τ’ όνειρο που τρίζει,

σαν θα ξημερώσει τι θα ’ν’ αληθινό.

Όλα σε θυμίζουν,

απλά κι αγαπημένα,

πράγματα δικά σου, καθημερινά.

Στίχοι: Μανώλης Ρασούλης

Μουσική: Μάνος Λοΐζος

Εκτέλεση: Χαρούλα Αλεξίου