Όταν ήμουν μικρή και ήθελα να κάνω ένα δώρο πιο προσωπικό σε κάποιο φίλο, έγραφα μια κασέτα. Ξόδευα ώρες ατελείωτες για να βρω τα τραγούδια που θα μπορούσαν να του αρέσουν. Έβαζα βέβαια πάντα και κάποια δικά μου που θα ήθελα να ακούσει. Έγραφα τους τίτλους με καλλιγραφικά γράμματα στο εξώφυλλο, συνήθως μια αφιέρωση… και πολλή αγάπη.
Κάπως έτσι μου ήρθε η ιδέα του ιστολογίου αυτού. Μια ηλεκτρονική κασέτα από τραγούδια που αγάπησα και αγαπώ σε συνδυασμό με φωτογραφίες δικές μου και μαζί κάποιες σκέψεις ή αναμνήσεις που πάντα τα συνοδεύουν.
Παρασκευή 11 Μαΐου 2012
Στη μεγάλη πόλη.
Οι δρόμοι στεγνοί από φως.
Ούτε το σκοτάδι δεν μπορεί να καλύψει το ελάχιστο που ζούμε.
Τα αυτοκίνητα χωρίς συνοδηγό, χάνονται στην γαλήνη της.
Σε αυτή την αποπνικτική γαλήνη,
που δεν την αντέχουν ούτε τα κτίρια που στέκουν αμίλητα.
Οι θόρυβοι γίνονται όλο πιο μακρινοί και πιο μοναχικοί.
Στα αυτιά σου δεν φτάνουν πλέον οι φωνές.
Τα μάτια σου δεν βλέπουν τα πολύχρωμα φορέματά της.
Η αφή σου δεν νιώθει το ιδρωμένο της κορμί.
Δεν χωράς πλέον στα τετράγωνά της,
σκοντάφτεις στα πεζοδρόμιά της.
Διαλύεσαι στο φτηνό κρασί της και στην ζεστή της αγκαλιά.
Και η αγάπη ξεμακραίνει και κρυώνει...
Σας παρακαλώ πολύ να γράφετε με Ελληνικούς χαρακτήρες και οι σχολιασμοί σας να μη ξεφεύγουν απο τα όρια της ευπρέπειας. Σχόλια τα οποία περιέχουν ύβρεις, θα αποκλείονται. Ευχαριστώ.
...οι λέξεις σου μου έφεραν στο νου κάτι από τα "κλειδοκύμβαλα της σιωπής" του Ν.Εγγονόπουλου.
ΑπάντησηΔιαγραφή"Πολύ σιωπηλά είναι όλα , κι η σιωπή είναι
καλή μονάχα σαν κλείνη μέσα της χαρά.
Αλλοιώς, τη φοβάμαι... "
Καλησπέρα. Χαίρομαι που έλαβα την "κασέτα" σου με τα καλλιγραφικά όνειρα χαραγμένα στην τανία.
σε ευχαριστώ πολύ...με συγκινείς.
Διαγραφήφιλιά.