Όταν ήμουν μικρή και ήθελα να κάνω ένα δώρο πιο προσωπικό σε κάποιο φίλο, έγραφα μια κασέτα. Ξόδευα ώρες ατελείωτες για να βρω τα τραγούδια που θα μπορούσαν να του αρέσουν. Έβαζα βέβαια πάντα και κάποια δικά μου που θα ήθελα να ακούσει. Έγραφα τους τίτλους με καλλιγραφικά γράμματα στο εξώφυλλο, συνήθως μια αφιέρωση… και πολλή αγάπη.

Κάπως έτσι μου ήρθε η ιδέα του ιστολογίου αυτού. Μια ηλεκτρονική κασέτα από τραγούδια που αγάπησα και αγαπώ σε συνδυασμό με φωτογραφίες δικές μου και μαζί κάποιες σκέψεις ή αναμνήσεις που πάντα τα συνοδεύουν.

Κυριακή 6 Μαΐου 2012

Η δικιά σου κοντινή Αμερική.

Μια ελπίδα κρατώ την τελευταία μου στιγμή.
Μια ελπίδα ξένη και μόνη.
Που φαντάζει τόσο μακριά, μα την νιώθεις στα πόδια σου.
Την έχεις στις άκρες των δαχτύλων, την χαϊδεύεις, της μιλάς.
Και την ίδια στιγμή την ψάχνεις μίλια μακριά από τις σκέψεις σου.
Άπιαστη Ελπίδα που πάντα πεθαίνεις τελευταία,
για να κουβαλήσεις μαζί σου τον πόνο της διαδρομής...


Όταν κρυώνω κι αρρωσταίνω ψάχνω εσένα
θα'θελα να 'μουν ο πιό κακός σου γιός
να σου γκρινιάζω πως εδώ δεν ζεί κανένας
να σ'αγκαλιάζω κι ύστερα να σου ζητώ

Στο δρόμο να με βγάλεις που ανεβαίνει
για τη δικιά σου κοντινή Αμερική
με μιά πληγή κι ένα περίστροφο στην τσέπη
θέλω να τρέξω,κατά 'κεί.

Όταν ξυπνάω τρομαγμένος βλέπω εσένα
μιά γνώριμη σκιά στον ουρανό
με πλησιάζεις με λόγια ιδρωμένα
με νανουρίζεις μα εγώ κλαίω και σου ζητώ

Στο δρόμο να με βγάλεις που ανεβαίνει
για τη δικιά σου κοντινή Αμερική
με μιά πληγή κι ένα περίστροφο στην τσέπη
θέλω να τρέξω,κατά 'κεί. 

Στίχοι - Μουσική: Γιάννης Αγγελάκας
Εκτέλεση: Τρύπες

θυμήθηκε η
κουβαλητής:

3 σχόλια:

Σας παρακαλώ πολύ να γράφετε με Ελληνικούς χαρακτήρες και οι σχολιασμοί σας να μη ξεφεύγουν απο τα όρια της ευπρέπειας. Σχόλια τα οποία περιέχουν ύβρεις, θα αποκλείονται. Ευχαριστώ.

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)