Αυτή η νύχτα μένει.

Στην άκρη του γκρεμού παλεύεις να ζεις.

Μια ζωή στο όριο της τρέλας, στην άκρη της λογικής.
Και φτάνει μια στιγμή, τόση δα μικρή,
να σπάσει η λεπτή γραμμή.
Και με μιας να βρεθείς στο πυκνό δάσος της τρέλας.
Το μυαλό να παίρνει φωτιά και να δροσίζεσαι γλυκά.
Μα άτυχος μπορεί και να σταθείς.
Και αντί στην τρέλα σου να βυθιστείς,
μπρος στον γκρεμό να στηριχτείς
και για πάντα να καταδικαστείς στην λογική να ζεις.

Πέλαγο να ζήσω δε θα βρω

σε ψυχή ψαριού κορμί γατίσιο

κάθε βράδυ βγαίνω να πνιγώ

πότε άστρα πότε άκρη της αβύσσου

κάτι κυνηγώ σαν τον ναυαγό

τα χρόνια μου σεντόνια μου τσιγάρα να τα σβήσω.

Αυτή η νύχτα μένει

αιώνες παγωμένη

που δυο ψυχές δεν βρήκαν καταφύγιο

κι ήρθαν στον κόσμο ξένοι και καταδικασμένοι

να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο.

Χάθηκα και γω κάποια βραδιά

πέλαγο η φωνή του Καζαντζίδη

πέφταν τ'άστρα μες στην λασπουργιά

μαύρος μάγκας ο καιρός και μαύρο φίδι

μου'γνεφε η καρδιά πάρε μυρωδιά 

το λάδι εδώ πως καίγεται και ζήσε το ταξίδι.

Αυτή η νύχτα μένει

αιώνες παγωμένη

που  δυο  ψυχές δεν βρήκαν καταφύγιο

κι ήρθαν στον κόσμο ξένοι και καταδικασμένοι

να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο.

Στίχοι - Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης

Εκτέλεση: Δήμητρα Παπίου