Όταν ήμουν μικρή και ήθελα να κάνω ένα δώρο πιο προσωπικό σε κάποιο φίλο, έγραφα μια κασέτα. Ξόδευα ώρες ατελείωτες για να βρω τα τραγούδια που θα μπορούσαν να του αρέσουν. Έβαζα βέβαια πάντα και κάποια δικά μου που θα ήθελα να ακούσει. Έγραφα τους τίτλους με καλλιγραφικά γράμματα στο εξώφυλλο, συνήθως μια αφιέρωση… και πολλή αγάπη.

Κάπως έτσι μου ήρθε η ιδέα του ιστολογίου αυτού. Μια ηλεκτρονική κασέτα από τραγούδια που αγάπησα και αγαπώ σε συνδυασμό με φωτογραφίες δικές μου και μαζί κάποιες σκέψεις ή αναμνήσεις που πάντα τα συνοδεύουν.

Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2013

Μοναχικές Γυναίκες.


Τι να κρύβεται πίσω από μια κλειστή πόρτα;
Η προηγούμενη ζωή απ΄ έξω παλεύει να επιζήσει.
Μα μέσα όμως η νέα έχει ήδη εγκατασταθεί.
Άδεια ντουλάπες, άδεια συρτάρια, άδεια ζωή.
Και ένα κλειδί.
Ένα κλειδί που μαχαίρωνε ότι πιο όμορφο είχαμε ζήσει.

Και έτσι όπως προσπαθείς να ζήσεις την νέα ζωή,
εγώ στέκομαι και κρατώ απ΄τα μαλλιά την παλιά.
Την στολίζω με θύμησες και δάκρυα.
Με βρισιές και απόγνωση.
Με θάρρος και αξιοπρέπεια.
Με νύχτες τρομαγμένες και αξημέρωτες.

Το χάδι σαν χτύπημα στο δέρμα μου,
τα φώτα τυφλώνουν, δεν φωτίζουν το δρόμο,
οι μουσικές δεν δίνουν χαρά
και οι φίλοι όλοι δικοί σου.

Και ξαφνικά, χωρίς να το πάρω απόφαση... ξύπνησα απ΄τον εφιάλτη,
και συ ξύπνησες απ΄το όνειρο...


Είναι βραδιές που θέλω κάπου να μιλήσω,
από ένα χέρι να πιαστώ,
να βγω έξω να ζήσω,
για ένα τσιγάρο, ένα ποτό,
να πιάσω κάποιον να του πω:
"δώσ' μου το χρόνο σου...
κι εγώ θα γείρω το κεφάλι μου στον ώμο σου."
Μα η τρομαγμένη μου καρδιά μου λέει:
"δε γίνεται".
Στου πρώτου άγνωστου το πρώτο "γεια"
δεν παραδίνεται.

Εγώ δεν ξέρω αν έχω στάλα λογική.
Φτάνω στο σπίτι, λέω "μπαίνω φυλακή".
Εκείνος έρχεται κοντά μου, μ' αγκαλιάζει
κι ύστερα μόνος στα προβλήματα βουλιάζει.
Παραπονιέται, βλαστημάει τον εαυτό του,
και λίγο πριν το τελευταίο χασμουρητό του
με πιάνει κρίση,
σέρνεται απάνω μου
τον έρωτα να ζήσει.

Κι εγώ είμαι μόνη, για χρόνια έχτιζα έναν τοίχο.
Ύστερα τρόμαξα και θέλησα να φύγω.
Άρχισα τότε με αγωνία να γκρεμίζω,
να λέω "βοήθα με, Χριστέ" και να δακρύζω.
Πήρα τους δρόμους και διέξοδο ζητούσα,
χαμένα όνειρα και χρόνια κυνηγούσα.
Καπνός και σκόνη,
και όλα γύρω μου φωνάζουν
"είμαι μόνη".

Οι πιο μεγάλες νύχτες
είναι αυτές που κλαις και δε σ' ακούν.
Θυμίζουνε γυναίκες,
μοναχικές γυναίκες που πονούν.

Στίχοι: Σαράντης Αλιβιζάτος
Μουσική: Αντώνης Βαρδής
Εκτέλεση: Γλυκερία - Ελένη Δήμου - Τάνια Τσανακλίδου 

Η φωτογραφία είναι από την Μύκονο.

8 σχόλια:

  1. Δεν το ήξερα αυτό το τραγούδι, αλλά ακούγοντάς το με κέρδισαν οι ωραίες ερμηνείες και οι προσεγμένοι στίχοι.

    Καλησπέρα!


    κ.κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μου αρέσει να σας βάζω τραγούδια που δεν ξέρετε και δεν είναι και τόσο γνωστά.
      Καληνύχτα.

      Διαγραφή
  2. Υπέροχο κομμάτι, τόσο αληθινό, με τόσο συναίσθημα...
    Και το κείμενό σου για άλλη μια φορά, με έβαλε σε σκέψεις...
    Εσένα δεν πρέπει να σε διαβάζω όταν δεν είμαι καλά, τέλος...! Μα έλα που μ'αρέσεις τόσο πολύ... Φιλιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ Μαρία, τίποτα δεν είναι μόνιμο σε αυτόν τον κόσμο... ούτε καν τα προβλήματά μας...
      Σε φιλώ.

      Διαγραφή
  3. Υπέροχο κομμάτι κι η γραφή σου όμορφη!Είναι απ΄ αυτά που λένε την αλήθεια!
    Καλώς σε βρίσκω στο μελωδικό και συναισθηματικό σου χώρο κι είμαι σίγουρη πως θα περιπλανηθώ ευχάριστα με τη μουσική σου επιλογή!Σε φιλώ!:)
    Σοφία

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι να σας κρατώ όμορφη παρέα με τα τραγούδια μου.
      Καλώς ήρθες και δω.
      Σε φιλώ.

      Διαγραφή
  4. Νόμιζα πως είχα αφήσει σχόλιο εδώ..ίσως έγινε κάποιο λάθος.

    Γραφείς πολύ όμορφα:))
    Καλό σου βράδυ!!!*

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν είχα κάποιο σχόλιο. Σε ευχαριστώ πάντως που ξαναπέρασες.
      Καλώς ήρθες.

      Διαγραφή

Σας παρακαλώ πολύ να γράφετε με Ελληνικούς χαρακτήρες και οι σχολιασμοί σας να μη ξεφεύγουν απο τα όρια της ευπρέπειας. Σχόλια τα οποία περιέχουν ύβρεις, θα αποκλείονται. Ευχαριστώ.