Με το ίδιο μακό.

Ακαταλαβίστικη συνεχόμενη ροή ζωής.
Ίδια πρόσωπα με διαφορετικά σώματα.
Ίδιες σκέψεις μέσα σε διαφορετικά μυαλά.
Επαναλαμβανόμενη, μοιραία και αδιέξοδη.
Τριάντα το όριο, τριάντα χρόνια άλλος.
Και ξεκινάς αλλιώς, χωρίς να ενημερώσεις κανέναν.
Βλέμματα αδιάφορα αλλά και απορριμένα μαζί.
Ποτέ δεν το περίμεναν... δεν νοιάστηκαν κιόλας.
Αλλάζει η νύχτα ξαφνικά,
η θέση του δαχτυλιδιού στο χέρι.
Αλλάζει το δέρμα, αλλάζει η μυρωδιά.
Ένα μακό στης αγκαλιάς την άκρη.

Ο κόσμος κρέμεται από μια μια τόση δα κλωστή.
Κόψτην και ασ΄τον να γκρεμοτσακιστεί.
Μια απόφαση είναι...
Φορώντας εκείνο το ίδιο το δικό σου το μακό.
Εγώ θα έρθω μαζί σου...

Με το ίδιο μακό

και με κέφι κακό

φύγαν μέρες

Το φεγγάρι απ' τη μια

και του κόσμου η ζημιά

βάλαν βέρες

Τι θα κάνεις εσύ

είναι εννιά και μισή

τον καπνό μου φυσάω

Και προτού να λουστώ

σταυρουδάκι Χριστό

μες στα δόντια κρατάω

Κι όλο εσένα θέλω μόνο

για κανέναν δεν σηκώνω

τώρα πια το ακουστικό

Μόνο εσένα και είμαι εντάξει

το ταβάνι έχει πετάξει

δυο φωτιές στον ουρανό

Σε χρειάζομαι και

το καινούργιο παρκέ

με το πόδι πληγώνω

Σου φυλάω μουσικές

στο ταξίδι να καις

μες στο χρόνο

Τι θα κάνεις λοιπόν

το κομμένο Depon

κυνηγάω στο σεντόνι

Και προτού να το πιω

σαν δεσμός με σκορπιό

λογαριάζονται οι πόνοι

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου 

Μουσική: Αντώνης Μιτζέλος 

Εκτέλεση: Ελευθερία Αρβανιτάκη 

Δεν μπορούμε.

Του Αυγούστου το φεγγάρι απόψε κατέβηκε στα πόδια τα δικά μας.
Τόση είναι η αγάπη μας που απόρησε.
Να δει πως αγαπούν οι άνθρωποι χωρίς όρια.
Μας κοίταξε βαθιά στα μάτια.
Και είδε μέσα μας να λείπει ο ένας από τον άλλον.
Μελαγχόλησε...
Ονειρεύτηκε  μια βόλτα στο δάσος.
Σκέφτηκε μια νύχτα ανάμεσα στα φύλλα, ανάμεσα στα σώματα των δέντρων.
Θέλησε να μας δει ξαπλωμένους στο χώμα, στο δέρμα της γης.
Δικιά σου και δικός μου.
Ενωμένοι με τον πιο περίεργο τρόπο.
Κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες.
Να σερνόμαστε στις πευκοβελόνες, κάνοντας πράξη τις πιο κρυφές μας επιθυμίες.
Να αφήνουμε ανάμεσα στα κλαδιά την μυρωδιά της ηδονής μας,
να παρακαλάμε για μια μέρα ακόμα,
να ικετεύουμε για έναν άλλο κόσμο.

Στον κόσμο αυτό που τα φεγγάρια θα ζουν μαζί με τους ανθρώπους.
Στεφάνια φως θα πλέκουν για αυτούς που δεν μπόρεσαν παρά μόνο να αγαπήσουν
Σε αυτούς που λάτρεψαν ένα μόνο φιλί.
Σε αυτούς που πίστεψαν στην μία μοναδική ευκαιρία.
Σε αυτούς που γελάστηκαν από τον αιώνιο έρωτα και τον έζησαν.

Κοιταζόμαστε.
Και ξαφνικά ένα δάσος υπέροχο μας έχει ζώσει...

Αυγουστιάτικη είσαι φωτιά

πυροτέχνημα έχω καρδιά

και φοβάμαι...

Μια σπίθα πιο κοντά

θα γίνουν αστεράκια οι δισταγμοί.

Διψασμένες φευγάτες ματιές

στην ψυχή μου φωτίζουν γωνιές

δε φοβάμαι...

Έχεις γίνει άνεμος

στο δάσος μου το φλογισμένο.

Καις όσες έχω ενοχές

στου έρωτα σου τις φωτιές

είμαι εγώ αλλού

κι εσύ φυλακή στη ζωή σου την άδεια,ναι

Καις όσες έχω ενοχές

που σε θέλω και με θες

άλλο δεν μπορώ

τα όνειρα να 'ναι δραπέτες τα βράδια

Δεν μπορείς, δεν μπορώ να μη σ 'αγαπώ

Μες το γέλιο σου κάνω βαρκάδα

πήγαινε με απόψε αγκαλιά να δω

σινεμά με μια πορτοκαλάδα

Δεν μπορείς ,δεν μπορώ άλλο τον καιρό

να περνάει χωρίς το φιλί σου

Δεν μπορείς, δεν μπορώ, δεν μπορούμε....

Φτάνει...

Απ 'τα λόγια σου κλείνομαι εδώ

ένα πέρασμα ψάχνω κρυφό, στο άγγιγμα σου

Είσαι ότι μου 'λειψε και ότι μ 'έχει πλημμυρίσει

Και όσες έχω ενοχές

στου έρωτα σου τις φωτιές

είμαι εγώ αλλού

κι εσύ φυλακή στη ζωή σου την άδεια,ναι

Καις όσες έχω ενοχές

που σε θέλω και με θες

άλλο δεν μπορώ

τα όνειρα να 'ναι δραπέτες τα βράδια

Δεν μπορείς, δεν μπορώ να μη σ 'αγαπώ

Μες το γέλιο σου κάνω βαρκάδα

πήγαινε με απόψε αγκαλιά να δω

σινεμά με μια πορτοκαλάδα

Δεν μπορείς ,δεν μπορώ άλλο τον καιρό

να περνάει χωρίς το φιλί σου

Δεν μπορείς, δεν μπορώ, δεν μπορούμε....

Στίχοι: Βαγγέλης Κωνσταντινίδης

Μουσική: Στέφανος Κορκολής

Εκτέλεση: Στέφανος Κορκολής & Ελένη Δήμου 

Κόκκινο φως.

Φοβάμαι το φως, αυτό το κόκκινο φως της αγάπης.
Αυτό που μπλέκεται με τον έρωτα.
Αυτό που μας αλλάζει τη ζωή, τις συνήθειες.
Που μας κάνει να αναρωτιόμαστε την προηγούμενη ύπαρξή μας.

Φοβάμαι πως είναι τόσο κόκκινο,
που τα μάτια μας συνήθισαν και δεν βλέπουν.
Δεν νιώθουμε ένα κύκλο, μια αέναη μάχη με τον Θεό.

Θα ήθελα να ήταν μια ευθεία γραμμή χωρίς τέλος.
Μια λάμψη εκτυφλωτική και αιώνια.
Να μην αλλάζαμε σώματα, αισθήσεις, φιλιά.

Να έμενα εκεί, μέσα στο δικό σου σώμα,
μέσα στη δική σου αγκαλιά,
να έβλεπα πάντα μέσα από το δικό σου βλέμμα.
Να μην άλλαζες σπίτι, γειτονιά, φίλους.
Να μην άλλαζες έμενα.

Φοβάμαι το φως, αυτό το κόκκινο φως της αγάπης.
Αυτό που μπλέκεται με τον έρωτα.
Και πολύ φοβάμαι πως σβήνει χωρίς αυτόν.
Ξεθωριάζει και ταλαιπωρεί την αγάπη.

Και θα σε δω μια μέρα να φεύγεις μακριά και θα αναρωτιέμαι...
Πως είναι δυνατόν να χάνεται έτσι μια ζωή,
να ξεχνιέται έτσι απλά ένας άνθρωπος που τόσο πολύ αγάπησες;

Πώς

στο κόκκινο φως

στέκεσαι πάλι εμπρός μου

τη λύπη σου δώσ’μου

Κλαις

τα δάκρυα ταιριάζουν μου λες

σ’ αυτούς που κλέβουν τις νύχτες

και αντέχουν στις λύπες

Και

μόνοι μας μείναμε οι δυο

ν’ αναζητάμε ένα κλέφτη

μες το παγκόσμιο καθρέφτη

Τα μάτια σου είναι φωτιά

μια λεπτομέρεια του κόσμου που καίει

τα μάτια σου είναι εδώ

και είναι η ψυχή μου που κλαίει

Σύνορα έβαλα στον μαύρο ουρανό

μα όλα τελειώνουν κι αρχίζουν με σένα

με κοιτάς με τα μάτια που στάζουν βροχή

μα φωτιά με καλύπτει ολοένα 

Ναι

λες πως τελείωσε εδώ 

το έργο που μας αρέσει

κι όποιος μπορεί ας το μπορέσει

‘Γεια’

με χαιρετάς στην στροφή

απ’το ψηλό σου μπαλκόνι 

κι αυτό με πληγώνει

Κλαις

τα δάκρυα ταιριάζουν μου λες

σ’αυτούς που κλέβουν τις νύχτες

και αντέχουν στις λύπες

Σύνορα έβαλα στον μαύρο ουρανό

μα όλα τελειώνουν κι αρχίζουν με σένα

με κοιτάς με τα μάτια που στάζουν βροχή

μα φωτιά με καλύπτει ολοένα 

Σύνορα έβαλα στον μαύρο ουρανό

μα όλα τελειώνουν κι αρχίζουν με σένα

με κοιτάς με τα μάτια που στάζουν βροχή

μα φωτιά με καλύπτει ολοένα 

Πώς

στο κόκκινο φως

στάθηκες πάλι εμπρός μου

Στίχοι - Μουσική - Εκτέλεση: Rous

Λάφυρα.

Έκλεισα τα μάτια μου και σκέφτηκα τις ώρες που δεν σ΄ έχω.

Τις στιγμές που σε θέλησα μάταια, τις στιγμές που δεν μπορούσα να σ΄αγγίζω.

Και τότε αντίκρισα ένα πελώριο Πάντα.

Ένα Πάντα που στοιχειώνει τις πιο κρυφές πλευρές αυτού του ανακατεμένου μυαλού.

Ένα Πάντα που απαιτεί να γίνει Σήμερα, ικετεύει να γίνει Αμέσως.

Σ΄αγάπησα ακόμα και με ένα τίποτα.

Σε πόθησα ακόμα και μέσα στο σκοτάδι.

Θυσία στο βωμό της ηδονής.

Σύρθηκες ύπουλα πίσω μου και μπήκες με ευκολία στην ψυχή μου. 

Σ΄ άφησα ενδόμυχα να περπατήσεις στον πόθο μου.

Εσένα αναζητούσα εξ αρχής.

Εγώ σου άνοιξα και μπήκες.

Και περιμένω την φαντασία να παίξει το τελευταίο της χαρτί και να χάσει.

Περιμένω την ζωή να μου παραδώσει εσένα σαν να σε κέρδισα από χθες.

Θέλω μια πραγματικότητα χωρίς τέλος.

Χωρίς ένα κλικ που θα μας βυθίσει στο σκοτάδι.

Θέλω το Πάντα να γίνει Τώρα.

Τα λάφυρα να γίνουν δώρα...

Του έρωτα την πρώτη γρατζουνιά

την άκουσα την ένιωσα ξανά

τη γνώρισα στο χάδι

το είδα το σημάδι.

Να μου ζητάει να δώσω πάλι 

σώμα αίμα και ψυχή

να δω τη νύχτα να φουντώνει

και ν`αφήνει το πρωί.

Λάφυρα σώματα της φωτιάς τ`αρώματα

στο βωμό του έρωτα

που θέλω να με πας.

Στου έρωτά σου απάνω την αιχμή

ασήκωτο το βάρος κι ελαφρύ

το κράτησα στους ώμους

με τους δικούς σου νόμους.

Γιατί ζητάς

να δώσω πάλι...

Στίχοι - Μουσική - Εκτέλεση: Μελίνα Τανάγρη

Έτσι όπως έμπαινε το φως.

Είχε αποκοιμηθεί.
Πως τόλμησε απορεί.
Με εκείνη δίπλα του θα ΄ταν σχεδόν ιεροσυλία.
Πετάχτηκε ξαφνικά και άνοιξε τα μάτια του.
Πως θα έχανε αυτήν την νύχτα για ένα ηλίθιο ύπνο.
Αντιλήφθηκε ότι αυτή δεν κοιμόταν.
Άπλωσε το χέρι του και της χάιδεψε το πρόσωπο.
Ανταποκρίθηκε στην κίνησή του και σύρθηκε κοντά του.
Ξάπλωσε στο στήθος του και εκείνος την πήρε αγκαλιά.
Οι καρδιές τους χτυπούσαν γρήγορα, συντονισμένες απόλυτα.
Η νύχτα ζεστή, η θερμοκρασία στο κόκκινο.
Το δωμάτιο μύριζε ηδονή και απόγνωση.
Πως χώρεσαν όλα αυτά σε ένα βράδυ;
Δεν θα χωρούσαν σίγουρα ούτε σε μια ζωή.
Έτσι μείναν για αρκετή ώρα.
Αμίλητοι.
Το σκοτάδι σιγά σιγά αποχωρούσε.
Έτσι όπως έμπαινε το φως όλα μοιάζανε πιο αληθινά.
Η μέρα θα έπαιρνε μαζί της ότι χτίζανε όλη νύχτα.
Και μετά τι;
Μετά η ζωή, μετά το τίποτα.
Μα άραγε ποιος μπορεί να χαρακτηρίζει ''τίποτα'' μια ζωή που κουβαλά μια τέτοια νύχτα;
Σηκώθηκαν, ντύθηκαν, φιλήθηκαν.
Αποχώρησαν ο ένας μέσα στο σώμα του άλλου.

Έτσι όπως έμπαινε το φως

κρυφά μεσ’ απ’ τις γρίλιες

ανταύγειες παίζαν χίλιες

στο σώμα σου κρυφτό.

Κοιμόσουν ήσυχα κι εγώ

ένιωθα να μην σ’ έχω

κι αν θέλω, δεν αντέχω

άλλο ένα βράδυ σαν κι αυτό.

Κι άκουγα την ανάσα σου

μύριζα τα μαλλιά σου

γελούσες στα όνειρά σου

κι ήταν το φως σκιά σου.

Ξημέρωνε και πέρασα

κοιτώντας σε το βράδυ

κι έψαχνα στο σκοτάδι

τη δύναμη να βρω.

Μόλις θα φύγεις το πρωί

να μην σ’ αναζητήσω

για πάντα να κρατήσω

μονάχα τούτη τη στιγμή.

Στίχοι: Παρασκευάς Καρασούλος

Μουσική: Στέφανος Κορκολής

Εκτέλεση: Μαρία Δημητριάδη

Όμηρος.

Ιλιγγιωδώς, με φόρα ανείπωτη, σχεδόν εξωπραγματική.
Ξεκίνα, ακολουθώ.
Εδώ είμαι και ας με νιώθεις μακρυά.

Μένω μέσα το βλέμμα σου, εκεί στην άκρη του ματιού σου που υγραίνεται για μένα.
Κατοικώ στις άκρες των δακτύλων σου.
Και ας μη με έχεις αγγίξει ποτέ.
Τα σημάδια σου φανερά σε όλο μου το κορμί.
Διαγράφουν και οριοθετούν αυτό που σου ανήκει.

Συνέχισε...
Ο ιδρώτας μου καυτός, σβήνει ότι μεγαλύτερο έχω φοβηθεί για σένα.
Περπάτα μέσα τις έρημες νύχτες μου,
άλλαξε την ροή της μέρας,
ξεκλείδωσε πόρτες ξεχασμένες,
άνοιξε παράθυρα σφαλιστά.

Συνεχίζω...
Για σένα που δεν ξέρω, για σένα που ονειρεύομαι πως είσαι δικός μου.
Σε μιαν άλλη ζωή, σε έναν άλλο κόσμο, σε άλλη νύχτα.
Σε μια χώρα που δημιουργούμε τώρα.
Ανάμεσα στα χέρια μου, πίσω απ΄τα μαλλιά μου, πάνω στα βαμμένα μου βλέφαρα.

Άκου τις ανάσες μας τι λένε.
Άκου τα λόγια μας, νιώσε τις σιωπές μας.
Τι είναι αυτό που ζούμε;
Όμηροι των σαρκικών απολαύσεων,
έκπτωτοι άγγελοι του έρωτα.
Υποψήφιοι εραστές της αγάπης...

Συνεχίζουμε...

Έπεσε η νύχτα, φάνηκε το φεγγάρι

Γι’ άλλους ελπίδα και γι’ άλλους συμφορά

Άμα μ’ αφήσεις, το δάκρυ μου ποτάμι

Αν μ’ αγαπήσεις, θάλασσα η χαρά

Αχ οι σιωπές φυτρώνουν άγρια χόρτα

σε παίρνουν όμηρο

Άσε ανοιχτή του ονείρου σου την πόρτα

να μπω σαν όνειρο

Αχ οι σιωπές τα βάσανα του κόσμου

θηρία ανήμερα

Ένα κλειδί να σ’ εξηγήσει δωσ’ μου

κι ας φύγω σήμερα

Έπεσε η νύχτα κι ο ύπνος δε με πιάνει

Μεσ’ στο σκοτάδι βλέπω καθαρά

Μου `χεις χαρίσει αγκάθινο στεφάνι

κι ένα ζευγάρι ολόλευκα φτερά

Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος

Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης

Εκτέλεση: Ελεωνόρα Ζουγανέλη

Ένα φιλί.

Ένα φιλί, μόνο ένα.

Όταν με δεις, 

όταν δεν θα μ΄αγαπάς πια, 

όταν τα σώματά μας δεν θα ηδονίζονται πλέον,

όταν οι σκέψεις μας δεν θα διασταυρώνονται

και η γη δεν θα γυρνά για μας.

Όταν δεν θα είμαστε πια σπουδαίοι και σημαντικοί,

ανάξιοι στις μοίρας τα γραμμένα.

Όταν τα όνειρά μας δεν θα είναι κοινά,

όταν θα κοιμόμαστε σε χωριστά κρεβάτια,

χωριστές ψυχές, χωριστά δωμάτια.

Τότε θέλω ένα φιλί, μόνο ένα φιλί...

Μπρος να βάλει όλα αυτά που αφήσαμε να φύγουν...

Ποιος σκότωσε τα όνειρα πες

Ποιος έκοψε τόσες στιγμές

Τις μικρές ανθισμένες χαρές

Δείξε μου ποιος

Ποιος χρόνος περνώντας και αυτός

Με ένα δρεπάνι σκυφτός

Μου στέρησε όλο το φως

Αχ ένα φιλί

Στην πόλη οδηγώντας αργά

Τα σπίτια μπαλκόνια γυρτά

Ζωές που θα κρύβουν και αυτά

Πως έγινε δες

Πως στένεψαν τόσο οι οροφές

Πως γίναν φωτιά οι καρδιές

Ποιος σκότωσε τα όνειρα πες

Ένα φιλί

Και τα όνειρα γίνονται πάλι

Θέλω ένα φιλί

Μόνο ένα φιλί

Η ζωή δανεική και μικρή

Μα στα χείλη σου μοιάζει μεγάλη

Θέλω ένα φιλί

Μόνο ένα φιλί

Σε βρίσκω στο πλήθος ξανά

Στους δρόμους που η πόλη σχολά

Απρόβλεπτη που είναι η ομορφιά

Πάλι γελάς

Αμήχανα λίγο κοιτάς

Τι κοιτάς

Αγκαλιά να με πάρεις δες

Κανείς δεν μας σκότωσε εμάς

Ένα φιλί

Και τα όνειρα γίνονται πάλι

Θέλω ένα φιλί

Μόνο ένα φιλί

Η ζωή δανεική και μικρή

Μα στα χείλη σου μοιάζει μεγάλη

Θέλω ένα φιλί

Μόνο ένα φιλί

 Στίχοι: Νίκος Μωραϊτης 

Μουσική: Ρους

Εκτέλεση: Χαρούλα Αλεξίου

Ένα Φιλί Από Δυόσμο.

Ένα φιλί που ενώνει κόσμους αταίριαστους.

Όλη γη ένα φιλί, 

ένα φιλί που φτιάχνει τους ανθρώπους καλύτερους,

που ανοίγει δρόμους τρελούς και πράσινους,
δίπλα σε θάλασσες,
δίπλα σε λιβάδια με παπαρούνες,
δίπλα σε μια γλάστρα δυόσμο...

Ένα φιλί ήταν μόνο

μα ένα φιλί ήταν τόσα πολλά

Ένα φιλί δικό σου 

πιο ακριβό από χίλια φιλιά

Ένα φιλί από σένα 

άνοιξε όλα του τα μυστικά

Κι άλλο φιλί κανένα

το χρόνο τώρα πια δε σταματά

Όλη η σιωπή

σε ένα φιλί

Ένα φιλί από δυόσμο

χώρισα από το κόσμο

κι η νύχτα με βγάλε στην ερημιά

Μια ανατολή φως μου ,με ένα φιλί δως μου

ένα φιλί από βροχή και φωτιά

Ένα φιλί δικό σου

κι ας είναι σαν τα φιλιά που σκορπάς

Που δίνεις στο όνειρο σου 

κι έχεις ξεχάσει το πρωί που ξυπνάς

Μα ενώ τη πόρτα κλείνεις 

από τα χείλη σου φεύγει πουλί

Που τα φτερά του ανοίγει

κι ανεβαίνει στου ουρανού το νησί

Μια αναπνοή

με ένα φιλί

Ένα φιλί δως μου 

μια ανατολή φως μου,

η νύχτα με έβγαλε στο πουθενά

Χώρισα από το κόσμο

ένα φιλί από δυόσμο

κι όλο το δρόμο εγώ θα βγάλω ξανά

Μια ανατολή φως μου 

ένα φιλί δως μου

ένα φιλί από δυόσμο 

χώρισα από το κόσμο

κι η νύχτα με βγάλε στην ερημιά

Μια ανατολή φως μου 

με ένα φιλί δως μου,

ένα φιλί από βροχή και φωτιά

Στίχοι: Φάμελλος Μανώλης

Μουσική: Φάμελλος Μανώλης

Εκτέλεση: Μποφίλιου Νατάσσα

Κάτι Ελλάδες.

Κάτι Ελλάδες που δεν έχουν ανάγκη κανένας να τις χαϊδεύει τα αυτιά.
Ούτε να τις φοβερίζει, ούτε να τις κολακεύει.
Κάτι Ελλάδες που ορθώνονται τρομακτικές μα απλά φτιαγμένες.
Ελλάδες που ποτέ δεν πεθαίνουν.
Ελλάδες που φτιάχνουν τραγούδια σαν αυτά.

Πάνω στα τσιμέντα, μέσα στις σκουριές

δένονται οι σιωπές με το ατσάλι

Κι όπως παν’ τα χέρια στον ιδρώτα, δες

θα μιλήσουνε, θα μιλήσουνε κάποτε οι ζωές

Κάτω απ’ τις παράγκες, κάτω απ’ τα γιαπιά

ζούνε κάτι Ελλάδες σαν θηρία, σαν θηρία

Κι όταν πια ξεσπάσουν δεν θα είναι αργά

έτσι γράφεις πάντα ιστορία, με τα δάχτυλα

Πάνω στις καρότσες κάρβουνο ο καιρός

κι όλη η ζωή συνομιλία

Λες στον εαυτό σου και σου λέει κι αυτός

πες τι έμεινε, πες τι έμεινε απ’ το τόσο φως

Στίχοι : Νίκος Μωραΐτης 

Μουσική : Νίκος Μερτζάνος

Εκτέλεση: Δάφνη Λέμπερου

Τα φορτηγά καράβια.

Κι άνθρωποι οι παρατημένοι σαν φορτηγά καράβια που δεν ταξιδεύουν,
κι οι αναμνήσεις τους τους δένουν στη γη σκληρά και αδιέξοδα.
Σπάστε τους κάβους, σπάστε τα ξύλα του χαμού που σας κρατάν στο λιμάνι.
Ταξιδέψτε.
Δείτε... η θάλασσα γαλάζια όπως πάντα σας περιμένει...

Τα φορτηγά καράβια συλλογίζομαι

που γέρασαν και τώρα, λαβωμένα, 

χωρίς ούτε μια βάρδια στο κατάστρωμα, 

σαπίζουν στ’ ακρολίμανα δεμένα.

Τους ναυτικούς, τους γέρους συλλογίζομαι

που στα μεγάλα των χειμώνων βράδια 

με υπομονή κι αγάπη για τα εγγόνια τους

είτε γι’ αυτούς μικρά φτιάχνουν καράβια.

Και δεν μπορούν πια να ταξιδέψουνε

μα κάθε μέρα ως το λιμάνι πάνε

κι άνεργοι, ανώφελοι και πένθιμοι

σαν κάτι τις να χάσανε κοιτάνε.

Κι άνεργοι, ανώφελοι και πένθιμοι

σαν κάτι τις να χάσανε κοιτάνε.

Στίχοι: Κώστας Ουράνης

Μουσική: Δημήτρης Κογιάννης

Εκτέλεση: Μιλτιάδης Πασχαλίδης, 

Φύγε λοιπόν, μη στέκεσαι.

Όλοι πορευόμαστε μονάχοι.

Σε δρόμους που δεν διαλέξαμε.

Φύγε λοιπόν, μη στέκεσαι.

Δεν ωφελεί.

Άμα σου δείξω τις πληγές

που είναι η καρδιά γεμάτη

σαν τον κισσό θα μαραθείς

θα γέρνεις ν’ αποκοιμηθείς, αγάπη μου, 

και δε θα κλείνεις μάτι.

Χίλια ποτάμια γέμισα

από τα δάκρυά μου

κι όταν εγύρεψα νερό

ήταν σαν θάλασσα αλμυρό, αγάπη μου, 

θολό σαν την καρδιά μου.

Φύγε λοιπόν, μη στέκεσαι

να με παρηγορήσεις

γιατί κοντά μου θα χαθείς

σαν το πουλάκι της βροχής, αγάπη μου, 

προτού να φτερουγίσεις.

Μουσική: Μίμης Πλέσσας

Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος

Εκτέλεση: Πόλυ Πάνου

Κάτι να γυαλίζει.

Θέλω ένα βράδυ να δεις ότι έχω γράψει για σένα όλα αυτά τα χρόνια...

Μήπως και φτάσω για μια στιγμή στον ουρανό σου και να σου πω πως σ΄έχω ξεπεράσει.

Σου `δινα λεφτά για τα ταξίδια

και χρυσάνθεμα απ’ της Κίνας τις αυλές

πέτρες σκαλιστές για δαχτυλίδια

και φορέματα από πόλεις μαγικές

Στα παλιά βιβλία του πατέρα

της Αλεξάνδρειας οι μύθοι κι οι γιορτές

για όσα σκορπιστήκαν στον αέρα

και στις θάλασσες τις γκρίζες απ’ το χθες

Ό, τι κι αν αρχίσω

όποια πόρτα κι αν χτυπήσω

τίποτα δε φτάνει στο δικό σου ουρανό

Κάτι να γυαλίζει

θέλεις πάντα κι ας θυμίζει

ό, τι πιο θαμπό μαζί και σκοτεινό

Σαν του φτωχού Σαρλό την μπαλαρίνα

που χορεύει μες στης νύχτας το ρυθμό

μα η καρδιά σου σαν κλεισμένη σε βιτρίνα

δεν αγγίζει της δικής μου τον παλμό

Ώσπου μια βραδιά ένας σχοινοβάτης

μες στα φώτα αυτού του τσίρκου ισορροπεί

παίρνει ο ομορφονιός την μπαλαρίνα

κι είν’ μονάχος τώρα ο κλόουν στη σκηνή

Ό, τι κι αν αρχίσω

όποια πόρτα κι αν χτυπήσω

τίποτα δε φτάνει στο δικό σου ουρανό

Κάτι να γυαλίζει

θέλεις πάντα κι ας θυμίζει

ό, τι πιο θαμπό μαζί και σκοτεινό

Στίχοι - Μουσική - Εκτέλεση: Βασίλης Καζούλης

Πάμε Ξανά.

Πάμε ξανά στις ίδιες γραμμές, στις ίδιες νότες.
Στις ίδιες λέξεις, στις ίδιες εκφράσεις.
Λίγο ξεχαστήκαμε.
Μα οι μεγάλες αγάπες δεν λησμονιούνται.
Τίποτα δεν τελειώνει αν εμείς οι ίδιοι δεν θέλουμε να τελειώσει.
Τίποτα δεν χάνετε αν εμείς δεν το αφήσουμε να χαθεί.
Πάμε ξανά αγάπη μου,
ας γυρίσουμε την ζωή μας ξανά,
ας πετύχουμε το ακατόρθωτο,
αυτό που όλοι οι άνθρωποι αναζητούν αλλά δεν τολμούν να ζήσουν.

Ήρθες ζεστός από ταξίδι

Δέκα φορές το γύρο της γης

Έλειπες για καιρό

Είχες πολλά να δεις

Δεν ξεχνάει η καρδιά

με την πρώτη δυσκολία

Έλα κοντά,πάμε ξανά...μαζί

Ήρθες ζεστός από ταξίδι

Δέκα φορές το γύρο της γης

Έλειπες για καιρό

Είχες πολλά να δεις

Δεν ξεχνάει η καρδιά

με την πρώτη δυσκολία

Έλα κοντά,πάμε ξανά...μαζί

Κάποιοι,κάπου,κάπως είδαν λένε το φως

Μόνο εσύ έχεις τον τρόπο

Έλα δείξε μου πώς

Πάμε ξανά

Τώρα θα είναι αλλιώς

Υπάρχει χρόνος

Κάποιοι,κάπου,κάπως σε μιαν άλλη ζωή

Ήρθαν πολλοί

κανείς τους όμως δε φιλάει όπως εσύ

Πιάσε το χέρι μου και γίνε της ψυχής μου ο μόνος δρόμος

Ήρθες αργά μες στο σκοτάδι

Μια σιγουριά στο βήμα παλιά

Είχες πολλά να πεις

Δεν έβγαλες μιλιά

Δε θα γίνεις ποτέ μια χαμένη ευκαιρία

Έλα κοντά,πάμε ξανά...μαζί

Κάποιοι,κάπου,κάπως είδαν λένε το φως

Μόνο εσύ έχεις τον τρόπο

Έλα δείξε μου πώς

Πάμε ξανά

Τώρα θα είναι αλλιώς

Υπάρχει χρόνος

Κάποιοι,κάπου,κάπως σε μιαν άλλη ζωή

Ήρθαν πολλοί

κανείς τους όμως δε φιλάει όπως εσύ

Πιάσε το χέρι μου και γίνε της ψυχής μου ο μόνος δρόμος

Στίχοι: Ευαγγελάτος Γεράσιμος

Μουσική: Σέμσης Στάμος

Εκτέλεση: Νατάσσα Μποφίλιου

Διόδια.

Δυστυχώς όλοι μας πρέπει να πληρώνουμε διόδια για να βρούμε την χαρά στη ζωή.
Μόνο με αγάπη θα τα προσπεράσουμε, μόνο με ψυχή.
Αλλιώς μια ζωή θα καταθέτουμε σ΄αυτά ότι χτίσαμε με κόπο.

Ένα υπέροχο, ανατριχιαστικό τραγούδι που μας προσφέρετε χωρίς διόδια.

Τώρα θα δεις τα χρώματα ν' αλλάζουνε

Και τα βουνά να σμίγουν ένα-ένα

Άγγελοι σαν θνητοί θα σ' αγκαλιάζουνε

Εχθροί θα σου μιλούν αγαπημένα

Τώρα θα πιω νερό απ' το ποτήρι σου

Δικά σου θά' ναι πια όσα δεν έχω

Θα σπρώξω ουρανό στο παραθύρι σου

Κι ό,τι δεν άντεχα θα το αντέχω

Τώρα θα πιάσω σπίτι στον παράδεισο

Τζάμπα οικόπεδο σε παραλία

Του έρωτα θα βάλω το πουκάμισο

Και θα νικήσω δίχως πανοπλία

Τώρα θα δεις μες της ψυχής τα υπόγεια

Τραπέζι με ψωμί, νερό και αλάτι

Τώρα που δεν υπάρχουνε διόδια

Που πέφτει σαν ζεστή βροχή η αγάπη

Στίχοι: Πόλυς Κυριάκου

Μουσική: Σταύρος Σιόλας

Εκτέλεση: Σταύρος Σιόλας - Φωτεινή Βελεσιώτου

Κόκκινα γυαλιά.

Κλείσε τα μάτια σου και πες μου πόσο πολύ μ΄αγάπησες,
πόσο σου γέμισα το τίποτα, πόσο σου ανακάτεψα την ζωή.
Πόσο μπόρεσα να ζήσω μέσα σου;
Πόσες φορές σκότωσες αυτό που νιώθω για σένα;

Άνοιξε το παράθυρο.
Ο ήλιος θα βγει ξανά και σήμερα το πρωί.
Ακόμα και για αυτούς που δεν ξέρουν ν΄αγαπούν.
Ακόμα και για αυτούς που δύσκολα ξεχνούν.

Πήρα κόκκινα γυαλιά

κι όλα γύρω σινεμά τα βλέπω

κι ούτε ξέρω πώς να ζω

ούτε και πώς ν’ αγαπώ

τη ζωή μου επιβλέπω

Πήρα κόκκινο στυλό

και τραβάω γιαλό γιαλό και γράφω

τραγουδάκια της φωτιάς

της φωτιάς, της πυρκαγιάς

τη ζωή μου αντιγράφω

Πώς μ’ αρέσει αυτός ο ήλιος

πώς μ’ αρέσει αυτός ο ήλιος

πώς μ’ αρέσει το πρωί

κι είναι βάσανο ο φίλος

είναι βάσανο ο φίλος

που φωνάζει εκδρομή

Πώς μ’ αρέσει το φεγγάρι

πώς μ’ αρέσει το φεγγάρι

όταν βγαίνει να με δει

και κρατάει το φανάρι

και κρατάει το φανάρι

στης αγάπης την πληγή

Πήρα κόκκινη καρδιά

και πουκάμισα φαρδιά φοράω

και ρωτάω να μου πουν

όσοι ξέρουν ν’ αγαπούν

σε ποιον έρωτα χρωστάω

Πήρα κόκκινα φτερά

και περνάω μια χαρά, γελάω

Πιάνω σώμα του χιονιού

και ουρά χελιδονιού

στου Θεού τ’ αυτί μιλάω

Πώς μ’ αρέσει αυτός ο ήλιος

πώς μ’ αρέσει αυτός ο ήλιος

όταν βγαίνει το πρωί

κι είναι βάσανο ο φίλος

κι είναι βάσανο ο φίλος

που φωνάζει εκδρομή

Πώς μ’ αρέσει το φεγγάρι

πώς μ’ αρέσει το φεγγάρι

όταν βγαίνει να μας δει

και κρατάει το φανάρι

και κρατάει το φανάρι

στης αγάπης την πληγή

Πήρα κόκκινα γυαλιά

κι όλα γύρω σινεμά τα βλέπω

κι ούτε ξέρω πώς να ζω

ούτε και πώς ν’ αγαπώ

Στίχοι - Μουσική - Εκτέλεση: Σταμάτης Κραουνάκης

Βαριές κουβέντες.

Έτσι είναι,
μη λυπάσαι,
όλα κάποτε τελειώνουν,
ακόμα και αυτά που φαίνονται ότι θα κρατήσουν για πάντα...

Κι αν δώσαμε μωρό μου αιώνιους όρκους

κι αν χρόνια επενδύσαμε στη σχέση

μας φτάνουνε να ζήσουμε απ' τους τόκους

κανείς μας πια δεν θα ξαναδουλέψει

Κι αν σου'πα πως θα πέθαινα για σένα

κι αν κάποτε για μένα ήσουν κάτι

κι αν είχαμε τα πάντα μοιρασμένα

άσ'το αγάπη μου να πάει, νερό κι αλάτι

κι αν ανταλλάξαμε βαριές κουβέντες

και είπαμε "θα σ'αγαπώ για πάντα"

πες ότι φτιάχναμε τρελές πατέντες

πες ότι φταίει που περνάω τα σαράντα

Και αν αγαπηθήκαμε με πάθος

και στο κορμί μου άναβες φωτιές

κι αν ήσουν η ζωή μου κατά βάθος

μη μένεις μόνο στις κακές μας τις στιγμές

Κι αν ανταλλάξαμε βαριές κουβέντες

και είπαμε "θα σ'αγαπώ για πάντα"

πες ότι φτιάχναμε τρελές πατέντες

πες ότι φταίει που περνάω τα σαράντα

Κι αν ανταλλάξαμε βαριές κουβέντες

και είπαμε "θα σ'αγαπώ για πάντα"

πες ότι φτιάχναμε τρελές πατέντες

πες ότι φταίει που περνάω τα σαράντα

πες ότι φτιάχναμε τρελές πατέντες

πες ότι φταίει που έχω περάσει τα σαράντα

Στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου 

Μουσική: Μιλτιάδης Πασχαλίδης

Εκτέλεση: Μιλτιάδης Πασχαλίδης

Έτσι είναι οι σχέσεις

Η φιλία μετά τον έρωτα είναι το τελευταίο καταφύγιο της απόγνωσης.
Ο ένας μπαίνει από απελπισία και ο άλλος από ευθυνοφοβία.
Και ο φαύλος κύκλος συνεχίζετε...

Διαβάζω το σημείωμά σου 

στον πάγκο της κουζίνας

μου γράφεις πως θ’ αργήσεις, 

πως ίσως δε θα `ρθεις

Ατέλειωτες ώρες

σε καριέρα και δουλειά

σου λέω περνά η ζωή μας 

και πίσω δε γυρνά

Μου λες πως έτσι ειν’ οι σχέσεις

κι εγώ σου λέω χωρίς εσένα δεν ζω

Μου λες να μείνουμε φίλοι

μα εγώ για κάτι τέτοιο αδιαφορώ

Ξεπέρασα τον εαυτό μου, 

τα είδα όλα θετικά

μα κάθε μέρα μου γινόταν πιο λίγη

κι εσύ ακόμα πιο μακριά

Μα πες μου επιτέλους τι ψάχνεις

μες το χρυσό σου το κλουβί

που όνειρο κι αυταπάτη

δεν ξεχωρίζεις τι θα πει

Μου λες πως έτσι ειν’ οι σχέσεις

κι εγώ σου λέω χωρίς εσένα δεν ζω

Μου λες να μείνουμε φίλοι

μα εγώ γι κάτι τέτοιο αδιαφορώ

Σ’ αγκαλιάζω 

και σε σφίγγω δυνατά

σ’ αυτού του κόσμου 

τη βουβή την ερημιά

Ανοίγω πόρτες το πρωί

κλείνω το μάτι στη ζωή

αυτή η αγάπη 

δεν θ’ αφήσω να χαθεί

Κι ας λες πως έτσι ειν’ οι σχέσεις

εγώ θα λέω χωρίς εσένα δεν ζω

Κι ας λες να μείνουμε φίλοι

εγώ θα αδιαφορώ...

Στίχοι - Μουσική - Εκτέλεση: Ηρώ

Τα μεροκάματα.

Τα μεροκάματα του έρωτα ακριβά τα πλήρωσα,
χρυσάφι η χαρά, ασήμι η ηδονή.

Το ήξερα ότι κάποτε θα τελείωνε,
ο πόνος όμως που είναι τόσο μεγάλος... αυτό δεν ήξερα.

Μικρά τα μεροκάματα

τα δωρεάν πιο λίγα

ξεκίνησα χαράματα

μα πουθενά δεν πήγα.

Φτηνά τα λόγια τα πολλά

και ακριβή η μια λέξη

ποιος αγοράζει ποιος πουλά

και ποιος μου τα 'χει κλέψει.

Δεν είναι που προσπάθησα

όσο κανείς δεν ξέρει

είναι που όσα κράτησα

μου κάψανε το χέρι.

Δεν είναι που κουράστηκα

να περιμένω κάτι

είναι που δεν φαντάστηκα

ότι ποτέ δε θα 'ρθει.

Μικρά τα μεροκάματα

και οι αγκαλιές πιο λίγες

σε κοίταξα κατάματα

εσύ όμως δεν με είδες.

Φτηνά τα λόγια τα πολλά

και ακριβή η μια λέξη

ποιος αγοράζει ποιος πουλά

εσύ που τα 'χεις κλέψει.

Δεν είναι που σ' αγάπησα

όσο κανείς δεν ξέρει

είναι που δεν σε κράτησα

ποτέ από το χέρι.

Δεν είναι που κουράστηκα

να περιμένω μόνο

είναι που δεν φαντάστηκα

πως χάθηκες στο δρόμο

Στίχοι: Παπαχαραλάμπους Δημήτρης

Μουσική: Καραντωνίου Χρυσόστομος

Εκτέλεση: Παπαϊωάννου Παναγιώτης

Να `ρθεις όπως θα `ρθουν τα χελιδόνια.

...και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι

και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ’ τον άλλον.

Γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν.

Γιατί οι άνθρωποι, σύντροφε, ζουν από τη στιγμή

που βρίσκουν μια θέση

στη ζωή των άλλων.

Kαι τότε κατάλαβες γιατί οι απελπισμένοι

γίνονται οι πιο καλοί επαναστάτες.

Συμφωνία αρ. 1 (Τάσος Λειβαδίτης / 20 Απριλίου 1922 - 30 Οκτωβρίου 1988)

Όταν ένας ποιητής λέει αυτά που νιώθεις, αυτά που δεν ξέρεις πως να εκφράσεις, αυτά που δεν τολμάς να ξεστομίσεις.

Σαν σήμερα γεννήθηκε ο ποιητής του έρωτα, ο ποιητής της επανάστασης, ο ποιητής του αδύνατου και της υπέρβασης.

Τι και αν με πίκρανες πολύ μέσα μου η αγάπη ζωντανή

είναι για σένα όπως τότε που σε είχα.

Κατάρα αν είσαι ή προσευχή ή κάποιας θάλασσας ακτή

ή κάποια μοίρα που με μάγεψε στα αλήθεια.

Σε μυρίζω στον αέρα του χειμώνα, 

με χαϊδεύεις όταν γίνεσαι βροχή.

Να γυρίσεις σαν θα `ρθουν τα χελιδόνια

και της άνοιξης να πάρεις τη μορφή.

Μα λεν συνέχεια οι παλιοί πως αν ραγίσει το γυαλί

σβήνει η αγάπη και η θλίψη καίει τα στήθια.

Κι αν βρει ο χρόνος γιατρικό και πεις ξανά το σ’ αγαπώ

ψέμα αν είναι δε θα ξέρεις ή αλήθεια.

Στίχοι: Μπάμπης Στόκας

Μουσική: Μπάμπης Στόκας

Εκτέλεση: Πυξ Λαξ

You Can Do Magic.

Με τις άκρες των δακτύλων σου,

νοερά αγγίζεις την ξερή μου επιδερμίδα.

Ρίχνεις μάγια, 

υπνωτίζεις όλου του κόσμου τα θέλω,

αλλάζεις ροές, ντύνεις επιθυμίες, αρχίζεις πολέμους.

Νικητές και ηττημένοι σε μια ανώφελη μάχη για την επιβίωση από τα δεινά της αγάπης.

I never believed in things that I couldn't see 

I said if I can't feel it then how can it be 

No, no magic could happen to me 

And then I saw you 

I couldn't believe it, you took my heart 

I couldn't retrieve it, said to myself 

What's it all about 

Now I know there can be no doubt 

You can do magic 

You can have anything that you desire 

Magic, and you know 

You're the one who can put out the fire 

You know darn well 

When you cast your spell you will get your way 

When you hypnotize with your eyes 

A heart of stone can turn to clay 

Doo, doo, doo ... 

And when the rain is beatin' upon the window pane 

And when the night it gets so cold, when I can't sleep 

Again you come to me 

I hold you tight, the rain disappears 

Who would believe it 

With a word you dry my tears 

You can do magic 

You can have anything that you desire 

Magic, and you know 

You're the one who can put out the fire 

You know darn well 

When you cast your spell you will get your way 

When you hypnotize with your eyes 

A heart of stone can turn to clay 

Doo, doo, doo ... 

And If I wanted to 

I could never be free 

I never believed it was true 

But now it's so clear to me 

You can do magic 

You can have anything that you desire 

Magic, and you know 

You're the one who can put out the fire 

You know darn well 

When you cast your spell you will get your way 

When you hypnotize with your eyes 

A heart of stone can turn to clay 

Doo, doo, doo ... 

You're the one who can put out the fire 

You're the one who can put out the fire 

You're the one who can put out the fire ...

Δημιουργοί: BALLARD, RUSSELL GLYN

Εκτέλεση: America

Νιώσε με.

Θέλω να ξέρεις μόνο πως είμαι εδώ. Ό,τι και να γίνει. Όπως και να είσαι. Ό,τι κι αν συμβεί. Ωραία;

Προς το παρόν, αγάπα με. Το έχω ανάγκη.

Περίμενέ με... θα έρθω. Κάποτε θα 'ρθω! Και πάψε να μου λες πια πως θα 'ναι αργά και δε θα μ' αναγνωρίσεις. Είμαι ντυμένη πάντα με τ' όνειρό σου.

Αλκυόνη Παπαδάκη

Πολλές φορές βαθιά αναρωτήθηκα

τριγύρω οι άνθρωποι αν μ' αγαπούνε

για ό,τι φαίνομαι ή αν αληθινά

για ό,τι είμαι εγώ, κοντά μου ζούνε.

Κι όμως να που δεν ξέρω

ποιος εγώ, κι υποφέρω

νιώσε με, σώσε με

κι ό,τι θες σ' το προσφέρω.

Είναι στιγμές σιωπής που αναλογίστηκα

τους όρκους που 'δωσα, γλυκιά μου, εσένα

και με τα λόγια μου για μένα πείστηκα

τώρα δεν έχω πια φόβο κανένα.

Κι όμως να που δεν ξέρω...

Πολλοί ορκίστηκαν πως μ' αγαπήσανε

γιατί κατάλαβαν ποιος είμαι τάχα

και σαν τους πίστεψα μ' εγκαταλείψανε,

ανάγκη μ' είχανε, αυτό μονάχα.

Στίχοι: Μανώλης Ρασούλης

Μουσική: Πέτρος Βαγιόπουλος

Εκτέλεση: Μανώλης Ρασούλης