Έτσι όπως έμπαινε το φως.

Είχε αποκοιμηθεί.
Πως τόλμησε απορεί.
Με εκείνη δίπλα του θα ΄ταν σχεδόν ιεροσυλία.
Πετάχτηκε ξαφνικά και άνοιξε τα μάτια του.
Πως θα έχανε αυτήν την νύχτα για ένα ηλίθιο ύπνο.
Αντιλήφθηκε ότι αυτή δεν κοιμόταν.
Άπλωσε το χέρι του και της χάιδεψε το πρόσωπο.
Ανταποκρίθηκε στην κίνησή του και σύρθηκε κοντά του.
Ξάπλωσε στο στήθος του και εκείνος την πήρε αγκαλιά.
Οι καρδιές τους χτυπούσαν γρήγορα, συντονισμένες απόλυτα.
Η νύχτα ζεστή, η θερμοκρασία στο κόκκινο.
Το δωμάτιο μύριζε ηδονή και απόγνωση.
Πως χώρεσαν όλα αυτά σε ένα βράδυ;
Δεν θα χωρούσαν σίγουρα ούτε σε μια ζωή.
Έτσι μείναν για αρκετή ώρα.
Αμίλητοι.
Το σκοτάδι σιγά σιγά αποχωρούσε.
Έτσι όπως έμπαινε το φως όλα μοιάζανε πιο αληθινά.
Η μέρα θα έπαιρνε μαζί της ότι χτίζανε όλη νύχτα.
Και μετά τι;
Μετά η ζωή, μετά το τίποτα.
Μα άραγε ποιος μπορεί να χαρακτηρίζει ''τίποτα'' μια ζωή που κουβαλά μια τέτοια νύχτα;
Σηκώθηκαν, ντύθηκαν, φιλήθηκαν.
Αποχώρησαν ο ένας μέσα στο σώμα του άλλου.

Έτσι όπως έμπαινε το φως

κρυφά μεσ’ απ’ τις γρίλιες

ανταύγειες παίζαν χίλιες

στο σώμα σου κρυφτό.

Κοιμόσουν ήσυχα κι εγώ

ένιωθα να μην σ’ έχω

κι αν θέλω, δεν αντέχω

άλλο ένα βράδυ σαν κι αυτό.

Κι άκουγα την ανάσα σου

μύριζα τα μαλλιά σου

γελούσες στα όνειρά σου

κι ήταν το φως σκιά σου.

Ξημέρωνε και πέρασα

κοιτώντας σε το βράδυ

κι έψαχνα στο σκοτάδι

τη δύναμη να βρω.

Μόλις θα φύγεις το πρωί

να μην σ’ αναζητήσω

για πάντα να κρατήσω

μονάχα τούτη τη στιγμή.

Στίχοι: Παρασκευάς Καρασούλος

Μουσική: Στέφανος Κορκολής

Εκτέλεση: Μαρία Δημητριάδη