Όμηρος.

Ιλιγγιωδώς, με φόρα ανείπωτη, σχεδόν εξωπραγματική.
Ξεκίνα, ακολουθώ.
Εδώ είμαι και ας με νιώθεις μακρυά.

Μένω μέσα το βλέμμα σου, εκεί στην άκρη του ματιού σου που υγραίνεται για μένα.
Κατοικώ στις άκρες των δακτύλων σου.
Και ας μη με έχεις αγγίξει ποτέ.
Τα σημάδια σου φανερά σε όλο μου το κορμί.
Διαγράφουν και οριοθετούν αυτό που σου ανήκει.

Συνέχισε...
Ο ιδρώτας μου καυτός, σβήνει ότι μεγαλύτερο έχω φοβηθεί για σένα.
Περπάτα μέσα τις έρημες νύχτες μου,
άλλαξε την ροή της μέρας,
ξεκλείδωσε πόρτες ξεχασμένες,
άνοιξε παράθυρα σφαλιστά.

Συνεχίζω...
Για σένα που δεν ξέρω, για σένα που ονειρεύομαι πως είσαι δικός μου.
Σε μιαν άλλη ζωή, σε έναν άλλο κόσμο, σε άλλη νύχτα.
Σε μια χώρα που δημιουργούμε τώρα.
Ανάμεσα στα χέρια μου, πίσω απ΄τα μαλλιά μου, πάνω στα βαμμένα μου βλέφαρα.

Άκου τις ανάσες μας τι λένε.
Άκου τα λόγια μας, νιώσε τις σιωπές μας.
Τι είναι αυτό που ζούμε;
Όμηροι των σαρκικών απολαύσεων,
έκπτωτοι άγγελοι του έρωτα.
Υποψήφιοι εραστές της αγάπης...

Συνεχίζουμε...

Έπεσε η νύχτα, φάνηκε το φεγγάρι

Γι’ άλλους ελπίδα και γι’ άλλους συμφορά

Άμα μ’ αφήσεις, το δάκρυ μου ποτάμι

Αν μ’ αγαπήσεις, θάλασσα η χαρά

Αχ οι σιωπές φυτρώνουν άγρια χόρτα

σε παίρνουν όμηρο

Άσε ανοιχτή του ονείρου σου την πόρτα

να μπω σαν όνειρο

Αχ οι σιωπές τα βάσανα του κόσμου

θηρία ανήμερα

Ένα κλειδί να σ’ εξηγήσει δωσ’ μου

κι ας φύγω σήμερα

Έπεσε η νύχτα κι ο ύπνος δε με πιάνει

Μεσ’ στο σκοτάδι βλέπω καθαρά

Μου `χεις χαρίσει αγκάθινο στεφάνι

κι ένα ζευγάρι ολόλευκα φτερά

Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος

Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης

Εκτέλεση: Ελεωνόρα Ζουγανέλη