Έκλεισα τα μάτια μου και σκέφτηκα τις ώρες που δεν σ΄ έχω.
Τις στιγμές που σε θέλησα μάταια, τις στιγμές που δεν μπορούσα να σ΄αγγίζω.
Και τότε αντίκρισα ένα πελώριο Πάντα.
Ένα Πάντα που στοιχειώνει τις πιο κρυφές πλευρές αυτού του ανακατεμένου μυαλού.
Ένα Πάντα που απαιτεί να γίνει Σήμερα, ικετεύει να γίνει Αμέσως.
Σ΄αγάπησα ακόμα και με ένα τίποτα.
Σε πόθησα ακόμα και μέσα στο σκοτάδι.
Θυσία στο βωμό της ηδονής.
Σύρθηκες ύπουλα πίσω μου και μπήκες με ευκολία στην ψυχή μου.
Σ΄ άφησα ενδόμυχα να περπατήσεις στον πόθο μου.
Εσένα αναζητούσα εξ αρχής.
Εγώ σου άνοιξα και μπήκες.
Και περιμένω την φαντασία να παίξει το τελευταίο της χαρτί και να χάσει.
Περιμένω την ζωή να μου παραδώσει εσένα σαν να σε κέρδισα από χθες.
Θέλω μια πραγματικότητα χωρίς τέλος.
Χωρίς ένα κλικ που θα μας βυθίσει στο σκοτάδι.
Θέλω το Πάντα να γίνει Τώρα.
Τα λάφυρα να γίνουν δώρα...
Του έρωτα την πρώτη γρατζουνιά
την άκουσα την ένιωσα ξανά
τη γνώρισα στο χάδι
το είδα το σημάδι.
Να μου ζητάει να δώσω πάλι
σώμα αίμα και ψυχή
να δω τη νύχτα να φουντώνει
και ν`αφήνει το πρωί.
Λάφυρα σώματα της φωτιάς τ`αρώματα
στο βωμό του έρωτα
που θέλω να με πας.
Στου έρωτά σου απάνω την αιχμή
ασήκωτο το βάρος κι ελαφρύ
το κράτησα στους ώμους
με τους δικούς σου νόμους.
Γιατί ζητάς
να δώσω πάλι...
Στίχοι - Μουσική - Εκτέλεση: Μελίνα Τανάγρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σας παρακαλώ πολύ να γράφετε με Ελληνικούς χαρακτήρες και οι σχολιασμοί σας να μη ξεφεύγουν απο τα όρια της ευπρέπειας. Σχόλια τα οποία περιέχουν ύβρεις, θα αποκλείονται. Ευχαριστώ.