Κάτι Ελλάδες.

Κάτι Ελλάδες που δεν έχουν ανάγκη κανένας να τις χαϊδεύει τα αυτιά.
Ούτε να τις φοβερίζει, ούτε να τις κολακεύει.
Κάτι Ελλάδες που ορθώνονται τρομακτικές μα απλά φτιαγμένες.
Ελλάδες που ποτέ δεν πεθαίνουν.
Ελλάδες που φτιάχνουν τραγούδια σαν αυτά.

Πάνω στα τσιμέντα, μέσα στις σκουριές

δένονται οι σιωπές με το ατσάλι

Κι όπως παν’ τα χέρια στον ιδρώτα, δες

θα μιλήσουνε, θα μιλήσουνε κάποτε οι ζωές

Κάτω απ’ τις παράγκες, κάτω απ’ τα γιαπιά

ζούνε κάτι Ελλάδες σαν θηρία, σαν θηρία

Κι όταν πια ξεσπάσουν δεν θα είναι αργά

έτσι γράφεις πάντα ιστορία, με τα δάχτυλα

Πάνω στις καρότσες κάρβουνο ο καιρός

κι όλη η ζωή συνομιλία

Λες στον εαυτό σου και σου λέει κι αυτός

πες τι έμεινε, πες τι έμεινε απ’ το τόσο φως

Στίχοι : Νίκος Μωραΐτης 

Μουσική : Νίκος Μερτζάνος

Εκτέλεση: Δάφνη Λέμπερου