Δώδεκα... αν μου τηλεφωνούσες.

Λοιπόν, εγώ ρατσίστρια δεν είμαι. Προσπαθώ δηλαδή. Έτσι δεν είμαι και στη μουσική. Κατά καιρούς από ελαφρούς τραγουδιστές, έχουν ειπωθεί καταπληκτικά τραγούδια. Το τραγούδι όμως για του δοθεί αξία, θέλει και το ανάλογο περιβάλλον.
Ο Χατζηγιάννης και η Βίσση είναι δύο καλλιτέχνες με απίστευτο ταλέντο. Ο πρώτος μπορεί να γράψει, και έχει γράψει πανέμορφα τραγούδια. Η Βίσση έχει φοβερή φωνή. Που διαφωνώ λοιπόν; Στο ότι δεν μένουν μόνο σε αυτά. Το περιβάλλον που ασκούν στην καλλιτεχνία τους είναι απαίσιο. Ο Χατζηγιάννης γράφει πλέον κατά παραγγελία, από αγγαρεία, σαφώς επαναλαμβάνεται και άγεται και φέρεται από τις γκομενοδουλειές του. Η Βίσση ανταγωνίζεται με τις 20σάρες σταρλετίτσες για το ποια θα πει το χειρότερο τραγούδι και ποια θα δείξει περισσότερο μπούστο.

Τα τραγούδια όμως έτσι, όσο όμορφα και να είναι, απαξιώνονται. 

Η Πρωτοψάλτη δεν μου αρέσει ιδιαίτερα. Για την Γαλάνη τρελαίνομαι. Όμως η παρακάτω εκτέλεση είναι συγκλονιστική. Ειδικά ο τρόπος που τραγουδιέται το 12 είναι ανατριχιαστικός. Και έτσι λοιπόν αυτά τα δύο υπέροχα τραγούδια, με αυτή την ιδέα της κοινής ερμηνείας, παίρνουν άλλο ύφος, μεγαλώνουν και ψηλώνουν. 

Θα ήθελα πολύ τα τραγούδια να είναι μόνο ψυχή και πάθος και όχι επιφάνεια και επίδειξη. Άλλα δυστυχώς δεν είναι καθόλου έτσι.

Θέλω να σου μιλήσω, θέλω να’ μαι μαζί σου

Και να σε αποκοιμίσω, να’ μαι η αναπνοή σου

Έτσι να με ακούσεις, μη μ’ αφήσεις να φύγω

Μ’ έρωτα να με λούσεις, αν ερχόσουν για λίγο

Αν μου τηλεφωνούσες θάνατος η φωνή σου

Που δεν ξεχνάω ποτέ

Έτσι που με φιλούσες λες και ήμουν ζωή σου

σαν να `πες σ’ όλα ναι

- Αν μου τηλεφωνούσες

- Δώδεκα

- Θάνατος η φωνή σου

- Κι ούτε ένα τηλεφώνημα

- Που δε ξεχνώ ποτέ

- Τον αριθμό της μοναξιάς μου δεν χτυπάς

και μεγαλώνει η απόσταση για μας

- Έτσι που με φιλούσες

- Δώδεκα

- Λες και ήμουν ζωή σου

- Κι η ελπίδα μου κρεμάστηκε

- Σα να πες σ' όλα ναι

- Σ' ένα τηλέφωνο που έμεινε νεκρό

Και τη καρδιά μου που φωνάζει σ' αγαπώ, ωω...

- Μα δε χτυπάει το τηλέφωνο

- Αν μου τηλεφωνούσες

- Με πνίγει το παράπονο

- Θάνατος η φωνή σου

- Που δεν κατάλαβες ποτέ σου τι περνώ

- Που δεν ξεχνάω ποτέ

- Κι αν έχει γίνει η αγωνία μου βουνό

- Δώδεκα

- Έτσι που με φιλούσες

- Κι αν έχει γίνει η αγωνία μου βουνό

- Δώδεκα

- Έτσι που με φιλούσες

- Κι η ελπίδα μου κρεμάστηκε

- Λες και ήμουν ζωή σου

- Σ' ένα τηλέφωνο που έμεινε νεκρό

- Σα να πες σ' όλα ναι

- Και τη καρδιά μου που φωνάζει σ' αγαπώ

- Δώδεκα, ωω...

Να μην είμαι άδικη. Και οι πρώτες εκτελέσεις είναι πολύ καλές.

Δώδεκα κι ούτε ένα τηλεφώνημα

τον αριθμό της μοναξιάς μου δε χτυπάς

και μεγαλώνει η απόσταση για μας.

Δώδεκα κι ούτε ένα τηλεφώνημα

μες στου μυαλού μου το αβάσταχτο κενό

μοιάζεις με όνειρο που φεύγει μακρινό...

Και δε χτυπάει το τηλέφωνο, με πνίγει το παράπονο

που δεν κατάλαβες ποτέ σου τι περνώ

κι αν έχει γίνει η αγωνία μου βουνό

Δώδεκα, η ελπίδα μου κρεμάστηκε

σ' ένα τηλέφωνο που έμεινε νεκρό

και την καρδιά μου που φωνάζει σ' αγαπώ

Δώδεκα

Δώδεκα κι ούτε ένα τηλεφώνημα

τον αριθμό της μοναξιάς μου δε χτυπάς

και μεγαλώνει η απόσταση για μας

Δώδεκα κι ούτε ένα τηλεφώνημα

δεν το αντέχω το μαρτύριο αυτό

και πως τελειώσαν όλα θέλω να σου πω...

Μα δε χτυπάει το τηλέφωνο, με πνίγει το παράπονο

που δεν κατάλαβες ποτέ σου τι περνώ

κι αν έχει γίνει η αγωνία μου βουνό

Δώδεκα, η ελπίδα μου κρεμάστηκε

σ' ένα τηλέφωνο που έμεινε νεκρό

και την καρδιά μου που φωνάζει σ' αγαπώ

Δώδεκα

Στίχοι: Φίλιππος Νικολάου & Νίκος Καρβέλας

Μουσική: Νίκος Καρβέλας

Εκτέλεση: Άννα Βίσση

Θέλω να σου μιλήσω, θέλω να’ μαι μαζί σου

Και να σε αποκοιμίσω, να’ μαι η αναπνοή σου

Έτσι να με ακούσεις, μη μ’ αφήσεις να φύγω

Μ’ έρωτα να με λούσεις, αν ερχόσουν για λίγο

Αν μου τηλεφωνούσες θάνατος η φωνή σου

Που δεν ξεχνάω ποτέ

Έτσι που με φιλούσες λες και ήμουν ζωή σου

σαν να `πες σ’ όλα ναι

Πνίγομαι σε πελάγη, χέρι σου πια δε φτάνω

Τόσο μεγάλα λάθη, μα μέσα σου τα χάνω

Θέλω εδώ να μένω, που σ’ έχω αγαπήσει

Κι ούτε καταλαβαίνω, αν έχουμε χωρίσει

Στίχοι: Ελεάνα Βραχάλη

Μουσική - Εκτέλεση: Μιχάλης Χατζηγιάννης