Φοβάμαι το φως, αυτό το κόκκινο φως της αγάπης.
Αυτό που μπλέκεται με τον έρωτα.
Αυτό που μας αλλάζει τη ζωή, τις συνήθειες.
Που μας κάνει να αναρωτιόμαστε την προηγούμενη ύπαρξή μας.
Φοβάμαι πως είναι τόσο κόκκινο,
που τα μάτια μας συνήθισαν και δεν βλέπουν.
Δεν νιώθουμε ένα κύκλο, μια αέναη μάχη με τον Θεό.
Θα ήθελα να ήταν μια ευθεία γραμμή χωρίς τέλος.
Μια λάμψη εκτυφλωτική και αιώνια.
Να μην αλλάζαμε σώματα, αισθήσεις, φιλιά.
Να έμενα εκεί, μέσα στο δικό σου σώμα,
μέσα στη δική σου αγκαλιά,
να έβλεπα πάντα μέσα από το δικό σου βλέμμα.
Να μην άλλαζες σπίτι, γειτονιά, φίλους.
Να μην άλλαζες έμενα.
Φοβάμαι το φως, αυτό το κόκκινο φως της αγάπης.
Αυτό που μπλέκεται με τον έρωτα.
Και πολύ φοβάμαι πως σβήνει χωρίς αυτόν.
Ξεθωριάζει και ταλαιπωρεί την αγάπη.
Και θα σε δω μια μέρα να φεύγεις μακριά και θα αναρωτιέμαι...
Πως είναι δυνατόν να χάνεται έτσι μια ζωή,
να ξεχνιέται έτσι απλά ένας άνθρωπος που τόσο πολύ αγάπησες;
Αυτό που μπλέκεται με τον έρωτα.
Αυτό που μας αλλάζει τη ζωή, τις συνήθειες.
Που μας κάνει να αναρωτιόμαστε την προηγούμενη ύπαρξή μας.
Φοβάμαι πως είναι τόσο κόκκινο,
που τα μάτια μας συνήθισαν και δεν βλέπουν.
Δεν νιώθουμε ένα κύκλο, μια αέναη μάχη με τον Θεό.
Θα ήθελα να ήταν μια ευθεία γραμμή χωρίς τέλος.
Μια λάμψη εκτυφλωτική και αιώνια.
Να μην αλλάζαμε σώματα, αισθήσεις, φιλιά.
Να έμενα εκεί, μέσα στο δικό σου σώμα,
μέσα στη δική σου αγκαλιά,
να έβλεπα πάντα μέσα από το δικό σου βλέμμα.
Να μην άλλαζες σπίτι, γειτονιά, φίλους.
Να μην άλλαζες έμενα.
Φοβάμαι το φως, αυτό το κόκκινο φως της αγάπης.
Αυτό που μπλέκεται με τον έρωτα.
Και πολύ φοβάμαι πως σβήνει χωρίς αυτόν.
Ξεθωριάζει και ταλαιπωρεί την αγάπη.
Και θα σε δω μια μέρα να φεύγεις μακριά και θα αναρωτιέμαι...
Πως είναι δυνατόν να χάνεται έτσι μια ζωή,
να ξεχνιέται έτσι απλά ένας άνθρωπος που τόσο πολύ αγάπησες;
Πώς
στο κόκκινο φως
στέκεσαι πάλι εμπρός μου
τη λύπη σου δώσ’μου
Κλαις
τα δάκρυα ταιριάζουν μου λες
σ’ αυτούς που κλέβουν τις νύχτες
και αντέχουν στις λύπες
Και
μόνοι μας μείναμε οι δυο
ν’ αναζητάμε ένα κλέφτη
μες το παγκόσμιο καθρέφτη
Τα μάτια σου είναι φωτιά
μια λεπτομέρεια του κόσμου που καίει
τα μάτια σου είναι εδώ
και είναι η ψυχή μου που κλαίει
Σύνορα έβαλα στον μαύρο ουρανό
μα όλα τελειώνουν κι αρχίζουν με σένα
με κοιτάς με τα μάτια που στάζουν βροχή
μα φωτιά με καλύπτει ολοένα
Ναι
λες πως τελείωσε εδώ
το έργο που μας αρέσει
κι όποιος μπορεί ας το μπορέσει
‘Γεια’
με χαιρετάς στην στροφή
απ’το ψηλό σου μπαλκόνι
κι αυτό με πληγώνει
Κλαις
τα δάκρυα ταιριάζουν μου λες
σ’αυτούς που κλέβουν τις νύχτες
και αντέχουν στις λύπες
Σύνορα έβαλα στον μαύρο ουρανό
μα όλα τελειώνουν κι αρχίζουν με σένα
με κοιτάς με τα μάτια που στάζουν βροχή
μα φωτιά με καλύπτει ολοένα
Σύνορα έβαλα στον μαύρο ουρανό
μα όλα τελειώνουν κι αρχίζουν με σένα
με κοιτάς με τα μάτια που στάζουν βροχή
μα φωτιά με καλύπτει ολοένα
Πώς
στο κόκκινο φως
στάθηκες πάλι εμπρός μου
Στίχοι - Μουσική - Εκτέλεση: Rous
καλημέρα καλό σ-κ υπέροχο μαρία
ΑπάντησηΔιαγραφή