Όλα σε θυμίζουν.

Σε εκείνο το σπιτάκι σε θυμάμαι, στην άκρη της αυλής.

Με ένα σιδερένιο κρεβάτι και μια παλιά ντουλάπα.
Στην άσπρη καρέκλα περίμενες ένα χαμόγελο.
Μια σκέψη, μια καλημέρα.
Να με βοηθάς ήθελες και ας μην μπορούσες.
Να μην φέρεις την θλίψη σε κανένα.
Να αγαπάς χωρίς προϋποθέσεις.
Έλεγες τα πιο σοφά πράγματα, τις πιο σωστές κουβέντες.
Έφυγες όμως ένα πρωί χωρίς να μου το πεις.
Δεν είπαμε γεια, ούτε αγκαλαστίκαμε.
Δεν ήπιαμε μαζί τον τελευταίο καφέ.
Γι΄ αυτό είναι σαν να μην σ΄ έχασα ποτέ.
Σε σκέφτομαι και σε θυμάμαι και ας έχουν περάσει χρόνια.

Όλα σε θυμίζουν,

απλά κι αγαπημένα,

πράγματα δικά σου, καθημερινά

σαν να περιμένουν κι αυτά μαζί μ’ εμένα

νά ’ρθεις κι ας χαράξει για στερνή φορά.

Όλη μας η αγάπη την κάμαρα γεμίζει

σαν ένα τραγούδι που λέγαμε κι οι δυο,

πρόσωπα και λόγια και τ’ όνειρο που τρίζει,

σαν θα ξημερώσει τι θα ’ν’ αληθινό.

Όλα σε θυμίζουν,

απλά κι αγαπημένα,

πράγματα δικά σου, καθημερινά.

Όλα σε θυμίζουν,

κι οι πιο καλοί μας φίλοι.

Άλλος στην ταβέρνα, άλλος σινεμά.

Μόνη μου διαβάζω το γράμμα που ’χες στείλει

πριν να φιληθούμε πρώτη μας φορά.

Όλη μας η αγάπη την κάμαρα γεμίζει

σαν ένα τραγούδι που λέγαμε κι οι δυο,

πρόσωπα και λόγια και τ’ όνειρο που τρίζει,

σαν θα ξημερώσει τι θα ’ν’ αληθινό.

Όλα σε θυμίζουν,

απλά κι αγαπημένα,

πράγματα δικά σου, καθημερινά.

Στίχοι: Μανώλης Ρασούλης

Μουσική: Μάνος Λοΐζος

Εκτέλεση: Χαρούλα Αλεξίου

Άσπρο περιστέρι.

Την σκέψη μου χάνω στο ζεστό απόγευμα.

Σ΄εκείνο το μικρό δωμάτιο με τις ξύλινες γρίλιες.
Με την μυρωδιά από τα πεύκα να μπλέκεται με την θάλασσα.
Δώσε μια χούφτα άμμο να την κρατήσω στο χέρι μου.
Να μου κάψει την λαχτάρα της φυγής.
Δώσε μου λίγα βότσαλα να τα βάλω στις τσέπες μου.
Να μου διώξουν το φόβο.
Δώσε μου λίγο αλμυρό αέρα.
Να μου φέρει πίσω εκείνα τα καλοκαίρια.

Όποιος πόνεσε μέσα στη ζωή

όποιος έκλαψε σαν μικρό παιδί

τώρα τίποτα πια δε σου ζητά

μόνο στ' όνειρο θα σ' αναζητά

Άσπρο περιστέρι μεσ' τη συννεφιά

μου 'δωσες το χέρι να 'χω συντροφιά

άσπρο περιστέρι μαύρο μου φτερό

κάθε καλοκαίρι θα σε καρτερώ

Όταν σήκωσα το βαρύ σταυρό

μου παράγγειλες να 'ρθω να σε βρω

κι όταν δάκρυσα σαν την Παναγιά

ήταν άνοιξη και Πρωτομαγιά

Άσπρο περιστέρι μεσ' τη συννεφιά

μου 'δωσες το χέρι να 'χω συντροφιά

άσπρο περιστέρι μαύρο μου φτερό

κάθε καλοκαίρι θα σε καρτερώ

Στίχοι: Νίκος Γκάτσος

Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις

Εκτέλεση: Δήμητρα Γαλάνη

Θα βρεθούμε ξανά.

Πίσω στο νησί, μην αργείς σε περιμένω.

Να νιώσουμε την πάχνη ξανά στο μπαλκόνι.
Και ΄κεινο το κρασί που ποτέ δεν μου άρεσε,
θα το πιω με λαχτάρα στην μικρή μας αυλή.
Σαν να ΄ταν χθες, αλλά και τόσο παλιά.
Και το μικρό υπόγειο που χώραγε όλα τα όνειρα μας,
έγινε πλέον αποθήκη.
Και το καφενείο στην πλατεία,
άλλαξε όνομα και ιδέες.
Και η αλάνα που συναντιόμασταν,
χορτάρια γέμισε και παλιοσίδερα.
Και στο ποτάμι κάναν γέφυρα,
αλλά κανείς δεν περνά πλέον.
Και τα γρι γρι στο λιμάνι,
περιμένουν αιωνίως να τελειώσει το φεγγάρι.
Και η αλμύρα να τρώει τον κάβο αλύπητα,
μα οι ευκάλυπτοι δες...στέκουν ακόμα ακλόνητοι.

Εδώ, θα ρίξω στη θάλασσα 

σαν πέτρες τα χρόνια που χάλασα 

εδώ, θα μου φέρει το κύμα 

ένα γράμμα που θα έχει και ρίμα 

και θα λάμπει στο τέλος η υπογραφή: 

Κολοκοτρώνης, Μακρυγιάννης, Φιλικοί... 

Θα βρεθούμε ξανά 

όταν όλα θα έχουν περάσει 

στην Πατρίδα φιλιά 

και κουράγιο να πεις, μην ξεχάσει 

θα βρεθούμε ξανά 

όταν όλοι θα έχουν αλλάξει 

θα βρεθούμε ξανά... 

Εδώ, αρχαία μου θάλασσα 

που ξέρεις τι βάσανα τράβηξα 

εδώ, θα μου στείλει τ' αγέρι 

ένα γράμμα απ' τ' αόρατα μέρη 

ο χαμένος ο λόγος, ο πιο ζεστός: 

Σεφέρης, Κάλβος, Εμπειρίκος, Σολωμός...

Ποίηση: Τάσος Σαμαρτζής

Μουσική: Νότης Μαυρουδής

Εκτέλεση: Θανάσης Γκαϊφύλλιας

Εισιτήριο στην τσέπη σου.

Όταν δεν θα σου φτάνει η ψυχή και η αντοχή.

Όταν δεν θα κοιμάσαι στα αστέρια.
Όταν η φωτιά σου σε κάψει.
Όταν το πρωινό σου δεν θα έρχεται.
Όταν θα καρτερείς άσκοπα ένα καλοκαίρι.
Κι η θάλασσα θα σε παρασέρνει σε λάθος λιμάνι.
Κι η ζωή σου θα σου κλέβει τον χρόνο.
Όταν οι μουσικές σιγήσουν.
Θα γλιστρήσω στην τσέπη σου, θα γίνω ένα μικρό σ΄αγαπώ.
Και θα με κουβαλάς μέχρι να βρεις τον δρόμο σου ξανά.

Ήθελα να 'μαι η αφή στην άκρη των δακτύλων σου

ό,τι αγγίζεις να 'χει κάτι κι από μένα

να 'μαι τη νύχτα η φωνή χαμένων φίλων σου

που λεν τραγούδια παλιά κι αγαπημένα

Ήθελα να 'μαι εισιτήριο στην τσέπη σου

όταν σε μένα ταξιδεύει η σκέψη σου

ήθελα να 'μαι εισιτήριο στην τσέπη σου

όταν σε μένα ταξιδεύει η σκέψη σου

Ήθελα να 'μαι η σκιά στην άκρη των βλεφάρων σου

η μόνη λέξη στο παραμιλητό σου

να 'μαι η πρώτη ρουφηξιά απ' το τσιγάρο σου

κι η τελευταία η γουλιά απ' το ποτό σου

Ήθελα να 'μαι εισιτήριο στην τσέπη σου

όταν σε μένα ταξιδεύει η σκέψη σου

ήθελα να 'μαι εισιτήριο στην τσέπη σου

όταν σε μένα ταξιδεύει η σκέψη σου

Θα 'θελα να 'μαι αστραπή που σβήνει μες στο βλέμμα σου

πάνω στο χέρι η τυχερή γραμμή σου

να 'μαι κρυμμένος πυρετός μέσα στο αίμα σου

για να ξυπνάω τις φωτιές μες στο κορμί σου

Ήθελα να 'μαι εισιτήριο στην τσέπη σου

όταν σε μένα ταξιδεύει η σκέψη σου

ήθελα να 'μαι εισιτήριο στην τσέπη σου

όταν σε μένα ταξιδεύει η σκέψη σου

Στίχοι: Ηλίας Κατσούλης

Μουσική - Εκτέλεση: Παντελής Θαλασσινός

Δεν θέλω καρδιά μου να κλαις.

Μια γλυκιά ανακούφιση, μια γλυκιά αίσθηση.

Όπως η βροχή ξεπλένει τους δρόμους.
Όπως το φεγγάρι φωτίζει την νύχτα.
Όπως ένα μαλακό μαξιλάρι.
Σαν την μυρωδιά του γιασεμιού στην πόλη.
Σαν μια φίλη από τα παλιά.
Σαν ένα τσιγάρο με μια γλυκιά κουβέντα.
Ένα χέρι τρυφερό μετά το κλάμα.
Ένα χαμόγελο αληθινό σε ένα έρημο δρόμο.
Μια ζεστή αγκαλιά στην παγωνιά του καλοκαιριού.
Όπως ένας πρίγκιπας παραμυθιού στο μπαλκόνι σου.

το βίντεο είναι δικό μου.

Δε θέλω καρδιά μου να κλαις για όσα περάσαμε χθες,

χαλάσανε τόσα πολλά μα βρες μονοπάτι ξανά,

δεν ξέρει ο κόσμος να ζει, κατέβα να πάμε πεζοί,

εκεί που καθένας ζητά να βρει τη μιλιά του ξανά.

Τον πόλεμο μισώ κι απ' τη ζωή αποζητώ,

να μη μου μείνει μόνο το παράπονο

κι ας ήταν μια φορά να μ' είχες πάρει αγκαλιά,

το ξέρω σου ζητώ πάρα πολλά.

Δε θέλω καρδιά μου να κλαις για όσα περάσαμε χτες,

δανείσου κι εσύ μια φορά και βρες μονοπάτι ξανά

κι αν χάνεις αυτό που σε ζει δεν έφταιξες μόνον εσύ,

αξίζει να ζουν σαν παιδιά εκείνοι που έχουν καρδιά.

Τον πόλεμο ζητώ για μια ζωή που δεν τη ζω,

να μην μου μείνει μόνο το παράπονο

κι ας ήταν μια φορά να δεις μικρέ μου φουκαρά,

πως μαλακώνω σαν δε μου μιλάς σκληρά.

Τον πόλεμο μισώ κι απ' τη ζωή αποζητώ,

να μη μου μείνει μόνο το παράπονο

κι ας ήταν μια φορά να μ' είχες πάρει αγκαλιά,

το ξέρω σου ζητώ πάρα πολλά.

Στίχοι - Μουσική - Εκτέλεση: Νικόλας Άσιμος

Αυτή η νύχτα μένει.

Στην άκρη του γκρεμού παλεύεις να ζεις.

Μια ζωή στο όριο της τρέλας, στην άκρη της λογικής.
Και φτάνει μια στιγμή, τόση δα μικρή,
να σπάσει η λεπτή γραμμή.
Και με μιας να βρεθείς στο πυκνό δάσος της τρέλας.
Το μυαλό να παίρνει φωτιά και να δροσίζεσαι γλυκά.
Μα άτυχος μπορεί και να σταθείς.
Και αντί στην τρέλα σου να βυθιστείς,
μπρος στον γκρεμό να στηριχτείς
και για πάντα να καταδικαστείς στην λογική να ζεις.

Πέλαγο να ζήσω δε θα βρω

σε ψυχή ψαριού κορμί γατίσιο

κάθε βράδυ βγαίνω να πνιγώ

πότε άστρα πότε άκρη της αβύσσου

κάτι κυνηγώ σαν τον ναυαγό

τα χρόνια μου σεντόνια μου τσιγάρα να τα σβήσω.

Αυτή η νύχτα μένει

αιώνες παγωμένη

που δυο ψυχές δεν βρήκαν καταφύγιο

κι ήρθαν στον κόσμο ξένοι και καταδικασμένοι

να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο.

Χάθηκα και γω κάποια βραδιά

πέλαγο η φωνή του Καζαντζίδη

πέφταν τ'άστρα μες στην λασπουργιά

μαύρος μάγκας ο καιρός και μαύρο φίδι

μου'γνεφε η καρδιά πάρε μυρωδιά 

το λάδι εδώ πως καίγεται και ζήσε το ταξίδι.

Αυτή η νύχτα μένει

αιώνες παγωμένη

που  δυο  ψυχές δεν βρήκαν καταφύγιο

κι ήρθαν στον κόσμο ξένοι και καταδικασμένοι

να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο.

Στίχοι - Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης

Εκτέλεση: Δήμητρα Παπίου

Ας ερχόσουν για λίγο.

Εκείνο το βράδυ μην ξανάρθεις.

Να νιώσω θέλω ζωντανή.
Να νιώσω την ψυχή σου παγωμένη,
αδειανό το μικρό μου κρεβάτι.
Την τυραννία σου να μου διαλύσει κάθε ελπίδα.
Η αγάπη όμως δεν έχει όρους και όρια.
Μην προσπαθείς να τα θέσεις, μην πας κόντρα στα θέλω της.

Γιατί πρώτος θα είσαι συ την επόμενη φορά που θα θελήσεις να τα σπάσεις.

Και η ζωή θα ξαναγυρίζει σε σένα,
ακράτητη και ακατανίκητη.
Μαζί με ένα γνώριμο τραγούδι, που νόμιζες πως είχες ξεχάσει.

Πού να 'σαι αλήθεια το βράδυ αυτό

που είμαι μόνος, μα τόσο μόνος

και που μαζί μου παίζουν κρυφτό

πότε η θλίψη και πότε ο πόνος

Πού να 'σαι αλήθεια το βράδυ αυτό

που με χτυπάει τ' άγριο τ' αγέρι

να 'ρθεις και μ' ένα φιλί καυτό

να με γεμίσεις με καλοκαίρι

Ας ερχόσουν για λίγο

μοναχά για ένα βράδυ

να γεμίσεις με φως

το φριχτό μου σκοτάδι

και στα δυο σου τα χέρια

να με σφίξεις ζεστά

ας ερχόσουν για λίγο

κι ας χανόσουν μετά

Πού να 'σαι, να 'ρθεις το βράδυ αυτό

σ' αυτούς τους δρόμους που σ' αγαπούνε

το ντουετάκι τους το γνωστό

τα βήματά μας να ξαναπούνε

Πού να 'σαι να 'ρθεις το βράδυ αυτό

που 'γινε φύλλο ξερό η ελπίδα

να 'ρθεις κοντά μου να φυλαχτώ

από του πόνου την καταιγίδα

Ας ερχόσουν για λίγο

μοναχά για ένα βράδυ

να γεμίσεις με φως

το φριχτό μου σκοτάδι

και στα δυο σου τα χέρια

να με σφίξεις ζεστά

ας ερχόσουν για λίγο

κι ας χανόσουν μετά 

Στίχοι: Μίμης Τραϊφόρος

Μουσική: Μιχάλης Σουγιούλ

Εκτέλεση: Δανάη Στρατηγοπούλου

Θα μαι κοντά σου όταν με θες.

Κρύψου στο μυαλό μου και συ παίξε χωρίς οίκτο.

Το χάος της αγάπης δεν θέλησες να δεις.
Φεύγοντας άφησες το σ΄αγαπώ που δεν είπες,
εκεί στη άδεια μου αγκαλιά.
Τα χρόνια που μου υποσχέθηκες χάθηκαν στον φόβο σου.
Πάλεψες με την ευτυχία που δεν ήθελες να ζήσεις,
γιατί είχες τη ζωή στα πόδια σου γονατιστή.
Τα νιάτα σε γέλασαν, τα χρόνια όμως σου ζητούν ανταμοιβή.
Είσαι έτοιμος να πληρώσεις το τίμημα που σκότωσες την αδελφή ψυχή σου;

Ξύπνησα μες τον ύπνο μου

κι άκουσα δυο φωνές.

Η μια μου είπε ξέχνα την 

κι πάψε πια να κλαις.

Μα η άλλη ήταν η δική σου

μες απ` του ύπνου του εφιάλτη τις γραμμές.

Μου λεγε αγάπη μου κοιμήσου

Θα μαι κοντά σου όταν με θες...

Τα χρόνια είναι αμέτρητα 

μα είν` η ζωή μικρή.

Συνήθισα να σ` αγαπώ

συνήθισες κι εσύ.

Μα είναι τα χρόνια ένα δοχείο

ένα φθηνό ξενοδοχείο για δυο στιγμές.

Για να χωράει κάπου ο πόνος

τις νύχτες όταν μένω μόνος.

Τις σιωπές μου να μετράω

να σε θυμάμαι όταν πονάω να μου λες

Θα μαι κοντά σου όταν με θες...

Το παραμύθι τέλειωσε 

κι αρχίζει η ζωή.

Αχ να ταν η αλήθεια σου

σαν ψέμα αληθινή.

Τι να την κάνω τη ζωή μου

στο παραμύθι θα τη ρίξω να πνιγεί.

Να παραμυθιαστεί η ψυχή μου, 

να σε πιστέψει πάλι από την αρχή.

Να σε πιστεύει όταν μ` αγγίζεις,

τις νύχτες όταν ψιθυρίζεις όταν λες 

Θα μαι κοντά σου όταν με θες...

Στίχοι - Μουσική - Εκτέλεση: Αλκίνοος Ιωαννίδης

Μικρές περιπλανήσεις.

Σας βλέπω στην διαδρομή, φεύγετε πιο μακρυά από μένα.

Προσπαθώ να προλάβω την άκρη σας,
μα μου γλιστράτε μέσα απ΄τα χέρια.
Παγώστε τις ώρες να μην περνάν,
να μην μας αφήνουν μονάχους.
Χάστε το μέτρημα.
Σταματίστε τον χρόνο...που πάει και αυτός σαν τρελός;
Εδώ εγώ έχω να σας δώσω τα πάντα,
στιγμές, αγάπη, μίσος, ζωή.
Μην περιπλανιέστε άδικα, όλα δικά σας είναι.
Αρκεί και 'σεις να καθίσετε δεμένοι στην καρέκλα μου.
Χωρίς διαμαρτυρία, χωρίς ρυτίδες.
Χρόνια μου, μην απομακρύνεστε...θα σας χαρίσω εμένα.

Μικρές περιπλανήσεις μ' εκείνους που δεν ήρθαν

στις άδειες ώρες θ' ακουμπήσεις θα χαθείς

ψεύτικα σαν στολίδια τα λόγια σου λυγάνε

πώς να σωθείς

Της πρώτης μου αγάπης τις ωραίες τις στιγμές

πού να τις βρω

κοντά μου πάντα θα' ναι

στο δρόμο στο λιμάνι στο σταθμό

Στο παγωμένο χέρι στον αποχωρισμό

στα θλιμμένα τα βράδια στον καφέ τον πρωινό

Φθαρμένες παραστάσεις ένας αγέρας κλαίει

σχεδία η ζωή δε θα προφτάσεις αλλού να πας

στο κρύο άδειοι δρόμοι η πόλη κρυφά γελάει

να μ' αγαπάς

Στίχοι: Στέργος Παπαποστόλου

Μουσική: Νίκος Αρμπιλιάς

Εκτέλεση: Μικρές Περιπλανήσεις

Στη μεγάλη πόλη.

Οι δρόμοι στεγνοί από φως.

Ούτε το σκοτάδι δεν μπορεί να καλύψει το ελάχιστο που ζούμε.
Τα αυτοκίνητα χωρίς συνοδηγό, χάνονται στην γαλήνη της.
Σε αυτή την αποπνικτική γαλήνη,
που δεν την αντέχουν ούτε τα κτίρια που στέκουν αμίλητα.
Οι θόρυβοι γίνονται όλο πιο μακρινοί και πιο μοναχικοί.
Στα αυτιά σου δεν φτάνουν πλέον οι φωνές.
Τα μάτια σου δεν βλέπουν τα πολύχρωμα φορέματά της.
Η αφή σου δεν νιώθει το ιδρωμένο της κορμί.
Δεν χωράς πλέον στα τετράγωνά της,
σκοντάφτεις στα πεζοδρόμιά της.
Διαλύεσαι στο φτηνό κρασί της και στην ζεστή της αγκαλιά.
Και η αγάπη ξεμακραίνει και κρυώνει...

Το χιόνι έπεφτε όλο το βράδυ

ώσπου έγινε παντού σιωπή.

Κοίταζα πίσω από το κρύο τζάμι

τα ίχνη σου είχαν πια χαθεί.

Στο απέναντι παράθυρο

το φως μιας τηλεόρασης

ποτέ δε σταμάτησα να σε ζητώ.

Αν στη μεγάλη πόλη

η αγάπη έχει χαθεί

μα κάτω από το χιόνι

μια καρδιά χτυπά

βαθιά μες στη γη.

Στη μεγάλη πόλη

η αγάπη έχει χαθεί.

Το χιόνι έπεφτε όλο το βράδυ

νόμιζα ότι ήτανε γιορτή.

Τα λόγια σου άκουσα

να ρχονται πάλι:

"Για σένα θα μαι πάντα εκεί"...

Κάθε μικρό σου θάνατο

και κάθε ηλιοβασίλεμα πικρό

μπορώ να νικήσω.

Κι αν στη μεγάλη πόλη

η αγάπη έχει χαθεί,

κάτω από το χιόνι

μια καρδιά χτυπά

βαθιά μες στη γη.

Στη μεγάλη πόλη

η αγάπη έχει χαθεί.

Στίχοι - Μουσική: Μανώλης Φάμελος 

Εκτέλεση: Δήμητρα Γαλάνη

Τι τραγούδι να σου πω.

Τη χαμένη σου πίστη αναζητώ,

τώρα που εγώ είμαι δυνατή.
Ο κόσμος σου γυρίζει πίσω στο τίποτα.
Δύσκολα ξεκινάς από την αρχή,
ενώ δεν έχεις καν τελειώσει.
Και δεν υπάρχει τίποτα πλέον να σε κρατήσει ξύπνιο,
τίποτα να σε κάνει να αποκοιμηθείς.
Και η θλίψη σου μαυρίζει το νου,
σου σκορπά τις ελπίδες στην βροχή.
Χωρίς βοήθεια θα ξαναχτίσεις τ' όνειρο.
Έστω κενός και κουρασμένος,
θα βαδίσεις προς το άγνωστο,
με το βλέμμα σου στραμμένο σε αυτά που αφήσαμε να φύγουν...

Τι τραγούδι να σου πω που να σε ξέρει;

Να' ναι εκεί όταν γελάς κι όταν φοβάσαι.

Να' ναι εκεί όταν μεθάς κι όταν λυπάσαι.

Κι όταν κρύβεσαι στης μοναξιάς τα μέρη.

Τι τραγούδι να σου πω εκεί που πας;

Να μη μοιάζει με κανένα.

Τι τραγούδι να σου πω εκεί που πας;

Μα να μοιάζει μ' όλα όσα αγαπάς.

Τι τραγούδι να σου πω που να' χει αέρα;

Σαν κι αυτά μες τις κασέτες που 'χουν λιώσει.

Γιατί πάτησαν το χρόνο, σ' έχουν νιώσει.

Πήραν σήκωσαν το φως κι εδώ το φέραν.

Τι τραγούδι να σου πω εκεί που πας;

Να μη μοιάζει με κανένα.

Τι τραγούδι να σου πω εκεί που πας;

Μα να μοιάζει μ' όλα όσα αγαπάς.

Τι τραγούδι να σου πω χωρίς ουσία;

Να το φτύνουν οι σοφοί κι οι μπερδεμένοι.

Να γεννιέται στα ρηχά κι εκεί να μένει.

Να μην έχει ούτε λάμψη,ούτε αξία.

Μα να φέγγει στη δική σου καταχνιά.

Στίχοι: Δημήτρης Μητσοτάκης

Μουσική: Παναγιώτης Κατσιμάνης

Εκτέλεση: Ενδελέχεια

Ναι θα πω.

Στην μικρή σου φυλακή χάθηκα για λίγο.

Μερικές στιγμές και τίποτα μετά.
Μερικές στιγμές ζωής.
Λίγες ώρες ατελείωτες.
Χρόνια μέσα στην καρδιά μου ζεις,
ζεις και βασιλεύεις.
Χωρίς να το ξέρω, χωρίς να σε νιώθω.
Μόνο μια μικρή πληγή στην ψυχή έχω
και στο μυαλό μια σκέψη.
Εκείνο το σ΄αγαπώ που μου πήρες πίσω...

Ναι θα πω αφού με ξέρω πάλι

Ναι θα πω και με μονό σανδάλι

Θα ντραπώ, vα πω φοβάμαι τη ζωή.

Ναι θα πω θα βρέξω το κεφάλι

Ναι θα πω κι ας με κοιτούν οι άλλοι

Να χτυπώ, καινούρια πόρτα το πρωί.

Δίχτυα ήταν τα χρόνια και τα τράβηξα,

κι όσα σπαρταρούσανε τ' ανάδειξα

Σ' έρωτες κι αγάπες μεσολάβησα,

δίχτυα μου βαριά.

Δίχτυα ήταν τα χρόνια κι ήπια θάλασσα,

κι όμως κάτι αιώνια δε τα χάλασα

Τρύπια παντελόνια πάμε γι' άλλα σαν,

σαν μικρά παιδιά.

Ναι θα πω στους άλλους είπα όχι

Ναι θα πω αφού η καρδιά μου το 'χει

Ν' αγαπώ, μπορεί να το 'χει κι η ψυχή.

Δίχτυα ήταν τα χρόνια και τα τράβηξα,

κι όσα σπαρταρούσανε τ' ανάδειξα

Σ' έρωτες κι αγάπες μεσολάβησα,

δίχτυα μου βαριά.

Δίχτυα ήταν τα χρόνια κι ήπια θάλασσα,

κι όμως κάτι αιώνια δε τα χάλασα

Τρύπια παντελόνια πάμε γι' άλλα σαν,

σαν μικρά παιδιά.

Δίχτυα ήταν τα χρόνια καρδιά μου,

κι έσταζε ομορφιά

άπιαστο δελφίνι η χαρά μου,

που 'χα συντροφιά.

Δίχτυα ήταν τα χρόνια κι ήπια θάλασσα,

κι όμως κάτι αιώνια δε τα χάλασα

Τρύπια παντελόνια πάμε γι' άλλα σαν,

σαν μικρά παιδιά.

Ναι θα πω αφού το ξέρω πάλι

Ναι θα πω και με μονό σανδάλι

Θα ντραπώ να πω φοβάμαι τη ζωή.

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου

Μουσική: Νίκος Αντύπας

Εκτέλεση: Μελίνα Ασλανίδου

Διάφανος.

Σε ξεγελά η ζεστή βραδιά.

Σε κοροϊδεύει και γελά εις βάρος σου.
Το μυαλό ελαφραίνει, χάνεται δίχως έννοιες.
Για μερικές αιώνιες στιγμές.
Μα η ψυχή σε ξυπνά απότομα.
Μαύρη χωρίς τροφή και νερό.
Λιμοκτονεί και διψά.
Απαιτητική και σκληρή όπως πάντα.
Και συ δεν έχεις ούτε ένα ξεροκόμματο αισιοδοξίας να την ταΐσεις.
Ούτε καν μια ενοχή για να την ξεγελάσεις.
Και χάνεσαι ξανά στην ησυχία της νύχτας.

Στου δειλινού την άκρη αποκοιμήθηκα

σαν ξένος, σαν ξενάκι, σαν πάντα ξένος

κι ήρθε και κατακάθησε πάνω μου σα σεντόνι

όλη της γης η σκόνη,

όλη της γης η σκόνη...

Ωωωω...

Ήρθε με τη σειρά της κι η μαύρη θάλασσα

έφερε ένα καράβι ακυβέρνητο

ανέβηκα σαν άνεμος, ανέβηκα σαν κλέφτης

το ψέμα δεν το βλέπεις,

το ψέμα δεν το βλέπεις...

Ωωωω...

Στην πλώρη ακουμπισμένος, ένας διάφανος

τα κόκκαλα μετράει, μένει άφωνος

τρώει την πέτρα σαν ψωμί, ο Καίσαρας Βαλιέχο

άλλο αδερφό δεν έχω,

άλλο αδερφό δεν έχω...

Ωωωω...

Σπυθίζει το τσιγάρο σε κάθε ρουφηξιά

η Ισπανία γέρνει, κι η μόνη που νικά

η ηδονή που μας γεννά, που παίζει το χαρτί μας,

χωρίς τη θέλησή μας,

χωρίς τη θέλησή μας...

Ωωωω....

Στου δειλινού την άκρη, δε βλέπεις όνειρα

αυτά που γίναν βλέπεις και τα επόμενα

βλέπεις τον άνθρωπο μικρό, που τον πατάν στ'αλήθεια

τα πόδια του τα ίδια,

τα πόδια του τα ίδια...

Ωωωω...

Στίχοι - Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου 

Εκτέλεση: Σωκράτης Μάλαμας

Η δικιά σου κοντινή Αμερική.

Μια ελπίδα κρατώ την τελευταία μου στιγμή.

Μια ελπίδα ξένη και μόνη.
Που φαντάζει τόσο μακριά, μα την νιώθεις στα πόδια σου.
Την έχεις στις άκρες των δαχτύλων, την χαϊδεύεις, της μιλάς.
Και την ίδια στιγμή την ψάχνεις μίλια μακριά από τις σκέψεις σου.
Άπιαστη Ελπίδα που πάντα πεθαίνεις τελευταία,
για να κουβαλήσεις μαζί σου τον πόνο της διαδρομής...

Όταν κρυώνω κι αρρωσταίνω ψάχνω εσένα

θα'θελα να 'μουν ο πιό κακός σου γιός

να σου γκρινιάζω πως εδώ δεν ζεί κανένας

να σ'αγκαλιάζω κι ύστερα να σου ζητώ

Στο δρόμο να με βγάλεις που ανεβαίνει

για τη δικιά σου κοντινή Αμερική

με μιά πληγή κι ένα περίστροφο στην τσέπη

θέλω να τρέξω,κατά 'κεί.

Όταν ξυπνάω τρομαγμένος βλέπω εσένα

μιά γνώριμη σκιά στον ουρανό

με πλησιάζεις με λόγια ιδρωμένα

με νανουρίζεις μα εγώ κλαίω και σου ζητώ

Στο δρόμο να με βγάλεις που ανεβαίνει

για τη δικιά σου κοντινή Αμερική

με μιά πληγή κι ένα περίστροφο στην τσέπη

θέλω να τρέξω,κατά 'κεί. 

Στίχοι - Μουσική: Γιάννης Αγγελάκας

Εκτέλεση: Τρύπες

Αλλιώτικος νόμος.

Βαδίζουμε μαζί το άγνωστο, το διαφορετικό.

Δεν μοιάζουμε με κανέναν.
Δεν αντέχουμε κανένα πρέπει και μη.
Δεν βλέπουμε καμιά ανατολή.
Δεν γιορτάζουμε καμιά επέτειο.
Δεν δένουμε την αγάπη με μεταξωτές κορδέλες.
Δεν φοράμε εντυπωσιακά χαμόγελα.
Δεν κοιμόμαστε στο ίδιο κρεβάτι.
Δεν ξυπνάμε μαζί το πρωί.
Δεν χωράμε σε καμιά ιδέα,
ήμαστε μια ιδέα από μόνοι μας.
Σ΄αγαπώ γιατί είσαι αλλιώτικος...

Σινεμά και καφέ και τσιγάρο Σαντέ

κι η φωνή σου βραχνή απ' το βήχα

μου γκρινιάζεις γιατί δεν ειν' αύριο γιορτή

ν' αλητέψουμε όλη τη νύχτα.

Σε φιλώ απαλά δε σε βλέπω καλά

μες στο μαύρο παλτό σου χαμένος

αμφιβάλλεις ρωτάς πες μου αν μ' αγαπάς

απ' τον πόνο στα δυο διπλωμένος.

Δε μας θέλει η ζωή μα τη θέλουμε εμείς

και ο έρωτας κλείνει το δρόμο

που να πας δεν περνάς μη δακρύζεις για μας

εμείς έχουμε αλλιώτικο νόμο.

Το κεφάλι σκυφτό και το βλέμμα καυτό

με μπερδεύει μου λες η δουλειά σου

τι θα πει τραγουδώ και που ξέρω εγώ

τόσο κόσμο που έχεις κοντά σου

Περπατάμε αγκαζέ σ' αγαπάω χαζέ

χίλια χάδια κρατάει μια βόλτα

δως μου ένα φιλί έχω ζάλη φρικτή

να το σπίτι μου σπρώξε την πόρτα.

Δε μας θέλει η ζωή μα τη θέλουμε εμείς

και ο έρωτας κλείνει το δρόμο

που να πας δεν περνάς μη δακρύζεις για μας

εμείς έχουμε αλλιώτικο νόμο.

Στίχοι: Άκος Δασκαλόπουλος

Μουσική: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας

Εκτέλεση: Αλέκα Κανελλίδου

Αερικό.

Να πέσω στην θάλασσα την βαθιά.

Σκοτεινά και κρύα.
Να ανασάνω την αλμύρα
και να νιώσω τα πράσινα φύκια στους ώμους μου.
Να βουλιάξω όλες τις βάρκες, να καταστρέψω όλες τις σχεδίες.
Και όταν νιώσω κοντά μου το άγνωστο,
να βρω ένα κομμάτι γης και να πιαστώ.

Όλα του κόσμου τα πουλιά 

όπου κι αν φτερουγίσαν 

όπου κι αν χτίσαν την φωλιά 

όπου κι αν κελαηδήσαν 

Εκεί που φτερουγίζει ο νους 

εκεί που ξημερώνει 

μαργώνουν τα πουλιά της γης 

κι ούτε ένα δεν ζυγώνει 

Ω!!!!!

Σαν αερικό θα ζήσω 

Ω!!!!!

σαν αερικό 

Ανάσα είναι καυτερή 

και στέπα του Καυκάσου 

η σκέψη που παραμιλά 

και λέει τα όνειρά σου 

Όσες κι αν χτίζουν φυλακές 

κι αν ο κλοιός στενεύει 

ο νους μας είναι αληταριό 

που όλο θα δραπετεύει 

Ω!!!!!

Σαν αερικό θα ζήσω 

Ω!!!!!

σαν αερικό 

Στίχοι - Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου 

Εκτέλεση: Μελίνα Κανά 

Του παραμυθιού το νήμα.

Νύχτα καλοκαιρινή με μουσικές στο δάσος.

Κόσμος πολύς, φίλοι λίγοι, αγκαλιά αδειανή.

Μπύρα ξεδιψούσε τα σώματά μας και οι νότες το μυαλό μας.

Και εκείνος μας πότιζε γενναιόδωρα μα και σκληρά.

Η μυρωδιά του γρασιδιού και αυτοσχέδια φώτα.

Ο θόρυβος του δρόμου και το ποτάμι να κυλά

Δροσιά αναζητήσαμε...

Διέξοδο και αγάπη.  

Αγάπη βρήκαμε...

Του παραμυθιού το νήμα

νύχτα τύλιγα

με βαρκούλες και φεγγάρια

που τα ζήλευα

το φιλί σου με πονάει

χάνομαι

σε βαθειά νερά ριγμένος

διπλοπιάνομαι

Μιαν ευχή να κάνεις θέλω

να χαρείς

στάχτη στο βοριά να γίνω

να μ' ονειρευτείς

Αχ! ο κόσμος όλος, Θεέ μου

βότσαλο αλμυρό

Ευαγγέλιο πιες με, φως μου

κάνε να διαλυθώ

του παραμυθιού το νήμα

στο ξετύλιξα

στα στενά του κάτω κόσμου

κατρακύλαγα

Στίχοι: Δημήτρης Ζερβουδάκης & Γιώργος Κόλλιας
Μουσική: Δημήτρης Ζερβουδάκης & Γρηγόρης Καραντινάκης
Εκτέλεση: Δημήτρης Ζερβουδάκης