Φωτιά στο λιμάνι.

Περπατούσαμε μαζί, μα χώρια.
Σε κρατούσα απ΄ το χέρι και ήσουν ήδη μακριά.
Χιλιόμετρα μας χώριζαν, χώρες, πόλεις.
Δεν είχε ζέστη, μα ιδρώναμε και οι δυο.
Προσπαθούσαμε να χωρέσουμε μια ζωή σε λίγα λεπτά.
Λίγα λεπτά που κράτησαν σαν μια ζωή.
Και μείναμε εκεί.
Σ΄εκείνη την άκρη της θάλασσας.
Σε εκείνο τον δρόμο, σε εκείνο το περιθώριο.
Και εκεί ήμαστε ακόμα. Ευτυχώς.
Η μέρα τελείωνε. Ο ήλιος μας θύμιζε ότι όλα τελείωναν.
Δεν έμεινε τίποτα παρά μόνο ένα αντίο.
Να το πούμε άλλη μια φορά.
Τίποτα δεν ήθελα. Τίποτα δεν θέλω.
Δεν θα μας δοθεί τίποτα.
Το μόνο που θέλω ξανά είναι, να δούμε μαζί... την φωτιά στο λιμάνι.

Θα `μαι πάντα εγώ μες το όπλο σου σφαίρα

να σκοτώνεις αυτούς που σκοτώνουν τη μέρα.

Με τα μαύρα γυαλιά και το άσπρο φουστάνι

να κοιτάς μακριά τη φωτιά στο λιμάνι.

Ξέρω ένα παιδί που μου λέει πως σε ξέρει

ότι είχατε δει ένα τρελό καλοκαίρι

στο κομμάτι που λείπει απ’ το σπασμένο καθρέφτη, 

στο λιμάνι φωτιά, τον ήλιο πάλι να πέφτει.

Κόκκινα σύννεφα στον ουρανό κι εσύ γελάς...

Γελάς καθώς το πλοίο πλησιάζει σαν θηρίο

και μου λες λοιπόν θυμήσου

μη πετάξεις τη ζωή σου στα σκυλιά.

Θα `μαι πάντα εγώ μες το όπλο σου σφαίρα

να χτυπάς το νερό, να χτυπάς τον αέρα, 

να θυμάσαι ξανά όσα είχαμε κάνει, 

τις φωτιές στα Ντεπώ, τη φωτιά στο λιμάνι.

Κόκκινα σύννεφα στον ουρανό κι εσύ γελάς...

Γελάς καθώς το πλοίο πλησιάζει σαν θηρίο

και μου λες λοιπόν θυμήσου

μη πετάξεις τη ζωή σου στα σκυλιά.

Γελάς γιατί σε θέλω, κατεβάζεις το καπέλο

και μου λες λοιπόν θυμήσου

σαν ταινία η ζωή σου να κυλά.

Ξέρω ένα παιδί που μου λέει πως σε ξέρει

ότι είχατε δει ένα τρελό καλοκαίρι

στο κομμάτι που λείπει απ’ το σπασμένο καθρέφτη, 

στο λιμάνι φωτιά, τον ήλιο πάλι να πέφτει.

Στίχοι - Μουσική: Παύλος Παυλίδης

Εκτέλεση: Ξύλινα Σπαθιά

Η φωτογραφία είναι από το Πευκί Ευβοίας.
Το βίντεο είναι δικό μου