Ο καθρέφτης.

Καθρέφτης οι λέξεις, καθρέφτης τα λόγια.
Χτυπά το βλέμμα, απορροφάται και χάνεται.
Η ψυχή στα πόδια, το μυαλό φευγάτο.
Το σκοτάδι στο ζενίθ, το φως στο ναδίρ.
Βρέχει και προσπαθώ να σ΄ακούσω.
Η κούραση τρώει το σώμα μου.
Και αναρωτιέσαι και πονάς.
Τα άλυτα να λύσεις.
Ψάχνεις μάταια πίσω απ΄τον καθρέφτη.
Γιατί η αγάπη δεν έχει αντικατοπτρισμό, δεν φαίνεται,
αλλά δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει.

Έχω μπροστά μου συνεχώς έναν καθρέφτη

που μ'εμποδίζει ότι είναι πίσω του να δω

δεν έχω δει ποτέ μου πιο μεγάλο ψεύτη

και το χειρότερο,είναι όμοιος εγώ...

Δείχνει πολύ καλός ενώ εγώ δεν είμαι,

δείχνει κακός ενώ δεν είμαι ούτε αυτό

Όσοι μου λένε "φίλε όπως είσαι μείνε"

είναι όσοι χάψαν τον αντικατοπτρισμό

Έναν καθρέφτη συνεχώς έχω μπροστά μου

πάνω του πέφτει και ραγίζεται η καρδιά μου

πάνω του πέφτει και ραγίζεται η καρδιά μου,

ένα καθρέφτη συνεχώς έχω μπροστά μου...

Αντανακλά αυτά που θέλουν οι γυναίκες

κι έτσι τις πείθει ότι είμαι το άλλο τους μισό

μπροστά του γδύνονται του λεν(ε) γλυκές κουβέντες,

πίσω απ'το τζάμι εγώ ολομόναχος κοιτώ

Κάνει παιχνίδι ως και με τα πρότυπά μου

τις θείες φωνές που μου μιλούσανε παιδί

τις φέρνει απέναντι μου και στα κυβικά μου

πάω να τις φτάσω και τσουγκρίζω στο γυαλί

Έναν καθρέφτη συνεχώς έχω μπροστά μου

πάνω του πέφτει και ραγίζεται η καρδιά μου

πάνω του πέφτει και ραγίζεται η καρδιά μου,

ένα καθρέφτη συνεχώς έχω μπροστά μου...

Ξέρω πως όλοι πια πιστεύουν σε καθρέφτες

σε οθόνες σε φωτοτυπίες και προβολείς

μέχρι παιχνίδια έχουν βγάλει που οι παίκτες

ζουν σε μια γυάλα και τους βλέπουμε όλοι εμείς

Μα εγώ θα κάνω τον καθρέφτη μου κομμάτια

ξέρω ότι αυτό που κρύβει πίσω του είσαι εσύ

εσύ που ψάχνεις μεσ' τα μαύρα σου τα μάτια

να καθρεφτίζεις μόνο εμένα στην ζωή

Στίχοι - Μουσική - Εκτέλεση: Φοίβος Δεληβοριάς

Βροχή μου

Η βροχή ήρθε σαν βάλσαμο, σαν σωτηρία.

Μας ξέπλυνε την κούραση, τις σκέψεις.

Σαν θείο δώρο που κρατά για λίγο.

Έπεφτε και καιγόταν στους τοίχους,

όπως το κορμί μου στα χέρια σου.

Δρόσιζε τα δέντρα και τον δρόμο, 

όπως το γέλιο σου την ψυχή μου.

Και η μυρωδιά της με βασάνιζε,

όπως οι λέξεις σου την ηρεμία μου.

Βρέχει κι εγώ τυλίχτηκα

σ' αυτή την αγκαλιά

στα σκουριασμένα σύννεφα στα φύλλα

στης βρεγμένης γης τη μυρωδιά

Ας ήτανε να πνιγώ σαν μια σταγόνα

μέσα στα χείλια σου εγώ 

βροχή μου σκέπασε αυτή τη γωνιά

τούτο το σώμα που διψά

Βρέχει και στους καταυλισμούς

χορεύουν τα παιδιά

στάζει ο θεός στις προσευχές στο ντέφι

στις καρδιές στα πόδια τα γυμνά

Ας ήτανε να πνιγώ σαν μια σταγόνα

μέσα στα χείλια σου εγώ 

βροχή μου σκέπασε αυτή τη γωνιά

τούτο το σώμα που διψά

Ήρθες βροχή μου κι άλλαξες

το δρόμο και το νου

και βούλιαξε το βήμα μου ποτάμι

κι άθελά μου με τραβάς αλλού

Ας ήτανε να πνιγώ σαν μια σταγόνα

μέσα στα χείλια σου εγώ 

βροχή μου σκέπασε αυτή τη γωνιά

τούτο το σώμα που διψά

Στίχοι - Μουσική - Εκτέλεση: Χρήστος Θηβαίος

Έχεις τον τρόπο.

Μπορεί να μην χωρά στο νου σου.
Να σου φυλακίζει την σκέψη κάθε βράδυ.
Να είναι ένας γλυκός Γολγοθάς.
Να σου στερεί τα όνειρα, να σου στερεί την χαρά.
Αλλά εσύ να νιώθεις απέραντη ευτυχία
Να σου καίει τα δάχτυλα.
Να σου στριμώχνει το αλλοπρόσαλλο μυαλό σου.
Να σου κλείνει τα μάτια και το στόμα
Αλλά να παρακαλάς να μείνει τόσο έντονο.
Να ελπίζεις να κρατήσει για πάντα.
Να σε ζωντανεύει, να σε αγριεύει, να σε πεθαίνει.
Γιατί η σπίθα αυτή είναι τόσο δροσερή,
που σε κάνεις να την αποζητάς για να σε κάψει.

Ανάμεσα στο γέλιο και στο δάκρυ

έμαθα την αγάπη σου να ζω

κρατιέμαι απ’ του ονείρου μου την άκρη

κι έξω από την αλήθεια

μέσα στα παραμύθια σου πετώ

Κι έχεις τον τρόπο

να με τρελαίνεις

να με σκοτώνεις

να μ’ ανασταίνεις

και σαν σκιά

σ’ ότι κι αν κάνεις

μαζί με παίρνεις

Kι έχεις τον τρόπο

να με τρελαίνεις

να με σκοτώνεις

να μ’ ανασταίνεις

και σαν μωρό

στις αμαρτίες σου σ’ ακολουθώ

Τη μια βλέπω σωστά την άλλη λάθος

και πέφτω απ’ τη λύπη στη χαρά

η φυλακή μου έγινε το πάθος

η δύναμή μου όλη

χάνεται στη δική σου αγκαλιά

Στίχοι: Γιάννης Μπαγουλής

Μουσική: Χριστόφορος Γερμενής

Εκτέλεση: Γιάννης Σαββιδάκης

Κρύβομαι στο αντίο.

Ας παίξουμε κρυφτό πίσω απ΄τις λέξεις.
Ας στριμωχτούμε πίσω από το ψέμα.
Πίσω απ΄τα ονόματα να κρύψουμε το παρελθόν.
Πίσω απ΄τα τραγούδια τον πόθο.
Και πες ότι απλά είμαστε δυο γνωστοί.
Πως δεν χορέψαμε την ίδια νύχτα.
Ότι δεν ανατριχιάσαμε με τις ίδιες ιδέες.
Πως δεν με αγκάλιαζες στην βροχή.
Πως δεν κοιμηθήκαμε στα ίδια σεντόνια.
Ότι δεν δακρύσαμε στο αντίο.
Μόνο μην μου πεις πως δεν μ΄ αγάπησες, δεν θα το πιστέψω.

Θέλω τόσα να σου γράψω

πώς ν' αρχίσω και τι να ξεγράψω;

πόσα δε σου έχω πει.

Γράφω λέξεις, σβήνω σκέψεις

ίσως και να μην τ' αντέξεις

κι ας το έχεις φανταστεί.

Τώρα που σου είπα πως θα φύγω

το φοβάσαι να 'σαι μόνος

σ' άδειους τοίχους να μιλάς.

Θα μου πεις «θα φτιάξουν όλα, μείνε»

κι όχι πως με αγαπάς.

Δώσ' μου φωνή

να σου το πω

δώσ' μου ψυχή

να μην γυρίσω να σε δω

μαζί σου αφήνω ό,τι αγαπώ

και κρύβομαι στο αντίο.

Δώσ' μου φωνή

δώσ' μου ψυχή

να μην γυρίσω να σε δω

μαζί σου αφήνω ό,τι αγαπώ

και κρύβομαι στο αντίο

Στον καθρέφτη όταν κοιτάζω

με μισό πορτρέτο μοιάζω, τώρα

λείπει τ' άλλο μου μισό.

Πώς να φύγω απ' τη συνήθεια

όταν δε μπορώ να δω στ' αλήθεια

τον εαυτό μου μοναχό

δεν είσαι εδώ...

Δώσ' μου φωνή

να σου το πω

δώσ' μου ψυχή

να μη γυρίσω να σε δω

μαζί σου αφήνω ό,τι αγαπώ

και κρύβομαι στ' αντίο.

Βάζω το κλειδί στην πόρτα

κι ας ανάβω όλα τα φώτα

είν' το σπίτι σκοτεινό.

Σκόρπιες λέξεις τώρα δεν μετράνε

σ' άδεια χρόνια απαντάνε

που γεμίσαμε κι οι δυο.

Φεύγω κι ας μου λες «θα φτιάξουν όλα»

φεύγω απ' όσα αγαπώ.

Δώσ' μου φωνή

να σου το πω

δώσ' μου ψυχή

να μη γυρίσω να σε δω

μαζί σου αφήνω ό,τι αγαπώ

και κρύβομαι στ' αντίο.

Δώσ' μου φωνή

δώσ' μου ψυχή

να μη γυρίσω να σε δω

μαζί σου αφήνω ό,τι αγαπώ

και κρύβομαι στ' αντίο.

Φεύγω τώρα απ' τη συνήθεια

φεύγω και για μένα ζω στ' αλήθεια

φεύγω απ' όσα αγαπώ...

Στίχοι: Λήδα Ρουμάνη

Μουσική: Eva Amaral & Juan Aguirre

Εκτέλεση: Ελευθερία Αρβανιτάκη

Ας χαθείς.

Σε περίμενα, σε έψαχνα, σε αναζητούσα.
Σε 'κείνο το στενό, σε 'κείνο το υπόγειο.
Έφευγες, έτρεχες, με αγνοούσες.
Και η μέρα πάντα υγρή και δροσερή.
Και η νύχτα ανυπόφορη και μόνη.
Κάθε μέρα και μια ελπίδα.
Κάθε νύχτα και μια απογοήτευση.
Γιατί η αγάπη δεν επιβάλλεται.
Αλλά μπορεί να απορρίπτεται.
Να πατιέται, να βασανίζεται, να ταπεινώνεται.
Αλλά να ρίχνεται πιο δυνατή και αδυσώπητη.
Για να ΄ρθει η δική μου όμορφη νύχτα.
Με το βλέμμα σου καρφωμένο πάνω μου.
Σαν τότε που το μυαλό μου ζητιάνευε μια λέξη.
Που την είπες αργά, πολύ αργά...

Μες στα σύννεφα, ζωή μου

μακριά απ' τη φυλακή μου να με πας

Να μ' αγγίζει ο αέρας,

σαν το ξύπνημα μιας μέρας να γελάς.

Να κουρνιάζω στο πλευρό σου,

μες στο παραμιλητό σου να με βρεις.

Ν' ακουστεί το όνομά μου

κι εσύ ράγισε, καρδιά μου

κι ας χαθείς, ας χαθείς.

Να με σήκωνε ένα κύμα

να με λύτρωνε απ' το κρίμα της ψυχής.

Να ξεπλύνει το θυμό μου

να ξανάρθει τ' όνειρό μου να το δεις.

Ας ερχόταν ένα βράδυ

να 'χε φως κι όχι σκοτάδι να το ζεις.

Να μπορώ να σου γελάσω

κι ύστερα να προσπεράσω

κι ας χαθείς, ας χαθείς.

Του μυαλού μου οι εικόνες

να 'σβηναν σαν να 'ταν πόρνες της στιγμής.

Να μην έχω να θυμάμαι όλα αυτά που με πονάνε, ας χαθείς.

Να μην ξέρω πια τι κάνεις,

άλλο να μη με πικράνεις, δεν μπορώ.

Δεν μπορώ να σε κοιτάζω και στα λόγια να μη βάζω σ' αγαπώ.

Στίχοι: Βασίλης Χαραλαμπόπουλος

Μουσική: Χρήστος Θηβαίος

Πρώτη εκτέλεση: Χρήστος Θηβαίος

Ραντεβού στην εθνική.

Πίσω στο παλιό όνειρο,
πίσω στις παλιές στιγμές.
Που βαραίνουν και πονάν την κουρασμένη μου σκέψη.
Πίσω στη ελευθερία,
πίσω στην ξενοιασιά.
Που διαλύουν το κουρασμένο μου κορμί.
Πίσω στην αφθονία,
πίσω στο όλα.
Που αδειάζουν την αφιλόξενη ψυχή μου.
Πίσω στην δημιουργία,
πίσω στην ομορφιά.
Που με έκαναν ένα άλλο άνθρωπο,
πιο τίμιο, πιο καλύτερο, πιο πλούσιο.
Ραντεβού σου δίνω μαζί με όλα αυτά για να χτίσουμε ξανά το μέλλον.
Αφού να αγαπάμε δεν ξεχάσαμε ακόμα.

Πάει καιρός που λείπεις

κι όλα είναι χαμένα

φυγαν τα καραβιά,

φυγαν και τα τρένα

μα θα ρθεις πάλι κάποιο πρωινό

με ένα φως από τα περασμένα.

Το χαμόγελο σου

πάλι θ' αντικρίσω

και το βάδισμα που

θα σε φέρει πίσω

και ο ήλιος θα είναι ακόμα ποιο ζεστός

και τα χρώματα ποιο ωραία στη θωριά σου.

Κι όπως θα κυλάνε

οι τροχοί στο δρόμο

στο καθρέφτισμα του

δυο ματάκια μόνο

θα μου δείξουν πλάι στη θάλασσα να βγω

και να νιώσω από την αρχή το άγγιγμα σου.

Θέλω να σαι στη παλιά εθνική

με ένα φόρεμα λευκό

ν' ανεμίζει στη στροφή για να σε δω

καλοκαίρι να φανεί.

Στίχοι - Μουσική - Εκτέλεση: Βασίλης Καζούλης

Ερωτική εξομολόγηση.

Δυο χέρια αδειανά με καλούν κοντά τους.
Και η νύχτα τόσο ζεστή μα και τόσο ψυχρή ταυτόχρονα.
Το πάθος ακυρώνει το μυαλό μου.
Η αγάπη μου επιβεβαιώνει το σωστό.
Σαν έναν έρωτα που ήρθε από το παρελθόν.
Σαν μια σκέψη που πάντα υπήρχε.
Σαν ένα βάσανο γλυκό.
Χωρίς ενοχές, χωρίς ενδοιασμούς.
Χωρίς φως, χωρίς αύριο.
Παραδίδομαι άνευ όρων.
Σε μια αγκαλιά που διψά για αγάπη.
Σε μια αγκαλιά που διψά για μένα.

Σε κάθε κίνησή σου υποφέρω

Νόμιζα πώς σε ήξερα, μα δεν σε ξέρω

Σε κάθε σου ματιά, κάθε σου βλέμμα

Υπάρχει μια αλήθεια και ένα ψέμα, τι να πω.

Μυστήριο ο έρωτας μαζί σου.

Το πάθος και η ηδονή απ' το κορμί σου

Κάθε αμφιβολία μου λυτρώνει

Και αισθάνομαι πως είμαστε οι μόνοι εραστές.

Καίγομαι γλυκά στη φλόγα σου

Νιώθω σαν Θεός στο σώμα σου

Γίνομαι καπνός που σε τυλίγει με ένα φιλί

Και σε αγγίζει κάθε στιγμή

Η εικόνα σου σημάδι στο μυαλό μου

Γεμίζει κάθε βράδυ το κενό μου.

Αγάπη μου ανεξίτηλη στο χρόνο

Τα λάθη σου έχω μάθει να πληρώνω, τι να πω....

Καίγομαι γλυκά στη φλόγα σου

Νιώθω σαν Θεός στο σώμα σου

Γίνομαι καπνός που σε τυλίγει με ένα φιλί

Και σε αγγίζει κάθε στιγμή

Στίχοι: Ριφιφί

Μουσική: Μάνος Βαφειάδης

Εκτέλεση: Ριφιφί

Κυρία Των Μέσα Μου Ανέμων.

(τώρα τι λόγια να γράψεις που να συνοδέψουν αυτές τις μαγικές λέξεις που έχει γράψει ο Γιάννης Αγγελάκας;)

Μου έδειξες ένα δρόμο και τον ακολούθησα χωρίς αναστολές.

Χάθηκα μέσα στις λέξεις σου.

Χρόνια παραδίνομαι στις αλύπητες φράσεις σου.

Στις αδίστακτες προθέσεις σου, στα γκρεμισμένα σου όνειρα.

Από παιδί μεθάω με το ακριβό και σπάνιο κρασί σου,

που μου 'δινες μες στην χούφτα σου.
Και ας σε πρόδωσα κάποια στιγμή
και ας έχασα τον δρόμο μου.

Μες στα χέρια σου ξανά αποκοιμήθηκα,

με ένα γλυκό πονοκέφαλο, με μια γλυκιά θλίψη.

Και ξύπνησα πιο μικρή μπροστά σου, μα τόσο μεγάλη μέσα μου.

Γιατί τις άκρες των μαλλιών σου δεν μπόρεσα να φτάσω,

μα στην ψυχή σου είχα κάνει κατοχή.

Και ας μην με έβλεπες και ας μην με άγγιζες.

Και ας αρνιόσουν ότι υπήρχα και ας επέμενες ότι δεν σ' είχα.

Ήσουν και θα είσαι δικός μου,

γιατί και γω

σ' αγαπώ, σ' αγαπώ.

Κυρία των μέσα μου ανέμων

δεν θέλω να αρνηθώ ό,τι ακριβώς σε οδήγησε

να σπείρεις μέσα μου την ευλογία της κίνησης,

της πράξης.

Να ρίξεις το σκοινί

στο σκοτεινό κι αλλόκοτο πηγάδι

που χρόνια λαθροζούσα

για να βρεθώ ξανά στο λαμπερό σου κόσμο,

τον θαυμαστό, τον πληγωμένο.

Σου υπόσχομαι να ξεκοιλιάζω κάθε βράδυ

τους θλιβερούς ορίζοντες της λογικής μου,

ν' απογειώνομαι από τις φλούδες του γραπτού μου λόγου

στους πλησιέστερους φιλάσθενους πλανήτες.

Κάθε φορά και μ'ένα αλλιώτικο τραγούδι

να ξεμουδιάζω γλείφοντας τον κοφτερό σου σκελετό.

Κι ούτε ένα Μάιο δε θ'ανεχτώ

να σκύψει πάνω μου

με λόγια σκωπτικά

και σύριγγες

και φαγωμένα χείλη.

Κι ούτε ένα Μάιο δε θ'ανεχτώ

να ειρωνευτεί την αδειανή και χυλωμένη μου πατρίδα.

Πιο ριψοκίνδυνος κι από το Ναζωραίο

θα περπατήσω πάνω απ'την κινούμενη,

τη σαρκοφάγο άμμο

που διατηρεί απρόσιτες τις χώρες των ιερών παλιάτσων

και των σεληνιασμένων γελωτοποιών.

Τραυλίζοντας λόγια ισχνά

μα και σπουδαία

θ'αποσυρθώ στις προθανάτιες κοιλάδες των λοιμών

και της αγάπης,

όπου απ'το μαύρο χώμα τους διάσπαρτα ξεφυτρώνουν

κορμιά ανθρώπινα διαμελισμένα,

πλάι στις φεγγαρολουσμένες παπαρούνες.

Ίσως κι εγώ εκεί να λησμονήσω τον τραυματία ουρανό

και ν' αρχινήσω ένα τραγούδι που θα λέει μόνο

σ' αγαπώ,σ' αγαπώ.

Και σαν τελειώνει θα σταματάνε τα ποτάμια

κι οι οδοντοστοιχίες θα εκρήγνυνται.

Και θα γεμίζει ο αέρας πέταλα καρατομημένων ανθών,

καρπούς γυναικείων χεριών

και λιωμένα κοσμήματα.

Κυρία των μέσα μου ανέμων

τιμώρησέ με αν θες,

γύμνασέ με στο γέλιο και στον πόνο.

Είμαι ο οριστικός εραστής σου,

ο αόριστος,

ο τωρινός και ο παντοτινός,

ο πιο ανώριμος,

ο πιο σοφός.

Τώρα πια γνωρίζω τι μ' οδηγεί να υποτάσσομαι

στην ετοιμόρροπη και ασθενική σου θέληση.

Κυρία των μέσα μου ανέμων...

Στίχοι: Γιάννης Αγγελάκας

Μουσική: Γιώργος Χριστιανάκης

Εκτέλεση: Γιάννης Αγγελάκας

Τι να 'ναι αυτό;

Μικρές, φτωχές και μόνες.
Στιγμές ακριβές και ατελείωτες.
Θέλω, αναζητώ, λαχταρώ.
Λέξεις που να γεμίζουν το άσπρο χαρτί.
Δυνατές, γλύκες, αδιέξοδες.
Αισθήσεις ξεχασμένες.
Φτερουγίσματα, υποσχέσεις, φιλιά.
Νύχτες ζωντανές και γεμάτες.
Δυο άγνωστοι στην βραδινή δροσιά.
Στην βροχής την μυρωδιά.
Ξημερώνοντας με ένα δάκρυ.
Αναζητούν αυτό που τους ενώνει.

Τι να 'ναι αυτό που μας ενώνει,

κάτι μας φτιάχνει ή μας πληγώνει

κάτι μας ρίχνει ή μας σηκώνει,

τι να 'ναι αυτό που μας ενώνει.

Κάτι θα υπάρχει που μας ενώνει

κάτι που αρχίζει και τελειώνει

κάτι που λάμπει και μας θαμπώνει

κάτι θα υπάρχει να μας ενώνει.

Με σένα εδώ κάτι με ενώνει,

κάτι που αντέχει και δεν τελειώνει

που όλο σωπαίνει μα περιμένει

σε σένα εδώ κάτι με φέρνει.

Στίχοι: Γρηγόρης Κλιούμης

Μουσική: Γρηγόρης Κλιούμης

Εκτέλεση: Υπόγεια Ρεύματα

Φωτιά μου.

Ζωή μου που καίγεσαι τις νύχτες,
μέχρι το πρωί πνίγεσαι, στριμώχνεσαι, δεν χωράς.
Σε αγκαλιές ξένες κουρνιάζεις.
Το νου σου αφήνεις ατίθασο, να τρέξει μακρυά.
Εκεί που δεν θα μπορούν να σου πουν όχι.
Και παραδίνεσαι ολοσχερώς.
Σε ένα ατελείωτο χορό, σε ένα ανώφελο μεθύσι.
Ανάμεσα σε κουρασμένες ψυχές και θλιμμένα βλέμματα.
Ανάμεσα σε δανεικά τσιγάρα και αγαπημένες μουσικές.
Σε μια δύνη αγάπης και έρωτα που σου δίδεται απλόχερα.
Και συ δεν πρέπει να αντισταθείς.
Να αφεθείς και να απολαύσεις αυτό το σπάνιο δώρο που σου έδωσε η μοίρα.

Με χάδια τρομαγμένα , με κουρασμένα χάδια 

Του νου μου τα σκοτάδια απόψε ντύνομαι

Λευκό πανί υψώνω και πάω όπου με πάει

Αυτό που με σκορπάει σου παραδίνομαι

Φωτιά μου εσύ κι αέρας στο σύνορο τουτης της μέρας

τη φλόγα σου δως μου και γίνε μου φως μου 

χρυσόμαλλο δέρας !

Φωτιά μου εσύ κι αέρας στο σύνορο τουτης της μέρας

το χέρι σου δως μου και γίνε του κόσμου το πέρας!

Μονάχη μες στους ξένους και μες τους φίλους μόνη

Να ξέρα τι σε σώνει στον πόνο στη χαρά

Γυαλί που δεν ραγίζει θα βρισκα να σου τάξω

Πες μου πως να πετάξω με δανικά φτερά 

Φωτιά μου εσύ κι αέρας στο σύνορο τουτης της μέρας

τη φλόγα σου δως μου και γίνε μου φως μου 

χρυσόμαλλο δέρας !

Φωτιά μου εσύ κι αέρας στο σύνορο τουτης της μέρας

το χέρι σου δως μου και γίνε του κόσμου το πέρας!

Της φυλακής μου πόρτα εσύ και αντικλείδι

Κι εγώ μικρό στολίδι στον άσπρο σου λαιμό

Θα πω ενα τραγούδι σήκω να το χορέψεις

Τα μάτια να μου κλέψεις για πάντα πριν χαθώ

Θα πω ενα τραγούδι σήκω να το χορέψεις

Τα μάτια να μου κλέψεις για πάντα πριν χαθώ

Θα πω ενα τραγούδι σήκω να το χορέψεις

Τα μάτια να μου κλέψεις για πάντα πριν χαθώ

Στίχοι - Μουσική - Εκτέλεση: Μιλτιάδης Πασχαλίδης

Τ'ανείπωτα.

Ποιες είναι οι λέξεις που δεν χωράν στο στόμα.
Που μας πονάν καθώς τις καταπίνουμε.
Οι λέξεις που δεν κάθονται φρόνημα στο μυαλό.
Που αλητεύουν κάθε βράδυ στον ύπνο μας.
Αυτές που δεν ταιριάζουν στην λογική
και πετάγονται έτσι απλά με ένα βλέμμα.
Που δεν τυφλώνονται στο φως της νύχτας
και δεν φαίνονται στο σκοτάδι στης μέρας.
Που δεν χρειάζεται να ειπωθούν για να δυναμώσουν.
Θεριεύουν μένοντας μέσα στην ψυχή μας και την κάνουν άνω κάτω.

Τα περασμένα καίγονται, στη λησμονιά πετάνε

Γίνονται αγιάτρευτες πληγές τις νύχτες και πονάνε

Στη λησμονιά σε πάνε…

Στάσου λιγάκι, μη μιλάς, άσε το χτύπο της καρδιάς

να πει ό,τι είναι για να πει, στο φως να γεννηθεί..

Για ένα τίποτα, μη φοβηθείς, πώς φτάσαμε στ’ανείπωτα..

Γλυκιά μου, μη χαθείς…

Και τα χαράματα σαν ’ρθει.. με μια λαχτάρα η προσμονή

Θα’ναι μι’ αλλόκοτη χαρά, θα γίνει δίψα και φωτιά..

Θα’ναι μι’αλλόκοτη χαρά…

Στάσου λιγάκι, μη μιλάς, άσε το χτύπο της καρδιάς

να πει ό,τι είναι για να πει, στο φως να γεννηθεί..

Για ένα τίποτα, μη φοβηθείς, πώς φτάσαμε στ’ανείπωτα..

Γλυκιά μου, μη χαθείς…

Στάσου λιγάκι, μη μιλάς, άσε το χτύπο της καρδιάς

να πει ό,τι είναι για να πει, στο φως να γεννηθεί..

Για ένα τίποτα, μη φοβηθείς, πώς φτάσαμε στ’ανείπωτα..

Απόψε, μη χαθείς…

 Στίχοι - Μουσική - Εκτέλεση: Δημήτρης Ζερβουδάκης

Αν ήτανε να ξαναρθείς.

Για δυο στιγμές μικρές, ανύπαρκτες, φθηνές,

μια μεγάλη μέρα θυσιάζω.

Μια μέρα που δεν αγοράζεται,

την πουλάω όσο όσο.

Την καταστρέφω, την πατάω, την διαλύω.

Ανταλλάσσοντας την χαρά με τον πόνο.

Για να μην μείνει τίποτα στο τέλος να θυμάμαι.

Και έτσι οδεύω προς το τέλος.

Αφήνομαι στις κατηφόρες.

Χωρίς φρένα, χωρίς μυαλό.

Για να καταλάβω κάτι που πάντα ήξερα.

Ότι το δάκρυ πάντα θα κοστίζει φθηνά και το χαμόγελο ακριβά.

Αν ήτανε να ξαναρθείς

εγώ θα το'χα νιώσει,

η νύχτα θα'ταν πιο γλυκιά

δεν θα'χε ξημερώσει.

Μέσα στο μαύρο του καπνού

λίγο πριν γίνει αέρας,

σκορπίσανε τα χρόνια μου

στο τέλειωμα της μέρας.

Αλλού κοιμάται το κορμί

κι αλλού ξυπνάει η ψυχή σου,

αυτό το δρόμο έμαθα 

να περπατώ μαζί σου.

Aν ήτανε να ξαναρθείς 

εγώ θα το χα νιώσει,

από το πρώτο σου φιλί 

πως θα χες μετανιώσει.

Στίχοι: Πέγκυ Στεφανίδου

Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου

Εκτέλεση: Γιάννης Κότσιρας

Καλοκαίρι.

Υπάρχει ένα καλοκαίρι,
που σε δροσίζει η ζέστη του,
ο καφές μας είναι πιο κρύος,
το παγωτό δεν λιώνει ποτέ,
οι διακοπές διαρκούν για πάντα,
τα τζιτζίκια δεν σταματούν να τραγουδούν,
τα δέρματα δεν καίγονται στον ήλιο,
που δεν έχει Σεπτέμβρη,
που μ΄ αγαπάς πιο πολύ,
που μου χαμογελάς κάθε μέρα.
Είναι αυτό συνεχόμενο καλοκαίρι της ζωής μας...

Καλοκαίρι

η γαλάζια προκυμαία θα σε φέρει

καλοκαίρι

καρεκλάκια, πετονιές μέσ' το πανέρι

μες τη βόλτα αυτού του κόσμου που μας ξέρει

καλοκαίρι

πλάι στα μέγαρα, στις τέντες με τ' αγέρι

καλοκαίρι

με χρυσούς ανεμιστήρες μεταφέρει

την βανίλια με το δίσκο του στο χέρι

την κοψιά μιας προτομής μέσ' το παρτέρι

καλοκαίρι

μ' ανοιχτό πουκαμισάκι στα ίδια μέρη

Καλοκαίρι

με μισόκλειστες τις γρίλιες μεσημέρι

καλοκαίρι

καθρεφτάκια και μια θάλασσα που τρέμει

στο ταβάνι και τους γύψους μεσημέρι

καλοκαίρι

με τον κούκο μέσ' τα πεύκα και στ' αμπέλι

καλοκαίρι

στόμα υγρό, μικροί λαγώνες, καλοκαίρι

με τη φέτα το καρπούζι στο ‘να χέρι

με φιλιά μισολιωμένα, καλοκαίρι

καλοκαίρι

λίγες φλούδες στης κουζίνας το μαχαίρι

Καλοκαίρι

του σκυμμένου θεριστή του τυφλοχέρη

καλοκαίρι

με βαριά μοτοσικλέτα μες τα σκέλη

τους φακούς του ανάβει μέρα μεσημέρι

καλοκαίρι

όλο πίσσα και κατράμι καλοκαίρι

καλοκαίρι

με τον ρόγχο του air condition μεσημέρι

φαλακροί μέσ' τις σακούλες μας σαν γέροι

εκεινού με τ' άσπρο κράνος που μας ξέρει

καλοκαίρι

μια οσμή νεκροθαλάμου, καλοκαίρι

Καλοκαίρι

στην αρχή σαν έγχρωμο έργο στην Ταγγέρη

αλλά εν τέλει

με του κάτω κόσμου το έγκαυμα στο χέρι

την λαχτάρα του στον κόσμο περιφέρει

καλοκαίρι

στον χαμό του οδηγημένο και το ξέρει

καλοκαίρι

τόσο ώριμο που πέφτοντας προσφέρει

μια πλημμύρα των καρπών, στάρι και μέλι

στον σπασμό του το απόλυτο το αστέρι

καλοκαίρι

μες τα κόκκινα της δύσης του ανατέλλει

Στίχοι - Μουσική - Εκτέλεση: Διονύσης Σαββόπουλος

Θέλω να είμαι η μουσική.

Αυτός είναι ο θόρυβος που πότε δεν άκουγες.

Ο ήχος της ραγισμένης μου καρδιάς.

Που εξακολουθείς να πετάς και να πατάς.

Ένα μηδέν για σένα.

Μια υπόσχεση που ποτέ δεν κράτησες.

Ένα τίποτα στην μεγάλη σου αγκαλιά.

Μερικές μέρες πάθους και έρωτα.

Χωρίς Σαββατοκύριακα και γιορτές.

Με δανεικές ματιές και σκέψεις.

Πικρά φιλιά με ενοχές.

Γιατί ποτέ δεν ένιωσες εκείνο το σ΄αγαπώ.

Γιατί ποτέ δεν άκουσες τον ήχο της μουσικής του.

Δεν θέλω να ’μαι ένας ακόμα κρυμμένος θησαυρός 

ένας ακόμα που φοβήθηκε να σηκωθεί απ’ τον πάτο

ούτε με νοιάζει αν θα με πνίξει η φυλακή σου.

Δεν θέλω να ’μαι ένας ακόμα παγωμένος ποταμός

Ένας ακόμα που φοβήθηκε να πάει πάει παρακάτω

ούτε με νοιάζει αν με πικράνει το φιλί σου.

Θέλω να είμαι η μουσική που ξαγρυπνάει μαζί σου

σαν ασταμάτητη βροχή να πέφτω στην ψυχή σου

να γίνω αέρας και να ’ρθω να κλαίω στην αυλή σου

σαν σκύλος σαν θεός σαν εραστής σου.

Στίχοι: Γιάννης Αγγελάκας

Μουσική: Νίκος Βελιώτης

Εκτέλεση: Γιάννης Αγγελάκας