Ας χαθείς.

Σε περίμενα, σε έψαχνα, σε αναζητούσα.
Σε 'κείνο το στενό, σε 'κείνο το υπόγειο.
Έφευγες, έτρεχες, με αγνοούσες.
Και η μέρα πάντα υγρή και δροσερή.
Και η νύχτα ανυπόφορη και μόνη.
Κάθε μέρα και μια ελπίδα.
Κάθε νύχτα και μια απογοήτευση.
Γιατί η αγάπη δεν επιβάλλεται.
Αλλά μπορεί να απορρίπτεται.
Να πατιέται, να βασανίζεται, να ταπεινώνεται.
Αλλά να ρίχνεται πιο δυνατή και αδυσώπητη.
Για να ΄ρθει η δική μου όμορφη νύχτα.
Με το βλέμμα σου καρφωμένο πάνω μου.
Σαν τότε που το μυαλό μου ζητιάνευε μια λέξη.
Που την είπες αργά, πολύ αργά...

Μες στα σύννεφα, ζωή μου

μακριά απ' τη φυλακή μου να με πας

Να μ' αγγίζει ο αέρας,

σαν το ξύπνημα μιας μέρας να γελάς.

Να κουρνιάζω στο πλευρό σου,

μες στο παραμιλητό σου να με βρεις.

Ν' ακουστεί το όνομά μου

κι εσύ ράγισε, καρδιά μου

κι ας χαθείς, ας χαθείς.

Να με σήκωνε ένα κύμα

να με λύτρωνε απ' το κρίμα της ψυχής.

Να ξεπλύνει το θυμό μου

να ξανάρθει τ' όνειρό μου να το δεις.

Ας ερχόταν ένα βράδυ

να 'χε φως κι όχι σκοτάδι να το ζεις.

Να μπορώ να σου γελάσω

κι ύστερα να προσπεράσω

κι ας χαθείς, ας χαθείς.

Του μυαλού μου οι εικόνες

να 'σβηναν σαν να 'ταν πόρνες της στιγμής.

Να μην έχω να θυμάμαι όλα αυτά που με πονάνε, ας χαθείς.

Να μην ξέρω πια τι κάνεις,

άλλο να μη με πικράνεις, δεν μπορώ.

Δεν μπορώ να σε κοιτάζω και στα λόγια να μη βάζω σ' αγαπώ.

Στίχοι: Βασίλης Χαραλαμπόπουλος

Μουσική: Χρήστος Θηβαίος

Πρώτη εκτέλεση: Χρήστος Θηβαίος