Ήσουνα φεγγάρι.

Σ΄έκλεισα μέσα στο πιο όμορφο σημείο της ψυχής μου.
Σε κρατάω κρυφό, σε προστατεύω για να μη μου χαλάσεις.
Σε ντύνω με τα όμορφα υφαντά,
σε τραγουδώ με τις πιο γλύκες νότες,
σου χαρίζω τα ανείπωτα λόγια,
σε λούζω με τα πιο όμορφα αρώματα.
Έτσι μου δίνεις αυτό που θέλει κάθε άνθρωπος.
Φωτίζεις φεγγάρι μου και την πιο πυκνή μου νύχτα.
Αυτό το φως θα ζει για πάντα
και ας ξέρω πως μια μέρα θα χαθείς...

Πράσινο σκοτάδι απ’ τα μάτια σου βαμμένο

χίμηξε κι απόψε να με βρει

κι έγινε το σπίτι ένα δάσος πετρωμένο

πού `μοιαζαν τα δέντρα του σταυροί.

Έρημο τραγούδι από αίμα κι από χιόνι

κλαίει στα παλιά μου τα χαρτιά

όπως το φτωχό μου το κορμί που δεν παλιώνει

για να το πετάξω στη φωτιά.

Ήσουνα φεγγάρι κι ήμουνα πουλί

πέταξα για να σε φτάσω

κι όταν σ’ είχα φτάσει μέχρι το φιλί

σ’ έσβησ’ η ανατολή.

Μουσική: Γιώργος Σταυριανός

Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος

Εκτέλεση: Μαρία Δημητριάδη 


Η φωτογραφία είναι από την Σαμοθράκη.