Όταν ήμουν μικρή και ήθελα να κάνω ένα δώρο πιο προσωπικό σε κάποιο φίλο, έγραφα μια κασέτα. Ξόδευα ώρες ατελείωτες για να βρω τα τραγούδια που θα μπορούσαν να του αρέσουν. Έβαζα βέβαια πάντα και κάποια δικά μου που θα ήθελα να ακούσει. Έγραφα τους τίτλους με καλλιγραφικά γράμματα στο εξώφυλλο, συνήθως μια αφιέρωση… και πολλή αγάπη.

Κάπως έτσι μου ήρθε η ιδέα του ιστολογίου αυτού. Μια ηλεκτρονική κασέτα από τραγούδια που αγάπησα και αγαπώ σε συνδυασμό με φωτογραφίες δικές μου και μαζί κάποιες σκέψεις ή αναμνήσεις που πάντα τα συνοδεύουν.

Σάββατο 19 Ιανουαρίου 2013

Έπεφτε βαθιά σιωπή.

(Μου αρέσει πολύ αυτή η εκτέλεση του τραγουδιού από τον Γιάννη Κότσιρα. Περισσότερο από την αρχική εκτέλεση από τον Γιάννη Πουλόπουλο)


Πόσο ακόμα θα κρατήσει αυτή η σιωπή
που μας έχει κουράσει τόσο καιρό τα αυτιά μας;
Που ζει και βασιλεύει μέσα στο είναι μας,
μέσα στη ζωή μας, μέσα στην ευτυχία μας.
Πόσο καιρό ακόμα θα θα γράφουμε ανώφελα,
θα ζούμε δίχως νόημα,
θα τραγουδάμε μονάχοι;


Έπεφτε βαθιά σιωπή
στο παλιό μας δάσο
"τρέξε να σε πιάσω"
μου χες πρωτοπεί
Και όταν έτριζε η βροχή
στα πεσμένα φύλλα,
πόση ανατριχίλα
μέσα στην ψυχή.

Κίτρινο πικρό κρασί,
κίτρινο φεγγάρι,
φεύγαν οι φαντάροι
έφευγες και συ.
Κι είχες μέσα στην ματιά
ένα σκούρο θάμπος,
ένα σκούρο σάμπως
να 'πεφτε η νυχτιά

Κάποια κόκκινη πληγή
που δεν λέει να κλείσει,
το μικρό ξωκλήσι
δίπλα στην πηγή
Και μια κίτρινη σιγή
στο παλιό μας δάσο,
πώς να σε ξεχάσω
που σε πήρε η γη

Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Μουσική: Μίμης Πλέσσας
Εκτέλεση: Γιάννης Κότσιρας

Η φωτογραφία είναι από την Βερδικούσα Λαρίσας.

2 σχόλια:

Σας παρακαλώ πολύ να γράφετε με Ελληνικούς χαρακτήρες και οι σχολιασμοί σας να μη ξεφεύγουν απο τα όρια της ευπρέπειας. Σχόλια τα οποία περιέχουν ύβρεις, θα αποκλείονται. Ευχαριστώ.