Όταν ήμουν μικρή και ήθελα να κάνω ένα δώρο πιο προσωπικό σε κάποιο φίλο, έγραφα μια κασέτα. Ξόδευα ώρες ατελείωτες για να βρω τα τραγούδια που θα μπορούσαν να του αρέσουν. Έβαζα βέβαια πάντα και κάποια δικά μου που θα ήθελα να ακούσει. Έγραφα τους τίτλους με καλλιγραφικά γράμματα στο εξώφυλλο, συνήθως μια αφιέρωση… και πολλή αγάπη.

Κάπως έτσι μου ήρθε η ιδέα του ιστολογίου αυτού. Μια ηλεκτρονική κασέτα από τραγούδια που αγάπησα και αγαπώ σε συνδυασμό με φωτογραφίες δικές μου και μαζί κάποιες σκέψεις ή αναμνήσεις που πάντα τα συνοδεύουν.

Παρασκευή 31 Μαΐου 2013

Κεμάλ.

Αυτή την ιστορία του Κεμάλ, αυτού του παιδιού που νόμισε ότι θα αλλάξει τον κόσμο, αυτή την ιστορία δεν την έμαθε κανείς. 
Κανείς δεν θέλησε να την μάθει. 
Επειδή απλά τον έλεγαν Κεμάλ. 
Λες και το όνομα καθορίζει την αξία, καθορίζει το μυαλό, καθορίζει το δικαίωμα, καθορίζει τη ζωή.
Όλοι εσείς που θέλετε να αλλάξετε τον κόσμο μη νομίζετε ότι ο κόσμος δεν θα αλλάξει από εσάς. Όλοι εσείς οι μικροί και μεγάλοι Κεμάλ μην πείτε καληνύχτα. 
Αυτός ο κόσμος έτσι δεν θα αλλάξει.


Ακούστε την ιστορία του Κεμάλ
ενός νεαρού πρίγκιπα, της ανατολής
απόγονου του Σεβάχ του θαλασσινού, 
που νόμισε ότι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.
αλλά πικρές οι βουλές του Αλλάχ
και σκοτεινές οι ψυχές των ανθρώπων.

Στης Ανατολής τα μέρη μια φορά και ένα καιρό
ήταν άδειο το κεμέρι, μουχλιασμένο το νερό
στη Μοσσούλη, τη Βασσόρα, στην παλιά τη χουρμαδιά
πικραμένα κλαίνε τώρα της ερήμου τα παιδιά.

Κι ένας νέος από σόι και γενιά βασιλική
αγροικάει το μοιρολόι και τραβάει κατά εκεί.
τον κοιτάν οι Βεδουίνοι με ματιά λυπητερή
κι όρκο στον Αλλάχ τους δίνει, πως θ’ αλλάξουν οι καιροί.

Σαν ακούσαν οι αρχόντοι του παιδιού την αφοβιά
ξεκινάν με λύκου δόντι και με λιονταριού προβιά
απ’ τον Τίγρη στον Ευφράτη, απ’ τη γη στον ουρανό
κυνηγάν τον αποστάτη να τον πιάσουν ζωντανό.

Πέφτουν πάνω του τα στίφη, σαν ακράτητα σκυλιά
και τον πάνε στο χαλίφη να του βάλει την θηλιά
μαύρο μέλι μαύρο γάλα ήπιε εκείνο το πρωί
πριν αφήσει στην κρεμάλα τη στερνή του την πνοή.

Με δύο γέρικες καμήλες μ’ ένα κόκκινο φαρί
στου παράδεισου τις πύλες ο προφήτης καρτερεί.
πάνε τώρα χέρι χέρι κι είναι γύρω συννεφιά
μα της Δαμασκού τ’ αστέρι τους κρατούσε συντροφιά.

Σ’ ένα μήνα σ’ ένα χρόνο βλέπουν μπρος τους τον Αλλάχ
που από τον ψηλό του θρόνο λέει στον άμυαλο Σεβάχ:
«νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί, 
με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί»

Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ 
Καληνύχτα...

Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Εκτέλεση: Αλίκη Καγιαλόγλου

Τρίτη 21 Μαΐου 2013

Σε θέλω εδώ.

Άραγε η αγάπη χάνετε όταν ξοδεύετε σε ανθρώπους που δεν μπορούν να την δεχτούν;
Σε ανθρώπους που δεν πρέπει;
Σε ανθρώπους που θα χαθούν κάποια στιγμή;
Υπάρχει αγάπη άσκοπη;
Μα όλα κάποια στιγμή δεν τελειώνουν; 
Ακόμα και αυτά που μοιάζουν μόνιμα.

Σε θέλω εδώ για να σου δείξω ότι τίποτα δεν είναι ανώφελο όταν αυτά που νιώθεις κάνουν τον κόσμο σου πιο όμορφο, φέρνουν χαμόγελο στα χείλη, ραγίζουν την καρδιά σου από την ηδονή.
Τίποτα δεν είναι άσκοπο όταν νιώθω πως είσαι δω, πως είσαι στα βράδια μου, στην σκέψη μου, πως είσαι στη ζωή μου.
Σε θέλω εδώ για πάντα, ακόμα και όταν δεν θα είμαστε μαζί.


Σε θέλω εδώ για να μπορώ
όλα όσα ζω να'ναι δικά μου
να'σαι πληγή απ'την πληγή
να'σαι χαρά απ'τη χαρά μου
να'σαι εδώ γιατί η ζωή
με ένα σώμα δεν αρκεί
σε θέλω εδώ για να υπάρχω

Σε θέλω εδώ για να μπορώ
να'χω έναν άνθρωπο δικό μου
με τη σιωπή να του μιλώ
όπως μιλάω στον εαυτό μου
και να μοιράζομαι στα δυο
τ'άστρα το χρώμα το λεπτό
ότι κι αν γίνει καρδιά μου
εσύ να'σαι εδώ

Να μπορώ να σ'αγαπήσω
να μπορώ να σε μισήσω
με το βλέμμα να σου δείξω
χωρίς να μιλήσω
τι θέλω να πω

Σε θέλω εδώ να σε κοιτώ
να σε ξυπνώ να σε κοιμίζω
σε θέλω εδώ για να μπορώ
κάτι από αγάπη να θυμίζω
να'σαι εδώ γιατί η ζωή
με ένα σώμα δεν αρκεί
ότι κι αν γίνει καρδιά μου
εσύ να'σαι εδώ

Να μπορώ να σ'αγαπήσω
να μπορώ να σε μισήσω
με το βλέμμα να σου δείξω
χωρίς να μιλήσω
τι νιώθω

Σε θέλω εδώ γιατί η ζωή
με ένα σώμα δεν αρκεί
ό,τι κι αν γίνει σε θέλω
σε θέλω εδώ
σε θέλω εδώ

Στίχοι: Νίκος Μωραΐτης
Μουσική: Mauro Mengali
Εκτέλεση: Δήμητρα Γαλάνη & Γιώργος Καραδήμος

Τρίτη 14 Μαΐου 2013

Κάποιες ώρες γεννιούνται οι ήρωες.


Τίποτα. Κοιμήσου.
Εμείς τελειώσαμε.
Δεν έχει δάκρυα πια.
Κλαίνε όσοι στο βάθος ακόμη ελπίζουν.
Η πιο μεγάλη αρετή του ανθρώπου είναι να έχει καρδιά.
Μα η πιο μεγάλη ακόμα είναι όταν χρειάζεται να παραμερίζει την καρδιά του.
Kαι σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ' τον άλλον.
Τάσος Λειβαδίτης


Σε μιαν έρημο ζούσα για χρόνια
Το νερό μου φαρμάκι πικρό
Ο θεός μου μιλούσε για χιόνια
Κι εγώ σώπαινα μήπως σε δω

Κάποιες ώρες γεννιούνται οι ήρωες
Κάποιες ώρες τα όνειρα ζουν
Κι εσύ κρύβεσαι πίσω από πόρτες
Φως κι αέρας ποτέ μη σε δουν

Όταν θα 'ρθεις εδώ δε θα 'ναι πια κανείς
Δίπλα σου θα σταθώ ως την άκρη της γης
Δυο σταγόνες χαράς λουσμένες από φως
Μόνο για μια στιγμή

Κάποιος άλλος κοιτάζει απ' τα μάτια σου
Τα πουλιά σε προσμένουν να 'ρθεις
Πως κατάφερες πες μου και έγινες
Το πιο όμορφο χάος της γης

Κάποιες ώρες στερεύουν τα δάκρυα
Κάποιες ώρες που κλείνουν πληγές
Θα 'ρθεις κουρασμένος μ' όσα είδες στον δρόμο
Σε στιγμές ξεχασμένος, δε θα μένει πια χρόνος
Θα απλώσεις το χέρι, θα χαράξεις μια αρχή
Και τη νύχτα ξανά θα χαθείς...

Στίχοι - Μουσική - Εκτέλεση: Joanna Drigo

Τετάρτη 8 Μαΐου 2013

Παραμύθι ξεχασμένο.

Παραμύθι λυπημένο
για ανθρώπους που πόνεσαν,
αυτούς που προδόθηκαν,
για αυτούς που περιμένουν.
Είναι παραμύθι με τέλος περίεργο, 
μόνο και έρημο,
σε ένα δωμάτιο αδειανό και κρύο.
Χωρίς εσένα να το ακούσεις,
χωρίς εσένα να το αρνηθείς.



Παραμύθι ξεχασμένο
η αγάπη που ζητάς
ψεύτικο φλουρί δοσμένο
στη βουή της αγοράς

Τραγούδι λυπημένο
απόψε θα σου πω 
για κείνους που αγρυπνάνε
μετρώντας τον καιρό

Μέσα στο όνειρό μου κλαίω
και ξυπνάω με λυγμούς
ψέμα η αγάπη λέω
και παιχνίδι για τρελούς

Στίχοι: Άκος Δασκαλόπουλος
Μουσική: Σταύρος Κουγιουμτζής
Εκτέλεση: Άννα Βίσση