Όταν ήμουν μικρή και ήθελα να κάνω ένα δώρο πιο προσωπικό σε κάποιο φίλο, έγραφα μια κασέτα. Ξόδευα ώρες ατελείωτες για να βρω τα τραγούδια που θα μπορούσαν να του αρέσουν. Έβαζα βέβαια πάντα και κάποια δικά μου που θα ήθελα να ακούσει. Έγραφα τους τίτλους με καλλιγραφικά γράμματα στο εξώφυλλο, συνήθως μια αφιέρωση… και πολλή αγάπη.

Κάπως έτσι μου ήρθε η ιδέα του ιστολογίου αυτού. Μια ηλεκτρονική κασέτα από τραγούδια που αγάπησα και αγαπώ σε συνδυασμό με φωτογραφίες δικές μου και μαζί κάποιες σκέψεις ή αναμνήσεις που πάντα τα συνοδεύουν.

Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2012

Αη Γιώργης.


Δεν καταλάβαινες, 
δεν άντεχες επανάσταση μεγαλύτερη από την δική σου.
Η παρουσία μου αγκάθι, αναστάτωνε τις μέρες μας.
Δεν μπορούσα να μπω σε καλούπι,
δεν μπορούσες να δεχτείς ότι δεν ήσουν βασιλιάς.
Και ήρθε μια μέρα που έβρεχε πολύ,
μια μέρα που το κρύο ήταν ανυπόφορο.
Και με άφησες χιλιόμετρα μακρυά,
με πολύ πόνο, δεν γύρισες να κοιτάξεις.
Και ήθελα να μείνει έτσι για πάντα.
Να μη γυρίσω ποτέ, 
να νιώσω την ελευθερία στο πετσί μου,
να νιώσω την νύχτα μέχρι την πρώτη ακτίδα του ήλιου,
να νιώσω την μέρα και να πάρω όλο το οξυγόνο της μέσα μου.
Να βρω ανθρώπους και εχθρούς.
Να βρω λιμάνια και γκρεμούς.
Να λιώσω στη γη,
να πετάξω πάνω από τα σύννεφα.
Και όταν τα κατάφερα
και γεύτηκα την ζωή μέχρι το μεδούλι,
γύρισα να σου πω ότι το μόνο που μετράει είναι να με έχεις.
Και κατάλαβες ότι δεν μπορείς να με πλάσεις,
γιατί είμαι σαν και σένα.
Και κατάλαβα ότι το μόνο που θέλω είναι να ζήσεις για πάντα.
Κάνε μου αυτή την χάρη...


Ταξίδι απ' τα Επτάνησα
κι η Σαλονίκη μάγισσα.
σε κράτησε δικό της 
Βρήκε η αγάπη αφορμή
- διάλεξε τη σωστή στιγμή -
πήρε το μερτικό της.

Δίπλα σου που μεγάλωσα
πόσες φορές καμάρωσα
το φως που 'χε η καρδιά σου.
Την περηφάνεια της ματιάς
τη μυρωδιά της αγκαλιάς
την τρυφερότητά σου

Ποιος περνάει έξω στο δρόμο
μ' ένα σύννεφο στον ώμο.
Αη Γιώργης που γυρίζει τραυματίας
το '40 απ' τα βουνά της Αλβανίας.

Ποιος κρατάει εκεί στα αστέρια
την Πανσέληνο στα χέρια.
Αη Γιώργης να μου φέγγει κάθε νύχτα
της ζωής του το λαμπρό "εν τούτω νίκα"

Πάλευες πάντα τον καιρό
μα είχες γυναίκα θησαυρό
κι άντεξες το τιμόνι.
Κι αν στη ζωή "τα πάντα ρει"
ακούω το βήμα σου βαρύ
στης μνήμης μου τ' αλώνι.

Μουσική: Λουδοβίκος των Ανωγείων
Στίχοι: Φίλιππος Γράψας
Εκτέλεση: Μαριώ

6 σχόλια:

  1. θαυμάσιο... μπραβο.. μου αρέσει όπως γράφεις!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Υπέροχο τραγούδι, που χρόνια ήξερα τη μελωδία, αλλά μόλις τελευταία πρόσεξα τους εκπληκτικούς στίχους του, οι οποίοι μεταφέρουν μεγάλη συγκινησιακή φόρτιση -πέρα από το ότι είναι αληθινή ποίηση.
    Θαυμάσια επιλογή!


    κ.κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όταν το είχα ακούσει την πρώτη φορά δεν αναγνώρησα την φωνή της Μαριώς. Τι ταλέντο αυτή η γυναίκα. Προσάρμοσε ακριβώς την χροιά και το συναίσθημα για το συγκεκριμένο τραγούδι.
      Καλό βράδυ.

      Διαγραφή

Σας παρακαλώ πολύ να γράφετε με Ελληνικούς χαρακτήρες και οι σχολιασμοί σας να μη ξεφεύγουν απο τα όρια της ευπρέπειας. Σχόλια τα οποία περιέχουν ύβρεις, θα αποκλείονται. Ευχαριστώ.