Αη Γιώργης.

Δεν καταλάβαινες, 

δεν άντεχες επανάσταση μεγαλύτερη από την δική σου.

Η παρουσία μου αγκάθι, αναστάτωνε τις μέρες μας.

Δεν μπορούσα να μπω σε καλούπι,

δεν μπορούσες να δεχτείς ότι δεν ήσουν βασιλιάς.

Και ήρθε μια μέρα που έβρεχε πολύ,

μια μέρα που το κρύο ήταν ανυπόφορο.

Και με άφησες χιλιόμετρα μακρυά,

με πολύ πόνο, δεν γύρισες να κοιτάξεις.

Και ήθελα να μείνει έτσι για πάντα.

Να μη γυρίσω ποτέ, 

να νιώσω την ελευθερία στο πετσί μου,

να νιώσω την νύχτα μέχρι την πρώτη ακτίδα του ήλιου,

να νιώσω την μέρα και να πάρω όλο το οξυγόνο της μέσα μου.

Να βρω ανθρώπους και εχθρούς.

Να βρω λιμάνια και γκρεμούς.

Να λιώσω στη γη,

να πετάξω πάνω από τα σύννεφα.

Και όταν τα κατάφερα

και γεύτηκα την ζωή μέχρι το μεδούλι,

γύρισα να σου πω ότι το μόνο που μετράει είναι να με έχεις.

Και κατάλαβες ότι δεν μπορείς να με πλάσεις,

γιατί είμαι σαν και σένα.

Και κατάλαβα ότι το μόνο που θέλω είναι να ζήσεις για πάντα.

Κάνε μου αυτή την χάρη...

Ταξίδι απ' τα Επτάνησα

κι η Σαλονίκη μάγισσα.

σε κράτησε δικό της 

Βρήκε η αγάπη αφορμή

- διάλεξε τη σωστή στιγμή -

πήρε το μερτικό της.

Δίπλα σου που μεγάλωσα

πόσες φορές καμάρωσα

το φως που 'χε η καρδιά σου.

Την περηφάνεια της ματιάς

τη μυρωδιά της αγκαλιάς

την τρυφερότητά σου

Ποιος περνάει έξω στο δρόμο

μ' ένα σύννεφο στον ώμο.

Αη Γιώργης που γυρίζει τραυματίας

το '40 απ' τα βουνά της Αλβανίας.

Ποιος κρατάει εκεί στα αστέρια

την Πανσέληνο στα χέρια.

Αη Γιώργης να μου φέγγει κάθε νύχτα

της ζωής του το λαμπρό "εν τούτω νίκα"

Πάλευες πάντα τον καιρό

μα είχες γυναίκα θησαυρό

κι άντεξες το τιμόνι.

Κι αν στη ζωή "τα πάντα ρει"

ακούω το βήμα σου βαρύ

στης μνήμης μου τ' αλώνι.

Μουσική: Λουδοβίκος των Ανωγείων

Στίχοι: Φίλιππος Γράψας

Εκτέλεση: Μαριώ