Κάποτε τελειώνουν οι γιορτές.

Κάποτε οι γιορτές έφερναν τις καρδιές μας κοντά.
Γιορτάζαμε το "μαζί", γιορτάζαμε το "όλοι".
Και του χρόνου περισσότερου,
κάθε χρόνο πιο πολλοί.
Ο Δεκέμβρης γέμιζε με προσμονή,
η λαχτάρα μεγάλωνε.
Τα σχέδια, οι βαλίτσες, το ταξίδι και η αντάμωση.
Οι μυρωδιές, η ζεστασιά, το σπίτι.
Οι μποναμάδες, τα δώρα, οι αγκαλιές.

Κάποτε όμως οι γιορτές τελειώνουν.
Όπως τελείωσε η ξενοιασιά μας.
Μα αυτό πάντα που θα μένει,
αυτό που πάντα θα με κρατά εδώ,
γεμάτη και ευτυχισμένη,
είναι οι άνθρωποι και η αγάπη.
Δεν θέλω τίποτα άλλο...

Τα Χριστούγεννα που θα ’ρθουν

κάτι απ’ τη ματιά σου θα ’χουν

κάτι από λαμπιόνι – κρύο φως

Τα Χριστούγεννα που θα ’ρθουν

τη ζωή σου θ’ αντιγράφουν

αγιοβασιλιάτικος καημός

Τα Χριστούγεννα θα φύγουν

κάποτε όλα καταλήγουν

κάποτε τελειώνουν οι γιορτές

Τα Χριστούγεννα θα φύγουν

κι οι ματιές σου θ’ απομείνουν

σαν σπασμένες μπάλες μέσ’ στο χτες

Τα Χριστούγεννα πονάνε

όσους μόνοι αγαπάνε, 

σ’ όσους τους χαρίσαν στεναγμούς

Τα Χριστούγεννα πονάνε

όσους μοναξιές μετράνε 

στις νιφάδες και στους ουρανούς

Στίχοι: Γιώργος Λεκάκης

Μουσική: Γιάννης Σπανός

Εκτέλεση: Ελένη Δήμου