Κάποτε τελειώνουν οι γιορτές.

Κάποτε οι γιορτές έφερναν τις καρδιές μας κοντά.
Γιορτάζαμε το "μαζί", γιορτάζαμε το "όλοι".
Και του χρόνου περισσότερου,
κάθε χρόνο πιο πολλοί.
Ο Δεκέμβρης γέμιζε με προσμονή,
η λαχτάρα μεγάλωνε.
Τα σχέδια, οι βαλίτσες, το ταξίδι και η αντάμωση.
Οι μυρωδιές, η ζεστασιά, το σπίτι.
Οι μποναμάδες, τα δώρα, οι αγκαλιές.

Κάποτε όμως οι γιορτές τελειώνουν.
Όπως τελείωσε η ξενοιασιά μας.
Μα αυτό πάντα που θα μένει,
αυτό που πάντα θα με κρατά εδώ,
γεμάτη και ευτυχισμένη,
είναι οι άνθρωποι και η αγάπη.
Δεν θέλω τίποτα άλλο...

Τα Χριστούγεννα που θα ’ρθουν

κάτι απ’ τη ματιά σου θα ’χουν

κάτι από λαμπιόνι – κρύο φως

Τα Χριστούγεννα που θα ’ρθουν

τη ζωή σου θ’ αντιγράφουν

αγιοβασιλιάτικος καημός

Τα Χριστούγεννα θα φύγουν

κάποτε όλα καταλήγουν

κάποτε τελειώνουν οι γιορτές

Τα Χριστούγεννα θα φύγουν

κι οι ματιές σου θ’ απομείνουν

σαν σπασμένες μπάλες μέσ’ στο χτες

Τα Χριστούγεννα πονάνε

όσους μόνοι αγαπάνε, 

σ’ όσους τους χαρίσαν στεναγμούς

Τα Χριστούγεννα πονάνε

όσους μοναξιές μετράνε 

στις νιφάδες και στους ουρανούς

Στίχοι: Γιώργος Λεκάκης

Μουσική: Γιάννης Σπανός

Εκτέλεση: Ελένη Δήμου

Ανεβάσαμε.

Πάμε μια βόλτα στην πόλη.
Έχει κρύο απόψε και θέλω αγκαλιά.
Τι κι αν νιώσαμε για μια στιγμή να φεύγει η χαρά.
Τι κι αν πνίξαμε για λίγο την αγάπη.
Παραδοθήκαμε σε μια αδιέξοδη σπατάλη,
δεν νιώσαμε την ζωή να φεύγει.
Παγωμένοι και κλαμένοι
σωθήκαμε από τα δύσκολα,
σωθήκαμε από εμάς.
Άσε με να περάσω το χέρι μου στο χέρι σου.
Να ξεχάσω για λίγο αυτό που με τρώει.
Μπορεί αύριο να μην ζούμε.
Αυτή την ψύχρα που την κάναμε ζέστη,
ποιο σύμπαν μπορεί να καταστρέψει.
Έτσι θα υπάρχει και θα ανθίζει ανάμεσα στα αστέρια.
Θα φεγγοβολά και θα τυφλώνει το σκοτάδι.

Ανεβάσαμε την τέντα στο μπαλκόνι, 

ανεβάσαμε και λίγο τα ρολά.

Κι ένας ήλιος στο δικό σου παντελόνι

κάτι μου `κανε και γέλασα τρελά

και τραλαλά και τραλαλά.

Δε με νοιάζει που τραβάμε και πώς ζούμε, 

δε με νοιάζει που δεν κάναμε λεφτά.

Την αγάπη μια ζωή θ΄ απομυζούμε

και στους δρόμους θα φιλιόμαστε κλεφτά.

Ανεβάσαμε την τέντα στο μπαλκόνι

κι όλα, μάγκα μου, ωραία και καλά.

Ανεβάσαμε στ΄ αμάξι την κεραία, 

ανεβάσαμε και τ΄ άστρα στο καπό.

Κι όπως ψάχναμε τα λόγια τα μοιραία 

κάτι μ΄ έπιασε και σου `πα "σ΄ αγαπώ"

και πω πω πώ και πω πω πώ.

Στίχοι - Μουσική - Εκτέλεση: Λίνα Νικολακοπούλου


Η φωτογραφία είναι από το Πευκί Ευβοίας.

Δεν είναι έτσι η αγάπη.

(θα προσπαθήσω να κρατώ ενημερωμένο αυτό το ιστολόγιο, αν και ο χρόνος μου είναι περιορισμένος. Ήδη στο άλλο μου ιστολόγιο κατέβασα τα ρολά για φέτος.)

Σε μια αυταπάτη πλανιέται ο κόσμος μας.
Περνά ο χρόνος χωρίς να τον γεμίζουμε με ευτυχία.
Χωρίς να νιώθουμε τις ώρες να μας κουμαντάρουν.
Περιμένω το επόμενο χτυποκάρδι,
που όμως δεν έρχεται ποτέ.
Ξημερώνω δίχως όνειρα, δίχως σκέψεις.
Ζω χωρίς κουράγιο, με δάκρυα στα μάτια.
Με ένα κόμπο στην ψυχή, με ένα απίστευτο βάρος.
Δεν υποφέρεται, δεν προσπερνιέται.
Λιμνάζει, σαπίζει μέσα μου,
καταστρέφει ότι όμορφο έχουμε ζήσει.
Με πληγώνει κάθε μέρα πιο βαθιά.
Μα εμείς δεν θέλουμε να το δούμε.
Το περιτυλίγουμε με λόγια όμορφα,
με ερωτήσεις ανούσιες και απαντήσεις αναπόφευκτες.
Τι είναι αυτό που σε τυφλώνει;
Τι είναι αυτό που σε κάνει να μην νιώθεις;
Σε σένα μιλάω...
Δεν είναι έτσι η αγάπη.

Ποιο να `ναι αυτό το μυστικό

που σε κρατάει μακριά από `δω

κι ακόμα δεν μπορώ να βρω

Μετράω ώρες και στιγμές

για όσα έσβησες στο χτες

γι΄ αυτά που κρύβεις και δε λες

Χάνομαι μέσα μου κι εγώ

μα έχω κάτι να σου πω

Δεν είναι έτσι η αγάπη

να μπλέκει με το δάκρυ

να σε πονάει τόσο βαθιά

Δεν είναι έτσι η αγάπη

λάθος σου τα `χουν μάθει

και μου ματώνεις την καρδιά

Τα μάτια σου σαν τη φωτιά

καίνε τον δρόμο μου ξανά

Πάλεψα μέσα μου καιρό

πέρασα γη και ουρανό

για να μπορώ να σ΄ αγαπώ

Έδωσα σώμα και ψυχή

για να κερδίσω μια στιγμή

μα την αρνήθηκες κι αυτή

Χάθηκαμε με τον καιρό

μα είχα τόσα να σου πω

Δεν είναι έτσι η αγάπη

να μπλέκει με το δάκρυ

να σε πονάει τόσο βαθιά

Δεν είναι έτσι η αγάπη

λάθος σου τα `χουν μάθει

και μου ματώνεις την καρδιά

Τα μάτια σου σαν τη φωτιά

καίνε το δρόμο μου ξανά

Χαθήκαμε με τον καιρό

μα είχα κι άλλα να σου πω

Δεν είναι έτσι η αγάπη

να μπλέκει με το δάκρυ

να σε πονάει τόσο βαθιά

Δεν είναι έτσι η αγάπη

λάθος σου τα `χουν μάθει

και μου ματώνεις την καρδιά

Τα μάτια σου σαν τη φωτιά

καίνε το δρόμο μου ξανά

Στίχοι: Πέτρος Παρασκευάς

Μουσική: Πέτρος Παρασκευάς

Εκτέλεση: De Facto

Στο Σου Μι Τζου.

Κάποια βραδιά γύρισε ο κόσμος.
Δεν είχα θεό, δεν είχα πίστη.
Μακρυά σε ξένη χώρα, σε ξένο κορμί.
Κολυμπούσα μέσα σε ένα κρεβάτι,
μα δεν έφτανα στην οχθη του.
Τα νερά του πράσινα και κρύα.
Τα σεντόνια του τσαλακωμένα και σκληρά.
Σε είδα σε μιαν άκρη,
δίπλα στον αφρό να τυραννιέσαι.
Χωρίς ρούχα και ψυχή,
χωρίς όνειρα, με το βλέμμα κενό,
να περιμένεις ένα θαύμα.

Στο Σου Μιτζού κάποια βραδιά

έχασα όλα τα κλειδιά 

και γύρευα λιμάνι

Δυο γιαπωνέζοι θυρωροί, 

αμφιβολία δε χωρεί

με πήραν για χαρμάνη

Και πες, πες, πες 

και ψου, ψου, ψου

κάποια βραδιά στου Σου Μιτζού, 

σε πέντε κι έξι γλώσσες

Α, είδαν πως ήμουν πονηρός, 

και πριν να γίνουνε καπνός

μου κάνανε τις κλώσες

Δεν είχα όρεξη που λες, 

να μάθουν όλες οι φυλές

πως ήμουν λυπημένος

Βρήκα στο μπαρ ένα Ρωμιό, 

πήγα να ξομολογηθώ

μα ήτανε πιωμένος.

Στίχοι: Μιχάλης Γκανάς

Μουσική: Νίκος Ξυδάκης

Εκτέλεση: Νίκος Ξυδάκης 

Αη Γιώργης.

Δεν καταλάβαινες, 

δεν άντεχες επανάσταση μεγαλύτερη από την δική σου.

Η παρουσία μου αγκάθι, αναστάτωνε τις μέρες μας.

Δεν μπορούσα να μπω σε καλούπι,

δεν μπορούσες να δεχτείς ότι δεν ήσουν βασιλιάς.

Και ήρθε μια μέρα που έβρεχε πολύ,

μια μέρα που το κρύο ήταν ανυπόφορο.

Και με άφησες χιλιόμετρα μακρυά,

με πολύ πόνο, δεν γύρισες να κοιτάξεις.

Και ήθελα να μείνει έτσι για πάντα.

Να μη γυρίσω ποτέ, 

να νιώσω την ελευθερία στο πετσί μου,

να νιώσω την νύχτα μέχρι την πρώτη ακτίδα του ήλιου,

να νιώσω την μέρα και να πάρω όλο το οξυγόνο της μέσα μου.

Να βρω ανθρώπους και εχθρούς.

Να βρω λιμάνια και γκρεμούς.

Να λιώσω στη γη,

να πετάξω πάνω από τα σύννεφα.

Και όταν τα κατάφερα

και γεύτηκα την ζωή μέχρι το μεδούλι,

γύρισα να σου πω ότι το μόνο που μετράει είναι να με έχεις.

Και κατάλαβες ότι δεν μπορείς να με πλάσεις,

γιατί είμαι σαν και σένα.

Και κατάλαβα ότι το μόνο που θέλω είναι να ζήσεις για πάντα.

Κάνε μου αυτή την χάρη...

Ταξίδι απ' τα Επτάνησα

κι η Σαλονίκη μάγισσα.

σε κράτησε δικό της 

Βρήκε η αγάπη αφορμή

- διάλεξε τη σωστή στιγμή -

πήρε το μερτικό της.

Δίπλα σου που μεγάλωσα

πόσες φορές καμάρωσα

το φως που 'χε η καρδιά σου.

Την περηφάνεια της ματιάς

τη μυρωδιά της αγκαλιάς

την τρυφερότητά σου

Ποιος περνάει έξω στο δρόμο

μ' ένα σύννεφο στον ώμο.

Αη Γιώργης που γυρίζει τραυματίας

το '40 απ' τα βουνά της Αλβανίας.

Ποιος κρατάει εκεί στα αστέρια

την Πανσέληνο στα χέρια.

Αη Γιώργης να μου φέγγει κάθε νύχτα

της ζωής του το λαμπρό "εν τούτω νίκα"

Πάλευες πάντα τον καιρό

μα είχες γυναίκα θησαυρό

κι άντεξες το τιμόνι.

Κι αν στη ζωή "τα πάντα ρει"

ακούω το βήμα σου βαρύ

στης μνήμης μου τ' αλώνι.

Μουσική: Λουδοβίκος των Ανωγείων

Στίχοι: Φίλιππος Γράψας

Εκτέλεση: Μαριώ

Το Σαράκι Του Ρεμπώ.

(Για τον Άλκη Αλκαίου)

Τόσο που φτήνυνε ο κόσμο μας,
τόσο που η καρδιά μας σταμάτησε να χτυπά,
σταμάτησε να αναριγά το δέρμα μας.
Το χαμόγελο μας πουλήθηκε για μια στιγμή,
για μια τιποτένια ελπίδα,
για ένα κρύο πιάτο φαΐ.
Και οι δρόμοι αφιλόξενοι,
με μυστικά φορτωμένοι.
Και τα χέρια μας αδειανά,
με πόνο και πίκρα ματωμένα.
Δεν νιώθουμε πια, δεν ανατριχιάζουμε.
Δεν υπάρχουμε, δεν ζούμε.
Το σ΄ αγαπώ δεν μένει πλέον εδώ
και οι ποιητές χάθηκαν μέσα σε μια νύχτα...

Σαν νεοσύλλεκτος στην πύλη του στρατώνα

Σαν ένας δύτης μεθυσμένος στο βυθό

Γυρεύω μάταια την κρυμμένη σου εικόνα

Σε ποιο καινούργιο παραμύθι να δοθώ

Δρόμοι και σπίτια και μορφές μιας άλλης μέρας

Χρώματα, αρώματα, φωνές και μουσικές

Ξυπνούν ξανά της νοσταλγίας μου το τέρας

Κι εσύ διπλά απ΄ τον πυρετό μου να με καις

Χτυπάει νούμερα η φρίκη στην οθόνη

Κι έξω η ζωή μελισσολόι ζωντανό

Πες μου ποιος φόβος σε μεθά και σε καρφώνει

Πώς να φιλτράρω των ματιών σου τον καπνό

Μας κλέψαν τ΄ αύριο, μας κλέβουν και το βλέμμα

Κι εσύ φρικάρεις που σου λέω 

σ΄ αγαπώ

Πες το ανόρεχτα το ναι κι ας είναι ψέμα

Ότι μας έδεσε για πάντα είναι εδώ

Ο ήλιος άρχισε να γέρνει προς τη δύση

Φυσούν αέρηδες και κόβουν τα στενά

Για το σαράκι του Ρεμπώ μ΄ είχες ρωτήσει

Κάποια βραδιά στου σινεμά τα σκοτεινά

Στήνει καζούρα στην πλατεία η γαλαρία

Σε τρίτη σύνοδο Αφροδίτη κι Ουρανός

Τέσσερις τοίχοι η καινούρια μου εξορία

Δε φταις εσύ, δε λέει συγγνώμη ο κεραυνός

Στίχοι: Άλκης Αλκαίος

Μουσική: Μιλτιάδης Πασχαλίδης

Εκτέλεση: Μιλτιάδης Πασχαλίδης

Μάτια μου.

Παράπονό μου, των ματιών μου το μαύρο.

Των χεριών μου το μετάξι, του κορμιού μου η ηδονή.

Του φευγιού σου η πίκρα, τις νύχτες μου κυβερνά.

Της αγάπης σου η γλύκα, τις μέρες μου γεμίζει.

Έλα να σε κοιμίσω στο στήθος μου,

να σε τραβήξω από την ξένη γη,

να χαθείς στο ατέλειωτο της πατρίδας μου.

Και όσο μπορείς ακόμα και μ΄αγαπάς,

όσο μπορείς ακόμα να με νιώθεις δίπλα στο μαξιλάρι σου,

έτσι σπουδαία θα μπλέκονται οι ζωές μας,

νιώθοντας τις ώρες υπέροχα να γεμίζουν την μοναξιά μας.

Μάτια μου, σ΄ αγαπώ.

Μέσα στις λίμνες των ματιών μου,

σαν των Ιωαννίνων δυο,

φάντασμα η κυρά Φροσύνη,

να πνίγεται κι εγώ να ζω.

Μάτια μου, μάτια μου,

λιμνοθάλασσες καθρέφτες,

να περνάς, να κοιτάς

και να βλέπεις ποιοι είν' οι φταίχτες.

Στις θάλασσες των ομματιών μου,

σαν του Ευξείνου Πόντου δυο,

πέσε να δροσιστείς μωρό μου

και μη φοβάσαι εγώ είμ' εδώ.

Μάτια μου, μάτια μου,

λιμνοθάλασσες καημένες

να βουτάν' οι καρδιές

και να βγαίνουν στεγνωμένες

Στίχοι - Μουσική: Ορφέας Περίδης

Εκτέλεση: Νίκος Παπάζογλου

Βρες το κλειδί.

Μ΄ακούς που σου μιλώ;
Ομίχλη κύκλωσε την έρημη γειτονιά μας.
Το φεγγάρι κρύβετε απόψε.
Ένα σύννεφο παίζει μαζί του.
Το κοροϊδεύει, το περιγελά.
Έτσι μου κρύβεσαι και συ.
Πίσω απ΄την κουρτίνα,
πίσω από τη βαριά πόρτα του εγώ σου.
Βρες το κλειδί, είμαι αυτό που αναζητούσες χρόνια.
Δεν σου ζητώ να μ΄ αγαπήσεις,
σου ζητώ να με αφήσεις να σ΄ αγαπώ.
Μην φοβάσαι...

Είναι κι απόψε η σιωπή

μια σκοτεινή αγκαλιά

νεράιδα που `χει μυστικά

και λόγια κλειδωμένα

Από την άκρη των ματιών

το δάκρυ μου κυλά

και καταλήγει αλμυρό

σε χείλη σφραγισμένα

Βρες το κλειδί

ν΄ ανοίξεις την καρδιά μου

μα μην τρομάξεις, μάτια μου

και φύγεις μακριά μου

Θ΄ αφήσω τώρα τη σιωπή

τη γλώσσα των ματιών

να πούνε όσα δεν μπορούν

τα χείλη δεν τολμάνε

Ν΄ ανοίξεις πόρτα και να μπεις

και να `σαι πυρκαγιά

και να μου λύσεις τα δεσμά

του χθες, που με πονάνε

Βρες το κλειδί

ν΄ ανοίξεις την καρδιά μου

μα μην τρομάξεις, μάτια μου

και φύγεις μακρυά μου.

Μουσική: Κώστας Χαριτάτος

Στίχοι: Γιώργος Κορδέλλας

Εκτέλεση: Παντελής Θαλασσινός 

Μια λέξη παραπάνω.

Το πρώτο κρύο νόμιζα ότι θα σε φέρνει κοντά.
Έτσι όπως τα φύλλα μαζεύονται στην πόρτα μου,
όπως το νερό στην άκρη του δρόμου,
όπως τα πουλιά κάτω από το μπαλκόνι μας.
Ακόμα όμως σε ψάχνω, σε περιμένω.
Και κρυώνω βασανισμένο μυστικό μου.
Μια λέξη παραπάνω, αυτό περιμένω να πεις.
Να την νιώσω σαν ρεύμα να με περνά.

Περίεργη μελωδία, περίεργος λυγμός.

Φοβάμαι ότι ο άνεμος θα πάρει την αγάπη απόψε.

Πέρασε πολύς καιρός μικρό μου

αχ, που δε σ' έχω στο πλευρό μου

νύχτες πολλές εφιαλτικές

χωρίς αγάπες κι' αγκαλιές

Κι' αν μια λέξη είπα παραπάνω

στο θυμό μου ήταν επάνω

Πάντα το ίδιο λάθος κάνω

όταν νομίζω πως σε χάνω

Αν όμως θέλεις να γυρίσεις 

δεν έχω άλλες αντιρρήσεις 

απ' την αρχή να με γνωρίσεις

αχ, μη βιαστείς να μ' απαντήσεις

Βασανισμένο μυστικό μου

αχ, σ' έχω πάντα στο μυαλό μου

είσαι το μόνο γιατρικό μου

πες πως το φταίξιμο είν' δικό μου

Πέρασε πολύς καιρός μικρό μου

αχ, που δε σ' έχω στο πλευρό μου

νύχτες πολλές εφιαλτικές

χωρίς αγάπες κι' αγκαλιές

Θά 'θελα να σου ζωγραφίσω

πόσο μπορώ να σ' αγαπήσω

τα μάτια μου να χαμηλώσω

και τη καρδιά μου να σου δώσω

Αν όμως θέλεις να γυρίσεις 

δεν έχω άλλες αντιρρήσεις 

απ' την αρχή να με γνωρίσεις

αχ, μη βιαστείς να μ' απαντήσεις

Βασανισμένο μυστικό μου

αχ, σ' έχω πάντα στο μυαλό μου

είσαι το μόνο γιατρικό μου

πες πως το φταίξιμο είν' δικό μου

Στίχοι - Μουσική: Πέτρος Δουρδουμπάκης

Εκτέλεση: Γλυκερία

Να βάλω τα μεταξωτά.

Να βάλω το χαμόγελο, να πάρω τη χαρά.
Να τα δέσω σφιχτά ανάμεσα στα δόντια μου.
Να νιώσω να θέλω να σκάσω από αμφιβολία.
Να σου πω κάτι μεγάλο και να το μετανιώσω την ίδια στιγμή.
Να σου πω κάτι φτηνό και να το χαρώ σαν σ' αγαπώ.
Να σε διώξω με μίσος, να σε πονέσω με πάθος.
Να σε χάσω σαν κάτι ασήμαντο.
Να φορέσω το ομορφότερο φουστάνι μου,
να σε κοιτάξω, να σε πάρω αγκαλιά
και να σου ότι όλα ήταν ένα άσχημο όνειρο.

Μέρες βαριές χοντρές ψιχάλες

πάνω σε χάπια και μπουκάλες

δε θα γυρέψω νοσηλεία

στα σινεμά και στα βιβλία

Πάω ν' αδειάσω το τασάκι

κι αυτό το σκούρο σου σακάκι

θα το πετάξω απ' το μπαλκόνι

να βρει κανέναν που κρυώνει κι εγώ...

Να βάλω τα μεταξωτά και να φυσάει

στα εργοστάσια μπροστά και στα σκουπίδια πλάι

να μπερδευτώ με τους εργάτες

να πω τον πόνο μου στις γάτες

και στη φουφού του καστανά

στάχτη να γίνεις σατανά

Έχει ψυχρούλα και μ' αρέσει

κι αν δε μου πάει θα σπάσω μέση

η αγάπη πάει με μπαστούνι

κι εγώ με γκάζια στο τακούνι

Το άσθμα μου κι ο βρυχηθμός μου

στα ραδιόφωνα του κόσμου

με τρύπια βάρκα και ναυτία

βγαίνω λοιπόν στην πειρατεία κι εγώ...

Να βάλω τα μεταξωτά και να φυσάει

στα εργοστάσια μπροστά και στα σκουπίδια πλάι

να μπερδευτώ με τους εργάτες

να πω τον πόνο μου στις γάτες

και στη φουφού του καστανά

στάχτη να γίνεις σατανά

Μουσική: Σωκράτης Μάλαμας

Στίχοι: Γιάννης Τσατσόπουλος

Εκτέλεση: Μελίνα Κανά