Ο χωρισμός.

Την σπρώχνεις, την πατάς, την ζορίζεις.
Της αλλάζεις το όνομα, την υφή, το χρώμα.
Την ντύνεις με παλιά ρούχα, της αφαιρείς τα κοσμήματα, της ξεβάφεις τα μάτια.
Την προσβάλεις, της κακομιλάς, την κάνεις σκουπίδι.
Και εκεί που νομίζεις πως για πάντα έχει χαθεί,
ότι για πάντα έχεις ξεμπερδέψει με αυτή,
εκεί ξεπετιέται πανέμορφη και δυνατή,
χρωματιστή,
ειρωνικά χαμογελαστή,
πανίσχυρη και αήττητη,
Να σου επιβάλει, να σου πει,
ότι θα είναι εδώ όσο και να την διώχνεις.

Με την Αγάπη μην τα βάζεις,
μη της αρνηθείς τίποτα,
μη την περιθωριοποιείς,
μη την ξεχνάς,
Χαμένος θα ΄σαι έτσι και αλλιώς.
Απλά κολύμπα στα νερά της,
επιβιβάσου στο καράβι της,
μην κόβεις τα σκοινιά της.
Και αν ναυαγός καταλήξεις από αυτήν,
αν είναι να χαθείς από αυτήν,
την αιώνια ζωή θα σου χαρίσει.

Κι αν θα διαβείς, κι αν θα διαβείς τον ουρανό

κι αν πας ψηλά, κι αν πας ψηλά στ’ αστέρια

την συντροφιά, την συντροφιά μου θα ζητάς

και τα δικά, και τα δικά μου χέρια.

Γιατί τα χέρια είναι σκοινιά

και τα κορμιά καράβια

κι όποιος τα κόβει τα σκοινιά

μένει η καρδιά του άδεια.

Κι αν πας σε α , κι αν πας σε άλλη θάλασσα

σε άλλη γη, σε άλλη γη να μείνεις

δε θα βρεθεί, δε θα βρεθεί ν’ αναπαυτείς

τον πόνο σου, τον πόνο σου ν’ αφήνεις.

Γιατί τα χέρια είναι σκοινιά

και τα κορμιά καράβια

κι όποιος τα κόβει τα σκοινιά

μένει η καρδιά του άδεια.

Στίχοι: Δημήτρης Χριστοδούλου

Μουσική: Γιώργος Ζαμπέτας

Εκτέλεση: Βίκυ Μοσχολιού

Η φωτογραφία είναι από το Πευκί Ευβοίας.