Η νύχτα απλώνει υγρές τις σκέψεις πάνω μας.
Απλές και σκοτεινές.
Φέρνει στο νου θύμησες από τα παλιά,
όνειρα απατηλά και ανεκπλήρωτα.
Λόγια που ποτέ δεν είπαμε.
Όχι από έλλειψη χρόνου,
άλλα από έλλειψη δύναμης.
Και κάνουμε πρόβες ζωής,
για να ζήσουμε την επομένη πιο ορθά.
Ξεπλέκουμε τις αναμνήσεις και φτιάχνουμε ρόλους.
Ρόλους που θα χαθούν με το ξημέρωμα.
Που δεν θα παρακολουθήσει κανείς,
δεν θα αφομοιώσει κανένας.
Ακόμα και εμείς οι ίδιοι θα λησμονήσουμε.
Γιατί ο μοναδικός αληθινός ρόλος μας,
η πρώτη και η τελευταία μας παράσταση,
είναι η ίδια μας η ζωή.
Και ο έρωτας σκηνοθέτης.
Για όλες τις αγάπες που χάθηκαν έτσι απλά...
Για αυτούς που ακόμα αγαπούν...
Η ζωη μας.....χμμμμμ...
ΑπάντησηΔιαγραφήεργο διχως προβα....
και σ'ολη τη διαρκεια του
να προσπαθεις να σε καταλαβουν.
Ποσο λαθος!!!
Κι αλλο ενα επισης.....
Ακομα τον αγαπω.....
κι ας χαθηκαμε ετσι απλα.
(Εκμυστηρευσις)
Καλησπερα,Μαρια μου
Είναι πολλά που δε τα ξέρουν...
ΔιαγραφήΚαλημέρα.