Υπόγειο.

Η νιότη φεύγει μέσα από τα μαλλιά μας,
ασπρίζει μαζί τους και πέφτει.
Στριμώχνεται σε κούτες, στραπατσαρισμένες και φτηνές.
Μισάνοιχτες, χωρίς μνήμη, χωρίς λήθη.
Ανάκατες οι αναμνήσεις στοιβιάζονται.
Δεν μπορείς, δεν θέλεις να τις βάλεις σε τάξη.
Απλά θες να τις ξαναζήσεις.
Με το ίδιο μυαλό, με την ίδια θέληση.
Οι μελωδίες κάτι σου θυμίζουν.
Δεν είσαι σίγουρος.
Μοιάζουν τόσο μακρινές πια.
Τόσο ξένες.
Και ας ήταν κάποτε ολότελα δικές σου.
Τα βάζεις όλα βιαστικά λες και είναι πράγματα που δεν σε αφορούν.
Πράγματα που με τον καιρό χάνουν την αξία τους.
Ξεθωριάζουν.
Και τα θάβεις στο πιο βαθύ υπόγειο της καρδιά σου,
μακρυά από το φως και την πόρτα,
μακρυά από σένα, απ΄όλους.
Μα το κλειδί κουβαλάς πάντα μαζί σου.

Τους ήλιους δεν εμέτρησες

που σε ζητήσαν τόσα χρόνια

πού 'σαι γυναίκα

με τα γαλάζια τσίνορα

Σ' έκρυψε στο φουστάνι της

η μαραμένη κοπέλα

πέντε χειμώνες σ' έθαψαν

σε χιόνι λασπερό

Μεγάλη νυχτερίδα τρέφεται

απ' τη νιότη σου

γι' αυτό νωρίς βραδιάζει

πριν χορτάσεις

το μεσημέρι καίει

στα ψηλά τα δώματα

το κύμα του ξανθό

λούζει τους δρόμους

Πεθαίνεις με τους ποιητές

κάθε ηλιοβασίλεμα

τα χέρια σου μυρίζουν

απ' τα μαλλιά τους

χτυπάει η καμπάνα

που δεν πιστεύεις πια

σε ξένη αυλή συνομιλείς

με το φεγγάρι

Σου 'φερε ο Μυλόζ

φέτος την άνοιξη

την πείνα σου ποιος άλλος μπορούσε να νοιαστεί

φουρτούνιασε τη γειτονιά

το φιλντισένιο αμάξι του

γίνου όμορφη, γίνου όμορφη,

στα περιβόλια θα σε δείξει

Έχεις ένα χαμόγελο

από μαργαριτάρια

ψαράδες Σικελοί

στο ταίριαξαν να το φοράς

ψάξε και βρες το

πριν σε κλείσει η νύχτα

σ' ένα υπόγειο βαθύτερο

από τούτο

Στίχοι: Ρίτα Παππά

Μουσική - Εκτέλεση: Αφοί Κατσιμίχα