Όταν ήμουν μικρή και ήθελα να κάνω ένα δώρο πιο προσωπικό σε κάποιο φίλο, έγραφα μια κασέτα. Ξόδευα ώρες ατελείωτες για να βρω τα τραγούδια που θα μπορούσαν να του αρέσουν. Έβαζα βέβαια πάντα και κάποια δικά μου που θα ήθελα να ακούσει. Έγραφα τους τίτλους με καλλιγραφικά γράμματα στο εξώφυλλο, συνήθως μια αφιέρωση… και πολλή αγάπη.
Κάπως έτσι μου ήρθε η ιδέα του ιστολογίου αυτού. Μια ηλεκτρονική κασέτα από τραγούδια που αγάπησα και αγαπώ σε συνδυασμό με φωτογραφίες δικές μου και μαζί κάποιες σκέψεις ή αναμνήσεις που πάντα τα συνοδεύουν.
Η νιότη φεύγει μέσα από τα μαλλιά μας,
ασπρίζει μαζί τους και πέφτει.
Στριμώχνεται σε κούτες, στραπατσαρισμένες και φτηνές.
Μισάνοιχτες, χωρίς μνήμη, χωρίς λήθη.
Ανάκατες οι αναμνήσεις στοιβιάζονται.
Δεν μπορείς, δεν θέλεις να τις βάλεις σε τάξη.
Απλά θες να τις ξαναζήσεις.
Με το ίδιο μυαλό, με την ίδια θέληση.
Οι μελωδίες κάτι σου θυμίζουν.
Δεν είσαι σίγουρος.
Μοιάζουν τόσο μακρινές πια.
Τόσο ξένες.
Και ας ήταν κάποτε ολότελα δικές σου.
Τα βάζεις όλα βιαστικά λες και είναι πράγματα που δεν σε αφορούν.
Πράγματα που με τον καιρό χάνουν την αξία τους.
Ξεθωριάζουν.
Και τα θάβεις στο πιο βαθύ υπόγειο της καρδιά σου,
μακρυά από το φως και την πόρτα,
μακρυά από σένα, απ΄όλους.
Μα το κλειδί κουβαλάς πάντα μαζί σου.
Την σπρώχνεις, την πατάς, την ζορίζεις.
Της αλλάζεις το όνομα, την υφή, το χρώμα.
Την ντύνεις με παλιά ρούχα, της αφαιρείς τα κοσμήματα, της ξεβάφεις τα μάτια.
Την προσβάλεις, της κακομιλάς, την κάνεις σκουπίδι.
Και εκεί που νομίζεις πως για πάντα έχει χαθεί,
ότι για πάντα έχεις ξεμπερδέψει με αυτή,
εκεί ξεπετιέται πανέμορφη και δυνατή,
χρωματιστή,
ειρωνικά χαμογελαστή,
πανίσχυρη και αήττητη,
Να σου επιβάλει, να σου πει,
ότι θα είναι εδώ όσο και να την διώχνεις.
Με την Αγάπη μην τα βάζεις,
μη της αρνηθείς τίποτα,
μη την περιθωριοποιείς,
μη την ξεχνάς,
Χαμένος θα ΄σαι έτσι και αλλιώς.
Απλά κολύμπα στα νερά της,
επιβιβάσου στο καράβι της,
μην κόβεις τα σκοινιά της.
Και αν ναυαγός καταλήξεις από αυτήν,
αν είναι να χαθείς από αυτήν,
την αιώνια ζωή θα σου χαρίσει.
Είναι τόσο κρίμα και άδικο κάποιες φορές ο ένας να νιώθει πολύ περισσότερα από τον άλλον και πιο κρίμα αυτά τα συναισθήματα να μην τα καταλαβαίνει, να μην τα γνωρίζει.
''Γιατί ποτέ δεν σκέφτηκες τι ήσουνα για μένα....'' έτσι λέει το τραγούδι. Ποτέ δεν δίνουμε την δέουσα προσοχή, ποτέ δεν εκτιμάμε αυτό που μας δίνει ο άλλος. Αυτό που μας δίνει απλόχερα, χωρίς σκοπό, χωρίς όρους. Ποτέ δεν σκεφτόμαστε πόσο πληγώνουμε τον άλλον με το να είμαστε λίγοι. Λίγοι στο δόσιμο, λίγοι στην υπομονή, λίγοι στην αγάπη, λίγοι στη ζωή.
Και όταν αυτός φύγει και μείνουμε μόνοι, τότε αναρωτιόμαστε τι πήγε στραβά, τι κάναμε λάθος. Και η απάντηση είναι μία.
Απλά φοβηθήκαμε και έτσι μείναμε με τον φόβο. Και εκείνο το Σ΄αγαπώ χαραμίστηκε για άλλη μια φορά.
Η νύχτα απλώνει υγρές τις σκέψεις πάνω μας.
Απλές και σκοτεινές.
Φέρνει στο νου θύμησες από τα παλιά,
όνειρα απατηλά και ανεκπλήρωτα.
Λόγια που ποτέ δεν είπαμε.
Όχι από έλλειψη χρόνου,
άλλα από έλλειψη δύναμης.
Και κάνουμε πρόβες ζωής,
για να ζήσουμε την επομένη πιο ορθά.
Ξεπλέκουμε τις αναμνήσεις και φτιάχνουμε ρόλους.
Ρόλους που θα χαθούν με το ξημέρωμα.
Που δεν θα παρακολουθήσει κανείς,
δεν θα αφομοιώσει κανένας.
Ακόμα και εμείς οι ίδιοι θα λησμονήσουμε.
Γιατί ο μοναδικός αληθινός ρόλος μας,
η πρώτη και η τελευταία μας παράσταση,
είναι η ίδια μας η ζωή.
Και ο έρωτας σκηνοθέτης.
Για όλες τις αγάπες που χάθηκαν έτσι απλά...
Για αυτούς που ακόμα αγαπούν...