Ώρες σιωπής.

Ανοίγοντας το ντουλάπι του παρελθόντος,
εκεί που βρίσκονται αυτά που έχουμε τάχα ξεχάσει,
εκεί που προστατεύονται αυτά που αγαπήσαμε,
εκεί βρίσκω κάποιες στιγμές ξενοιασιάς.
Κάποιες στιγμές ελεύθερες,
ανακατεμένες σε διάφανες κασέτες με κόκκινα γράμματα,
σε κουτιά από παπούτσια.
Αποτυπωμένες σε ήχους και μυρωδιές,
βυθισμένες βαθιά σε τραγούδια παλιά,
ανάμεσα σε νότες και στίχους.

Φταίνε τα τραγούδια που ποτέ τους δεν σιώπησαν
και την λήθη εξόρισαν σε χώρες μακρινές...

Ώρες σιωπής και χάνομαι στο άσπρο των ματιών σου

Ώρες αιχμής και βρίσκομαι στις άκρες των χειλιών

Ας ήτανε να κράταγες στιγμούλα μου στο χρόνο

Ας ήτανε να φώτιζες αυτό μου το κενό

Φταίνε τα τραγούδια που με πήραν απ' το χέρι

κάτι στοιχάκια σαλεμένων εραστών

μα εμένα τη στιγμούλα μου πίσω ποιος θα μου φέρει

Εγώ ό,τι αγάπησα σε εκείνη το χρωστώ

Ώρες σιωπής και πίστεψα στα ναι σου και στα όχι

Ώρες αιχμής και βρέθηκα στον έβδομο ουρανό

Να ζήσω σ' ένα όνειρο δεν ξέρω αν με παίρνει

μα ο έρωτάς μου άναψε, γι' αυτό σου τραγουδώ

Στίχοι - Μουσική - Εκτέλεση: Διονύσης Τσακνής

Μη χάνεις το θάρρος σου.

Εγώ και συ χαθήκαμε στο πλήθος του κόσμου,
στης πλάτες της γης,
στα χώματα τα ποτισμένα με αίμα.
Αφήσαμε τις ανάσες μας στα βουνά που πολεμήσαμε,
στο νησί που πονέσαμε,
στη χώρα που μας πρόδωσε.

Μα ποτέ μου δεν έκλαψα,
ποτέ μου δε μίλησα για αυτό,
ποτέ μου δεν έβγαλα το παράσημο από το συρτάρι,
ποτέ δεν εξιστόρησα καμιά ιστορία.
Γιατί η ιστορία ήμουν εγώ
και συ τα λόγια.
Μείναμε αιώνια στις σκέψεις των παιδιών μας,
γιατί αυτό θέλαμε.
Και αιώνια ξεχασμένοι από αυτούς που τάχα μας θυμούνται.

Γι' αυτό παιδιά μου μη χάνετε το θάρρος σας,
γιατί το παρελθόν μας θα σας κάνει να ονειρευτείτε,
θα σας δώσει νόημα και φτερά,
να πετάξετε εκεί που δεν φτάνει το μίσος.
Και ας μοιάζει δυσβάσταχτο καμιά φορά,
αυτή είναι η κληρονομιά σας.
Με τη ζωή μας να σας κάνουμε καλύτερους ανθρώπους.

Εμπνευσμένο από δυο ήρωες που δεν υπάρχουν πια. 
Τη γιαγιά και τον παππού μου.

Μη χάνεις το θάρρος σου

εμείς πάντα το ξέραμε

πως δε χωράει

μέσα στους τέσσερις τοίχους

το μεγάλο μας όνειρο.

Εμάς τα σπίτια μας είναι όλοι οι δρόμοι

που στα σπλάχνα τους κοιμούνται

τόσοι σκοτωμένοι.

Θα θυμάμαι πάντοτε τα φιλιά σου

που κελαηδούσαν σαν πουλιά

θα θυμάμαι τα μάτια σου

φλογερά και μεγάλα

σαν δυο νύχτες έρωτα

μέσα στον άγριο πόλεμο.

Στίχοι: Τάσος Λειβαδίτης

Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης

Εκτέλεση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Έλα στο όνειρό μου.

Υπάρχουν άνθρωποι που φτιάχτηκαν ο ένας για τον άλλον.

Αλλά δεν βρέθηκαν ποτέ.

Ποτέ τους δεν αγκαλιάστηκαν, ποτέ τους δεν φιλήθηκαν.

Καμιά εξωσυμπαντική δύναμη δεν τους έφερε κοντά.

Και ζουν τις ζωές τους χώρια, μακριά ο ένας από τον άλλον.

Αυτό είναι το ψεγάδι του Θεού,

Αυτό είναι το κρίμα των ανθρώπων.

Να ζουν χωρίς ένα σώμα πλάι τους, 

χωρίς ζεστασιά, χωρίς δάκρυα αγάπης,

γιατί απλά δεν βρέθηκαν στο σωστό μέρος,

Δεν σήκωσαν το βλέμμα τους τη σωστή στιγμή,

δεν ίδρωσαν το ίδιο καλοκαίρι,

δεν ονειρεύτηκαν το ίδιο όνειρο.

Έλα στ' όνειρό μου και περπάτησε

κι άμα σταθείς στα ίδια μέρη

κι αν αγαπήσεις τις ίδιες μουσικές

θα πει ότι τυχαία δε βρεθήκαμε

θα πει ότι δε φύσηξε τυχαία

ο άνεμος που σμίγει των ανθρώπων τις ζωές

Μικρό καλοκαίρι, κρυφή πυρκαγιά

βαθιά μες στην καρδιά μου τώρα καις

μικρό καλοκαίρι, κρυφή πυρκαγιά

βαθιά μες στην καρδιά μου σιγοκαίς

Ψεύτικα τραγούδια με κυκλώνουνε

κλείνω τ' αυτιά, κλείνω τα μάτια

και ταξιδεύω μες στο φως άλλου καιρού

και γράφω τ' όνομά σου με το κόκκινο

το κόκκινο μελάνι της αγάπης

και είμ' εδώ κι αντέχω κι ας φυσάει από παντού.

Μικρό καλοκαίρι, κρυφή πυρκαγιά

βαθιά μες στην καρδιά μου τώρα καις

μικρό καλοκαίρι, κρυφή πυρκαγιά

βαθιά μες στην καρδιά μου σιγοκαίς

Στίχοι - Μουσική - Εκτέλεση: Χάρης&Πάνος Κατσιμίχας

Η φωτογραφία είναι από τον Ν. Πύργο Β. Εύβοιας.

A Whiter Shade Of Pale.

Μαζί με τις εποχές πάνε και οι σκέψεις.
Λες και ενσωματώνονται στις θερμοκρασίες, στην υγρασία, στον αέρα.
Κρύβονται πίσω από τις μυρωδιές της βροχής,
στον καπνό από τις σόμπες, στην ζεστή αίσθηση των χαλιών.
Και είναι τόσο, μα τόσο έντονες και αυταρχικές,
που δεν αλλοιώνονται καν από το πέρασμα του χρόνου.
Δεν ξεθωριάζουν,
μα γίνονται λευκότερες, ξεκάθαρες και βασανιστικές.

We skipped the light fandango

turned cartwheels 'cross the floor

I was feeling kinda' seasick

the crowd called out for more

the room was humming harder

as the ceiling flew away

when we called out for another drink

the waiter brought a tray

and so it was that later

as a mirror told its tale

that her face at first just ghostly

turned a whiter shade of pale

She said: "There is no reason

and the truth is plain to see"

but I wandered through my playing cards

would not let her be

one of sixteen vestal virgins

who were leaving for the coast

and although my eyes were open

they might just as well've been closed

and so it was that later

as the miller told his tale

that her face at first just ghostly

turned a whiter shade of pale..

Δημιουργοί: Gary Brooker, Keith Reid, Matthew Fisher

Εκτέλεση: Procol Harum

*******

Μη ξεχνάτε να στέλνετε τις φωτογραφίες σας για το παιχνίδι ''Φωτογραφίζειν'', μέχρι και αύριο Τετάρτη 18/9

Πληροφορίες ΕΔΩ.

Θέλω ένα κορμί άθικτο.

Ένα περίεργο επεισόδιο διαβάζαμε τελευταία στις εφημερίδες,
ένας άντρας πήγε σ’ ένα απ’ αυτά τα «σπίτια»,
πήρε μια γυναίκα,
μα μόλις μπαίνουν στο δωμάτιο,
αντί να γδυθεί και να επαναλάβει την αιώνια κίνηση,
γονάτισε μπροστά της, λέει, και της ζητούσε να τον αφήσει
να κλάψει στα πόδια της. Εκείνη βάζει τις φωνές,
«εδώ έρχονται για άλλα πράγματα»,
οι άλλοι απ’ έξω δώστου χτυπήματα στην πόρτα.
Με τα πολλά άνοιξαν και τον διώξανε με τις κλωτσιές
— ακούς εκεί διαστροφή να θέλει, να κλάψει μπρος σε μια γυναίκα.
Εκείνος έστριψε τη γωνία και χάθηκε καταντροπιασμένος.
Κανείς δεν τον ξανάδε πια.
Και μόνο εκείνη η γυναίκα,
θα ‘ρθει η αναπότρεπτη ώρα μια νύχτα, που θα νοιώσει τον τρόμο ξαφνικά,
πως στέρησε τον εαυτό της απ’ την πιο βαθιά,
την πιο μεγάλη ερωτική πράξη
μην αφήνοντας έναν άντρα να κλάψει στα πόδια της!
Καντάτα - Τάσος Λειβαδίτης

Και τα σώματα λάθος ρόλους παίζουν.
Δίδονται έτσι απλά.
Χωρίς αγγίγματα, χωρίς φως.
Σκοτεινά, χωρίς χάραγμα.
Στα δύσκολα φρενάρουν.
Στο δάκρυ φοβούνται και αντιδρούν.

Ένα άθικτο μυαλό αναζητώ,
μια ζωή καινούργια,
να ζήσει την δική μου.

Θέλω ένα κορμί άθικτο

ένα κορμί καθαρό

να σκαλίσω πάνω του την ιστορία μου

Μια καρδιά αθώα

παιδική, ανυποψίαστη

Να την ακούω σιγά σιγά

να πρωτομουρμουρίζει

τις πρόστυχες μελωδίες μου

Στίχοι: Γιάννης Αγγελάκας

Μουσική: Γιώργος Καρράς

Εκτέλεση: Γιάννης Αγγελάκας

''Φωτογραφίζειν''... έναρξή παιχνιδιού φωτογραφίας.

Για τους φίλους του ιστολογίου αυτού ενημερώνω ότι στο άλλο μου ιστολόγιο ξεκίνησα ένα παιχνίδι φωτογραφίας.

Πάντα μου άρεσε η φωτογραφία. Περισσότερο από το βίντεο. Νομίζω ότι μια φωτογραφία μπορεί να εκφράσει περισσότερα συναισθήματα από ένα πλάνο. Με γοητεύει το ψάξιμο της λήψης, η σύλληψη της ιδέας και η μετέπειτα επεξεργασία της εικόνας. 

Οι φωτογραφίες μπορούν να κρατήσουν μέσα τους πόνο, αγάπη, χαρά, όλα τα ανθρώπινα συναισθήματα, αλλά πάνω από όλα την ιστορία. Ο τρόπος που μιλάει μια φωτογραφία και σου διηγείται μια ιστορία, ένα γεγονός είναι μοναδικός. 

Το πιο σημαντικό όμως από όλα, η αρχή όλου αυτού του υπέροχου ταξιδιού είναι να προλάβεις, να δεις ή να βρεις την στιγμή. Και αυτό είναι το γοητευτικό στην φωτογραφία. Η στιγμή δεν επαναλαμβάνετε αλλά με την αποτύπωσή της αποκτά αξία. Αξία που δεν θα είχε τόση αν έφευγε έτσι απλά στο παρελθόν.

Για όποιον λοιπόν ενδιαφέρετε ας δει λεπτομέρειες ΕΔΩ.

Θα χαρώ πολύ να συμμετάσχετε.

Με το καράβι Αχαριστία

μια μέρα κρύα σαλπάρισες,

κι απ' τα προσωπικά σου δώρα

εκτός από βροχή και μπόρα

ένα μονάχα μ' άφησες.

Μια παλιά φωτογραφία,

αγκαλιά στη θάλασσα.

Χτες την έκανα κομμάτια

να μη βλέπουνε τα μάτια

πόσα χρόνια χάλασα.

Όσες φορές μ' έχεις φιλήσει

τόσες φορές σταυρώθηκα,

κι αυτό που απ' όλα τώρα μένει

είναι μια κάμαρα θλιμμένη

που κάποτε σου δόθηκα.

Στίχοι: Άλκης Αλκαίος

Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος

Εκτέλεση: Δημητρης Μητροπανος

Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω.

Θα ήταν καλύτερα αν ερχόσουν την ίδια πάντα ώρα, είπε η αλεπού. Αν έρχεσαι για παράδειγμα στις τέσσερις το απόγευμα, από τις τρεις θ' αρχίζω να είμαι ευτυχισμένη. Όσο περνάει η ώρα τόσο πιο ευτυχισμένη θα νιώθω. Στις τέσσερις πια θα κάθομαι σε αναμμένα κάρβουνα και θ' ανησυχώ. Θα ανακαλύψω την αξία της ευτυχίας. Αν έρχεσαι όμως όποτε λάχει, δε θα ξέρω ποτέ τι ώρα να φορέσω στην καρδιά μου τα γιορτινά της...

(Μικρός Πρίγκιπας - Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ)

Μην σκαλώνετε σε ανθρώπους που δεν υπολόγισαν και δεν εκτίμησαν ποτέ την χαρά της αναμονής σας. Δε την αξίζουν. Ούτε τη χαρά σας, ούτε την αναμονή σας.

Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω

τραγούδι άγνωστο κι αγέννητη σιωπή

Πίσω απ’ τα μάτια, πίσω απ’ της ζωής το βέλο

κρύβεσαι σαν βροχή που στέγνωσε, το ξέρω

νεροποντή που περιμένω μια ζωή

Γιατί δεν έρχεσαι

Μια καταιγίδα θέλω να `ρθει να ουρλιάξει

όσα δεν είπαμε από φόβο ή ντροπή

στα σωθικά μας και στα μάτια μας να ψάξει

κάθε μας λέξη μυστική να την πετάξει

μέχρι τον ήλιο ν’ ανεβεί και να τον κάψει

Γιατί δεν έρχεσαι

Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ

Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω

Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν νυχτώνει

όταν κρατιέμαι σαν χερούλι απ’ το ποτό

απ’ το ποτό της φαντασίας μου που με λιώνει

κάθε γουλιά του καίει σαν πάγος και σαν χιόνι

κι ανατινάζει του μυαλου μου το βυθό

Γιατί δεν έρχεσαι

Μια καταιγίδα θέλω να `ρθει να μας πνίξει

σ’ ένα τραγούδι που δεν έγραψε κανείς

Ο, τι δε γίναμε ποτέ να μην το δείξει

Να `ναι γιορτή, την αγκαλιά της να ανοίξει

στην ανημπόρια της χαμένης μας ζωής

Γιατί δεν έρχεσαι

Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ

Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω

Απ’ της ψυχής μου το ιερό

ως της ζωής μου το μπουρδέλο

χτίσε μια γέφυρα να πάω και να `ρθω

Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ, ποτέ όταν σε θέλω

κλείσε τα μάτια μου και έλα να σε δω

Γιατί δεν έρχεσαι

Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ

Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω

Στίχοι - Μουσική - Εκτέλεση: Αλκίνοος Ιωαννίδης 

Το χρώμα της μέρας.

Δυο αντίθετα έμπλεξα.
Ο πόνος και η γλύκα της αγάπης.
Ένα ποίημα του Τάσου και ένα τραγούδι της Τάνιας και του Μιχάλη.
Η απόλυτη αγάπη και η απόλυτη απόρριψη.

Θα'θελα να φωνάξω τ'όνομά σου, Αγάπη,
με 'όλη μου την δύναμη.
Να τ'ακούσουν οι χτίστες από τις σκαλωσιές
και να φιλιούνται με τον Ήλιο
να το μάθουν στα καράβια οι θερμαστές
και ν'ανασάνουν όλα τα τριαντάφυλλα
να τ'ακούσει η άνοιξη
και να'ρχεται πιο γρήγορα
να το μάθουν τα παιδιά
για να μην φοβούνται το σκοτάδι,
να το λένε τα καλάμια στις ακροποταμιές,
τα τρυγόνια πάνω στους φράχτες
να τ'ακούσουν οι πρωτεύουσες του κόσμου
και να το ξαναπούνε μ'όλες τις καμπάνες τους
να το κουβεντιάζουνε τα βράδια οι πλύστρες
χαϊδεύοντας τα πρησμένα χέρια τους.
Να το φωνάξω τόσο δυνατά
που να μην ξανακοιμηθεί
κανένα όνειρο στον κόσμο
καμιά ελπίδα πιά να μην πεθάνει.
Να τ'ακούσει ο χρόνος και να μην σ'αγγίξει,
Αγάπη μου, ποτέ.
Τάσος Λειβαδίτης

Υπάρχει ένα μέρος κρυφό στην καρδιά μου

που μπαίνω όταν λείπει το χρώμα απ`τη μέρα.

Αυτό σε φοβίζει να έρθεις κοντά μου,

η ακλόνητη δύναμη μίας άγνωστης σφαίρας.

Πες μου,πες μου,γιατί όλοι αγαπούν

κι όλοι έπειτα ξεχνούν,

πώς είναι να πονάς και να αναζητάς

να μάθεις το γιατί αφού έφταιξες κι εσύ.

Πες μου γιατί.

Γιατί ποτέ δε θα μάθουμε

να συνυπάρχουμε σ`αυτή τη ζωή.

πες μου γιατί αφού με αγάπησες κι εσύ.

Ποτέ δε θ`αφήσω ετούτη τη θλίψη

να γίνει ο τοίχος σε μια προσδοκία.

Τα ανείπωτα λόγια που μου έχουν λείψει

στο βάθος γνωρίζω δεν έχουν αξία.

Στίχοι - Μουσική: Μιχάλης Δέλτα

Εκτέλεση: Τάνια Τσανακλίδου