Το χρώμα της μέρας.

Δυο αντίθετα έμπλεξα.
Ο πόνος και η γλύκα της αγάπης.
Ένα ποίημα του Τάσου και ένα τραγούδι της Τάνιας και του Μιχάλη.
Η απόλυτη αγάπη και η απόλυτη απόρριψη.

Θα'θελα να φωνάξω τ'όνομά σου, Αγάπη,
με 'όλη μου την δύναμη.
Να τ'ακούσουν οι χτίστες από τις σκαλωσιές
και να φιλιούνται με τον Ήλιο
να το μάθουν στα καράβια οι θερμαστές
και ν'ανασάνουν όλα τα τριαντάφυλλα
να τ'ακούσει η άνοιξη
και να'ρχεται πιο γρήγορα
να το μάθουν τα παιδιά
για να μην φοβούνται το σκοτάδι,
να το λένε τα καλάμια στις ακροποταμιές,
τα τρυγόνια πάνω στους φράχτες
να τ'ακούσουν οι πρωτεύουσες του κόσμου
και να το ξαναπούνε μ'όλες τις καμπάνες τους
να το κουβεντιάζουνε τα βράδια οι πλύστρες
χαϊδεύοντας τα πρησμένα χέρια τους.
Να το φωνάξω τόσο δυνατά
που να μην ξανακοιμηθεί
κανένα όνειρο στον κόσμο
καμιά ελπίδα πιά να μην πεθάνει.
Να τ'ακούσει ο χρόνος και να μην σ'αγγίξει,
Αγάπη μου, ποτέ.
Τάσος Λειβαδίτης

Υπάρχει ένα μέρος κρυφό στην καρδιά μου

που μπαίνω όταν λείπει το χρώμα απ`τη μέρα.

Αυτό σε φοβίζει να έρθεις κοντά μου,

η ακλόνητη δύναμη μίας άγνωστης σφαίρας.

Πες μου,πες μου,γιατί όλοι αγαπούν

κι όλοι έπειτα ξεχνούν,

πώς είναι να πονάς και να αναζητάς

να μάθεις το γιατί αφού έφταιξες κι εσύ.

Πες μου γιατί.

Γιατί ποτέ δε θα μάθουμε

να συνυπάρχουμε σ`αυτή τη ζωή.

πες μου γιατί αφού με αγάπησες κι εσύ.

Ποτέ δε θ`αφήσω ετούτη τη θλίψη

να γίνει ο τοίχος σε μια προσδοκία.

Τα ανείπωτα λόγια που μου έχουν λείψει

στο βάθος γνωρίζω δεν έχουν αξία.

Στίχοι - Μουσική: Μιχάλης Δέλτα

Εκτέλεση: Τάνια Τσανακλίδου