Μη χάνεις το θάρρος σου.

Εγώ και συ χαθήκαμε στο πλήθος του κόσμου,
στης πλάτες της γης,
στα χώματα τα ποτισμένα με αίμα.
Αφήσαμε τις ανάσες μας στα βουνά που πολεμήσαμε,
στο νησί που πονέσαμε,
στη χώρα που μας πρόδωσε.

Μα ποτέ μου δεν έκλαψα,
ποτέ μου δε μίλησα για αυτό,
ποτέ μου δεν έβγαλα το παράσημο από το συρτάρι,
ποτέ δεν εξιστόρησα καμιά ιστορία.
Γιατί η ιστορία ήμουν εγώ
και συ τα λόγια.
Μείναμε αιώνια στις σκέψεις των παιδιών μας,
γιατί αυτό θέλαμε.
Και αιώνια ξεχασμένοι από αυτούς που τάχα μας θυμούνται.

Γι' αυτό παιδιά μου μη χάνετε το θάρρος σας,
γιατί το παρελθόν μας θα σας κάνει να ονειρευτείτε,
θα σας δώσει νόημα και φτερά,
να πετάξετε εκεί που δεν φτάνει το μίσος.
Και ας μοιάζει δυσβάσταχτο καμιά φορά,
αυτή είναι η κληρονομιά σας.
Με τη ζωή μας να σας κάνουμε καλύτερους ανθρώπους.

Εμπνευσμένο από δυο ήρωες που δεν υπάρχουν πια. 
Τη γιαγιά και τον παππού μου.

Μη χάνεις το θάρρος σου

εμείς πάντα το ξέραμε

πως δε χωράει

μέσα στους τέσσερις τοίχους

το μεγάλο μας όνειρο.

Εμάς τα σπίτια μας είναι όλοι οι δρόμοι

που στα σπλάχνα τους κοιμούνται

τόσοι σκοτωμένοι.

Θα θυμάμαι πάντοτε τα φιλιά σου

που κελαηδούσαν σαν πουλιά

θα θυμάμαι τα μάτια σου

φλογερά και μεγάλα

σαν δυο νύχτες έρωτα

μέσα στον άγριο πόλεμο.

Στίχοι: Τάσος Λειβαδίτης

Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης

Εκτέλεση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου