Τα όνειρα χτίζονται.

Ξεχάσαμε αυτές τις μελωδίες. Ξεχάσαμε το παρελθόν μας. Η Ελλάδα είναι τα τραγούδια της, που δένουν με τα βουνά και τις θάλασσες. Που ταξιδεύουν με τον αέρα της και ζουν από τη γη της.

Θα βρούμε ξανά τον δρόμο μας, θα ξεφύγουμε από το μίσος. θα αγαπήσουμε ξανά, αλλά ίσως θα μας μείνει μια πληγή. Ότι κάποτε υπήρξαμε κακοί άνθρωποι. Ότι αρνηθήκαμε αυτά τα τραγούδια. Ότι αρνηθήκαμε την Ελλάδα. Ότι αρνηθήκαμε αυτό που είμαστε. Ότι νικηθήκαμε από το κακό.

Για αυτούς που πονάνε, χαίρονται, διψάνε, πεινάνε, ονειρεύονται, ερωτεύονται, ελπίζουν.

Για αυτούς που ζουν ακόμα σε πείσμα των καιρών, μα πιο πολύ σε πείσμα των ανθρώπων που μας θέλουν χωρίς σκέψη, χωρίς ιστορία, χωρίς τραγούδια, χωρίς μουσική.

Για αυτούς αυτό το τραγούδι.

Τα όνειρα που μένουνε

μονάχα μες στη σκέψη

κανείς μην τα πιστέψει

τα σβήνει η ζωή.

Τα όνειρα που χτίζονται

κι αντέχουνε στο χρόνο

υφαίνονται με πόνο

χωρίς αναπνοή.

Είναι τόσο σκληρός ο αγώνας

μα τόσο γλυκός,

είναι τόσο μεγάλη η ζωή

όταν ζεις διαρκώς,

κι έτσι φτάνεις στο τέρμα

χωρίς να 'χεις νιώσει μικρός

και παλεύεις, πεθαίνεις, περνάς

μα δεν είσαι νεκρός.

Τα όνειρα που παίρνουνε

για λίγο το μυαλό μου

μερώνουν τον καημό μου

μια τόση δα στιγμή.

Στα όνειρα που χτίζονται

το είναι μου κι αν δώσω

αξίζει να ΄ναι τόσο

βαριά η πληρωμή.

Είναι τόσο σκληρός ο αγώνας

μα τόσο γλυκός,

είναι τόσο μεγάλη η ζωή

όταν ζεις διαρκώς,

κι έτσι φτάνεις στο τέρμα

χωρίς να 'χεις νιώσει μικρός

και παλεύεις, πεθαίνεις, περνάς

μα δεν είσαι νεκρός.

Στίχοι - Μουσική: Άκης Πάνου

Εκτέλεση: Λάμπρος Καρελάς

Λατρεύω αυτή την εκτέλεση, περισσότερο και από την πρωτότυπη.