Όταν ήμουν μικρή και ήθελα να κάνω ένα δώρο πιο προσωπικό σε κάποιο φίλο, έγραφα μια κασέτα. Ξόδευα ώρες ατελείωτες για να βρω τα τραγούδια που θα μπορούσαν να του αρέσουν. Έβαζα βέβαια πάντα και κάποια δικά μου που θα ήθελα να ακούσει. Έγραφα τους τίτλους με καλλιγραφικά γράμματα στο εξώφυλλο, συνήθως μια αφιέρωση… και πολλή αγάπη.

Κάπως έτσι μου ήρθε η ιδέα του ιστολογίου αυτού. Μια ηλεκτρονική κασέτα από τραγούδια που αγάπησα και αγαπώ σε συνδυασμό με φωτογραφίες δικές μου και μαζί κάποιες σκέψεις ή αναμνήσεις που πάντα τα συνοδεύουν.

Δευτέρα 18 Μαρτίου 2013

Πάντα εμείς το φως κι η σκιά...

Σαν σήμερα στις 18 Μαρτίου του 1996 πέθανε το Οδυσσέας Ελύτης. Δεν θέλω να πω πολλά. Σαν τι να πεις κιόλας...
Μόνο ένα κομμάτι από το Μονόγραμμα θα παραθέσω. Το είχα ντύσει κάποτε με εικόνες δικές μου και με την μουσική του Κωνσταντίνου Βήτα. Ως ένας φόρος τιμής στον πιο ερωτικό ποιητή της γης.
Ελπίζω να σας αρέσει.



Έτσι μιλώ για σένα και για μένα

Επειδή σ’αγαπώ και στην αγάπη ξέρω
Να μπαίνω σαν Πανσέληνος
Από παντού, για το μικρό το πόδι σου μες στ’ αχανή σεντόνια
Να μαδάω γιασεμιά --κι έχω τη δύναμη
Αποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω
Μες από φεγγαρά περάσματα και κρυφές της θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα με αράχνες πού ασημίζουμε

Ακουστά σ’έχουν τα κύματα
Πώς χαϊδεύεις, πώς φιλάς
Πώς λες ψιθυριστά το "τι" και το "ε"
Τριγύρω στο λαιμό στον όρμο
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά

Πάντα εσύ τ’αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά
Το βρεγμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά
Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες
Τα δετά τριαντάφυλλα, και το νερό πού κρυώνει
Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει
Το γερτό παντζούρι εσύ,ο αέρας πού το ανοίγει εγώ
Επειδή σ’αγαπώ και σ’αγαπώ
Πάντα εσύ το νόμισμα και εγώ η λατρεία πού το εξαργυρώνει:

Τόσο η νύχτα,τόσο η βοή στον άνεμο
Τόσο η στάλα στον αέρα,τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ’ουρανού με τ’άστρα
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή

Πού πια δεν έχω τίποτε άλλο
Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα
Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου
Να μυρίζω από σένα και ν’ αγριεύουν οι άνθρωποι
Επειδή το αδοκίμαστο και το απ’αλλού φερμένο
Δεν τ’αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς,μ’ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου

Να μιλώ για σένα και για μένα.

Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν,μ’ακούς
Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ’ακούς
Το χαμένο μου το αίμα και το μυτερό,μ’ακούς
Μαχαίρι
Σαν κριάρι που τρέχει μες στους ουρανούς
Και των άστρων τούς κλώνους τσακίζει,μ’ακούς
Είμ’ εγώ,μ’ακούς
Σ’αγαπώ,μ’ακούς
Σε κρατώ και σε πάω και σού φορώ
Το λευκό νυφικό τής Οφηλίας,μ’ακούς
Πού μ’αφήνεις,πού πας και ποιος, μ’ακούς

Σού κρατεί το χέρι πάνω απ’τούς κατακλυσμούς

Οι πελώριες λιάνες και των ηφαιστείων οι λάβες
Θά’ ρθει μέρα,μ’ακούς
Να μας θάψουν , κι οι χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θα μας κάνουν περώματα,μ’ακούς
Να γυαλίσει επάνω τούς η απονιά,μ’ακούς
Των ανθρώπων
Και χιλιάδες κομμάτια νά μάς ρίξει

Στα νερά ένα ένα , μ’ακούς
Τα πικρά μου βότσαλα μετρώ,μ’ακούς
Κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία,μ’ακούς
Όπου κάποτε οι φιγούρες
Των Αγίων
Βγάζουν δάκρυ αληθινό,μ’ακούς
Οι καμπάνες ανοίγουν αψηλά,μ’ακούς
Ένα πέρασμα βαθύ να περάσω
Περιμένουν οι άγγελοι με κεριά και νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δεν πάω ,μ’ ακούς
Ή κανείς ή κι οι δύο μαζί, μ’ακούς

Το λουλούδι αυτό τής καταιγίδας και μ’ακούς
Της αγάπης
Μία για πάντα το κόψαμε
Και δεν γίνεται ν’ανθίσει αλλιώς,μ’ακούς
Σ’άλλη γη,σ’άλλο αστέρι,μ’ακούς
Δεν υπάρχει το χώμα, δεν υπάρχει ο αέρας
Πού αγγίξαμε,ο ίδιος,μ’ακούς

Και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ’άλλους καιρούς

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες,μ’ακούς
Να τινάξει λουλούδι,μόνο εμείς,μ’ακούς
Μες στη μέση τής θάλασσας
Από το μόνο θέλημα τής αγάπης,μ’ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί,μ’ακούς
Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου, άκου
Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει -- ακούς;
Είμ’εγώ πού φωνάζω κι είμ’εγώ πού κλαίω,μ’ακούς

Σ’αγαπώ, σ’αγαπώ,μ’ακούς.

8 σχόλια:

  1. Ότι καλύτερο πριν το καθιερωμένο ραντεβού με τον Μορφέα.
    Καλό ξημέρωμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τι ποιητης! Τι ποιηση θεε μου. Τι ευαισθησια, τι λεπτοτητα, τι ομορφια. Με συγκινει ο Ελυτης, με συγκινει η θαλασσα, με συγκινουν ολα αυτα που συγκινουν και αυτον. Για αυτο αγαπω τοσο πολυ την ποιηση του. Ειναι τοσο πολυ συνδεδεμενη με την Ελλαδα. Μας λειπει τετοιες εποχες που η ελλαδα εχει χασει καθε προσανατολισμο, καθε στοχο...


    Υπεροχο αφιερωμα. Μας λειπει πολυ...Αλλα υπο μια εννοια ειναι παντα εδω, μεσω της ποιησης του. Σε φιλω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μέσα στην δίνη της κρίσης ελάχιστοι το θυμήθηκαν. Και γω από ένα άλλο ιστολόγιο το θυμήθηκα.

      Φιλάκια παιδί μου.

      Διαγραφή
  3. Ευχαριστώ, το είχα ανάγκη...
    (πολύ όμορφο το βίντεο, μπράβο!)
    Καλό απόγευμα φίλη μου!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Τι να πει κανείς για αυτό το ποίημα... μαζί με ορισμένα του Λειβαδίτη, είναι από τα πιο αγαπημένα μου...

    Καληνύχτα Μαράκι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σας παρακαλώ πολύ να γράφετε με Ελληνικούς χαρακτήρες και οι σχολιασμοί σας να μη ξεφεύγουν απο τα όρια της ευπρέπειας. Σχόλια τα οποία περιέχουν ύβρεις, θα αποκλείονται. Ευχαριστώ.