Πάντα εμείς το φως κι η σκιά...

Σαν σήμερα στις 18 Μαρτίου του 1996 πέθανε το Οδυσσέας Ελύτης. Δεν θέλω να πω πολλά. Σαν τι να πεις κιόλας...

Μόνο ένα κομμάτι από το Μονόγραμμα θα παραθέσω. Το είχα ντύσει κάποτε με εικόνες δικές μου και με την μουσική του Κωνσταντίνου Βήτα. Ως ένας φόρος τιμής στον πιο ερωτικό ποιητή της γης.

Ελπίζω να σας αρέσει.

Έτσι μιλώ για σένα και για μένα

Επειδή σ’αγαπώ και στην αγάπη ξέρω

Να μπαίνω σαν Πανσέληνος

Από παντού, για το μικρό το πόδι σου μες στ’ αχανή σεντόνια

Να μαδάω γιασεμιά --κι έχω τη δύναμη

Αποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω

Μες από φεγγαρά περάσματα και κρυφές της θάλασσας στοές

Υπνωτισμένα δέντρα με αράχνες πού ασημίζουμε

Ακουστά σ’έχουν τα κύματα

Πώς χαϊδεύεις, πώς φιλάς

Πώς λες ψιθυριστά το "τι" και το "ε"

Τριγύρω στο λαιμό στον όρμο

Πάντα εμείς το φως κι η σκιά

Πάντα εσύ τ’αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο

Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά

Το βρεγμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά

Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες

Τα δετά τριαντάφυλλα, και το νερό πού κρυώνει

Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει

Το γερτό παντζούρι εσύ,ο αέρας πού το ανοίγει εγώ

Επειδή σ’αγαπώ και σ’αγαπώ

Πάντα εσύ το νόμισμα και εγώ η λατρεία πού το εξαργυρώνει:

Τόσο η νύχτα,τόσο η βοή στον άνεμο

Τόσο η στάλα στον αέρα,τόσο η σιγαλιά

Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική

Καμάρα τ’ουρανού με τ’άστρα

Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή

Πού πια δεν έχω τίποτε άλλο

Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα

Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου

Να μυρίζω από σένα και ν’ αγριεύουν οι άνθρωποι

Επειδή το αδοκίμαστο και το απ’αλλού φερμένο

Δεν τ’αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς,μ’ακούς

Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου

Να μιλώ για σένα και για μένα.

Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν,μ’ακούς

Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ’ακούς

Το χαμένο μου το αίμα και το μυτερό,μ’ακούς

Μαχαίρι

Σαν κριάρι που τρέχει μες στους ουρανούς

Και των άστρων τούς κλώνους τσακίζει,μ’ακούς

Είμ’ εγώ,μ’ακούς

Σ’αγαπώ,μ’ακούς

Σε κρατώ και σε πάω και σού φορώ

Το λευκό νυφικό τής Οφηλίας,μ’ακούς

Πού μ’αφήνεις,πού πας και ποιος, μ’ακούς

Σού κρατεί το χέρι πάνω απ’τούς κατακλυσμούς

Οι πελώριες λιάνες και των ηφαιστείων οι λάβες

Θά’ ρθει μέρα,μ’ακούς

Να μας θάψουν , κι οι χιλιάδες ύστερα χρόνοι

Λαμπερά θα μας κάνουν περώματα,μ’ακούς

Να γυαλίσει επάνω τούς η απονιά,μ’ακούς

Των ανθρώπων

Και χιλιάδες κομμάτια νά μάς ρίξει

Στα νερά ένα ένα , μ’ακούς

Τα πικρά μου βότσαλα μετρώ,μ’ακούς

Κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία,μ’ακούς

Όπου κάποτε οι φιγούρες

Των Αγίων

Βγάζουν δάκρυ αληθινό,μ’ακούς

Οι καμπάνες ανοίγουν αψηλά,μ’ακούς

Ένα πέρασμα βαθύ να περάσω

Περιμένουν οι άγγελοι με κεριά και νεκρώσιμους ψαλμούς

Πουθενά δεν πάω ,μ’ ακούς

Ή κανείς ή κι οι δύο μαζί, μ’ακούς

Το λουλούδι αυτό τής καταιγίδας και μ’ακούς

Της αγάπης

Μία για πάντα το κόψαμε

Και δεν γίνεται ν’ανθίσει αλλιώς,μ’ακούς

Σ’άλλη γη,σ’άλλο αστέρι,μ’ακούς

Δεν υπάρχει το χώμα, δεν υπάρχει ο αέρας

Πού αγγίξαμε,ο ίδιος,μ’ακούς

Και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ’άλλους καιρούς

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες,μ’ακούς

Να τινάξει λουλούδι,μόνο εμείς,μ’ακούς

Μες στη μέση τής θάλασσας

Από το μόνο θέλημα τής αγάπης,μ’ακούς

Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί,μ’ακούς

Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς

Άκου, άκου

Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει -- ακούς;

Είμ’εγώ πού φωνάζω κι είμ’εγώ πού κλαίω,μ’ακούς

Σ’αγαπώ, σ’αγαπώ,μ’ακούς.