Απόψε γίνε.

(Αν και πάντα αναρτώ και συνήθως μου αρέσουν οι πρώτες εκτελέσεις των τραγουδιών, η δεύτερη εκτέλεση του τραγουδιού αυτού, με τον Κώστα Μάντζιο δηλαδή, είναι για μένα η πιο πετυχημένη από όλες. Μακράν πιο προσεγμένη από την πρώτη του Νομικού και αρκετά καλύτερη από την τρίτη του Νταλάρα)

Γίνε το ποτάμι που βγάζει στην θάλασσα των ανθρώπων τις ψυχές.

Γίνε το δάσος που ταΐζει τα παιδιά της αγάπης.

Γίνε η πέτρινη προβλήτα που σταματά το κύμα.

Τα μπλε τραπεζάκια, οι ξύλινες καρέκλες με το ψάθινο κάθισμα,

να ξεκουράσω του μυαλού μου τις φουρτούνες.

Γίνε η μικρή πλατεία, ο δρόμος με τα πεύκα, το σπίτι με τις τριανταφυλλιές.

Γίνε η μυρωδιά του ψημένου καλαμποκιού,

το γλυκό αεράκι, η αίσθηση του φίλου.

Η φωτιά που καίει τις ανθρώπινες έγνοιες.

Η βροχή που σβήνει τα δάκρυα.

Γίνε η ζωή που αγάπησα και έχτισα.

Απόψε γίνε η επιστροφή, το σπίτι, η αγάπη, 

Στα δυο σου μάτια η επαρχία

μέσα στο πείσμα της βροχής

τα ερημωμένα καφενεία

κι η μοναξιά της Κυριακής

Κι εγώ κορμί φυλακισμένο

μες τούς στρατώνες τους παλιούς

ένα φεγγάρι πεταμένο

μέσα σε ξένους ουρανούς

Μα απόψε γίνε

άνεμος κύμα και πανί

η πιο τρελή μου επιμονή

απόψε γίνε

μα, απόψε γίνε

ο μόνος δρόμος μου ξανά

η πρώτη κι η στερνή φορά

απόψε γίνε...

Το πληγωμένο καλοκαίρι

νύχτα στους δρόμους ξεψυχά

κι η μέρα πάλι θα με φέρει

μες στο στρατόπεδο ξανά

Απόψε πάρε τ΄ όνειρό μου

που μ΄ είχε βγάλει στ΄ ανοιχτά

και γίνε πάλι το μικρό μου

καλοκαιράκι του νοτιά

Μουσική: Γιάννης Νικολάου

Στίχοι: Οδυσσέας Εισαγγελέας 

Εκτέλεση: Κώστας Μάντζιος

Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα.

Αυτά τα λόγια δεν είναι για σένα,
αυτό το μαύρο που ξοδεύω δεν είναι για σένα.
Αυτό το μυαλό, αυτές οι σκέψεις,
αυτός ο πονοκέφαλος δεν είναι για σένα.
Αυτή η διαδρομή, αυτή η επιστροφή,
αυτό το συγνώμη δεν είναι για σένα.
Αυτό το σώμα, αυτά τα χέρια,
αυτή η ηδονή δεν είναι για σένα.
Δεν γράφω για σένα,
δεν κλαίω για σένα,
δεν νιώθω για σένα.
Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα.

Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα.

Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα.

Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα.

Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα.

Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα.

Μιλάει για ένα μικρό ξωτικό.

Μιλάει για ένα τρένο με χαλασμένα φρένα

σ΄ ένα ταξίδι χωρίς γυρισμό.

Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα.

Μιλάει για αυτούς που μένουν πάντα παιδιά, 

για ανθρώπους που τα΄χουνε χαμένα

και μετράνε ρυτίδες σε λευκά κελιά.

Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα.

Μιλάει για φίλους μου παιδικούς

που απόμειναν στάχτη δίπλα στις ράγες, 

για μνήμες χαμένες από άγριους καιρούς.

Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα.

Μιλάει για ένα μικρό ξωτικό.

Μιλάει για ένα τρένο με χαλασμένα φρένα

σ΄ ένα ταξίδι χωρίς γυρισμό.

Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα.

Μιλάει για θυσίες και σταυρούς.

Κατάλαβες πράγματα που σου΄ ναι ξένα.

Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα.

Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα.

Μιλάει για θυσίες και σταυρούς.

Κατάλαβες πράγματα που σου΄ ναι ξένα.

Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα.

Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα.

Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα.

Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα.

Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα, 

για σένα, 

για σένα, 

για σένα, 

για κανένα.

Στίχοι: Παντελής Ροδοστόγλου

Μουσική: Διάφανα Κρίνα

Εκτέλεση: Διάφανα Κρίνα

Οι ψυχές και οι αγάπες.

(Για τον Μαζεστίξ και την bremelaxrinaki. Ελπίζω να σας αρέσει.)

Μετά την νύχτα, κοντά στο χάραμα.
Η ώρα μας, η στιγμή της μεταμόρφωσης.
Τα κορμιά μας αφήνονται στη γεύση του λικέρ.
Τα χείλη μας διψασμένα ζητάνε φιλιά
και τα μάτια μας δάκρυα.
Αφηνόμαστε στην δίνη των γέλιων μας,
πνιγόμαστε στο πηγάδι της αγκαλιάς μας.
Η δύναμη του μυαλού μας αφόρητα κουραστική,
τα λόγια μας μπερδεύονται και φτιάχνουν παλάτια.
Χανόμαστε ο ένας μέσα στον άλλον,
μεθάμε με το κρασί που τρυγάμε από τους χορούς μας.
Και με το πρώτο φως της μέρας,
κουρασμένοι, γελαστοί και απογοητευμένοι,
έτσι απλά,
οι ψυχές μας και οι αγάπες μας γίνονται ένα.

Τίποτα στο κόσμο δεν τον νοιάζει

παρά μόνο το μυαλό του ανοικτό να μένει

μέσα στην αδράνεια τρομάζει

ξαναβλέπει στη φορμόλη την ψυχή σβησμένη

κόβει το κορμί του και το θάβει

σε νερό και σε φωτιά να χωριστεί

Στους δεκάξι παγωμένους εφιάλτες

κάτι απρόσωπα λαμπάκια της νυκτός δανείζει

σ΄ άνυδρους ανέραστους αντάρτες

στοιχειωμένος σε μια εθνική οδό που πήζει

βρίσκει την αχτίδα π΄ απομένει

και μαζί της τη φυγή θα μοιραστεί

Οι ψυχές και οι αγάπες

σιαμαίες αυταπάτες

όμοιες σαν άσπρα πλήκτρα

σαν φωτάκια μες τη νύκτα

βρίσκουν σώματα παρθένα

στη συνήθεια πουλημένα

με φιλιά τα εξαγνίζουν

τους χαρίζονται

Τούτος ο αρχέγονος ρυθμός των Αφρικάνων

κάτι από μπάλο Συριανό θυμίζει

ανθρωποθυσία στους θεούς των ηφαιστείων

σαν αναπαραγωγής βωμό γυαλίζει

κράτησε αγάπη μου για λίγο την πνοή σου

κλείσε όλη τούτη τη στιγμή σ΄ ένα φιλί

Κοίταξε τριγύρω τα Μετέωρα πως πέφτουν

μπάλες από χιόνι μείνε ζωντανή ακόμη

κρίνε με σαν άνθρωπο που ψάχνει την ψυχή του

κι άμα τον γουστάρεις θα σου πω συγγνώμη

είναι κάτι μήνες που φιλοξενώ τον τρόμο

κι έχω ανάγκη να με βλέπεις σαν μωρό παιδί

Αχ μωράκι σαστισμένο

μέσα στο μυαλό σου ξένο

τι να πρωτοτραγουδήσεις

και ποια πόρτα να κτυπήσεις

να σου πω για να σε πείσουν

στα μετάξια να σε ντύσουν

να φανούν λευκά δοντάκια

μες το γέλιο σου

Χίλιες και μια νύχτες ανοιχτά της οικουμένης

αλυσοδεμένος πολικός αστέρας

άφηνα τους άλλους να μιλούν για μένα

και φοβόμουν μη με δει το φως της μέρας

τα χαμένα χρόνια θα τα πάρω πίσω

φτάνει που και που να λες ακόμα σ΄ αγαπώ

Κόκκινος ορίζοντας τα χρόνια π΄ απομένουν

κάνε το σινιάλο να σε βρει ψυχή μου

πρόσωπα λιμάνια κράτησε τα "φεύγουν"

πάρε με αγκαλιά και κράτα με μαζί σου

βιντεοταινίες η ζωή που είδα

του άστεγου του νου μου η πατρίδα είσαι εσύ

Αχ αγάπη μου αγάπη

διαμαντάκι μες στη στάχτη

και νησάκι που `χει φάρο

ένα μεθυσμένο γλάρο

γύρω σου που φτερουγίζει

τ΄ όνομά σου συλλαβίζει

σημαδεύει τη ματιά σου και αφήνεται

Στίχοι - Μουσική: Απόστολος Μπουλασίκης

Εκτέλεση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Αγρύπνια.

Ο έρωτας δεν έχει ύπνο, δεν κοιμάται.
Δεν ξεκουράζεται, δεν ησυχάζει.
Κυκλοφορεί με μάτια πρησμένα,
με χείλη δαγκωμένα.  
Πρωί τον ξεχνάς, τον απαρνιέσαι.
Μεσημέρι κοιτάς άλλα μάτια.
Βράδυ σε παγιδεύει ξανά.
Χαράματα η αγρύπνια σου κάνει συντροφιά
και χάνεσαι ξανά, σκορπάς μακρυά,
όσα ήθελες να σώσεις.     
 

Αγρύπνια, αψηλάφητο ζώο!

Δίχως, μια στάλα στοργή,

σ΄ όσους διψάν για χίμαιρες, γέρνεις

την κούπα σου που `ναι πάντα αδειανή.

Κι ενώ περνά η νύχτα κατάλευκη,

βροχερή σαν Κυριακή,

ξέρω γιατί, στ΄ αυτί που σπαράζει,

χιμάς και γλείφεις σαν το σκυλί.

Δεν αγαπάς!Αφήνεις τους ψύλλους σου,

τους ήχους που φτάνουν από μακριά,

αγρύπνια, κακόφωνο όργανο,

που αλέθεις των εκλεκτών το "ωσαννά".

Αγρύπνια της κόλασης κήτος,

είναι το φιλί σου φωτιά.

Αφήνει μια γεύση από σίδερο,

που `χουν ξηλώσει από καράβια παλιά.

Στίχοι - Μουσική - Εκτέλεση: Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Δεν πειράζει.

Περάσαν μήνες, μα δεν μιλούσα.
Σε περίμενα σε εκείνες τις γραμμές.
Σε περίμενα νύχτες ολόκληρες.
Να σου δείξω τι δεν χωρούσε στο μυαλό μου.
Να ακούσεις όσα δεν λέγονται με λόγια.
Να νιώσεις ότι δεν σου έδωσα να καταλάβεις.
Να φοβηθείς όπως εγώ.
Σαν ένα μικρό παιδί,
που περιμένει ένα μπράβο.
Η λαχτάρα έσβηνε σιγά σιγά.
Και το σκοτάδι με τρυπούσε ως το κόκαλο.
Και συ σε ένα κόσμο μόνο δικό σου.
Άνοιξέ μου, κρυώνω.

Δεν πειράζει.
Έλα πάρε με αγκαλιά.
Πάμε πάλι απ την αρχή.

Δεν πειράζει, δεν πειράζει

αν δε θες να μου μιλάς

αν κρυφά μόνο κοιτάζεις

κι όλο μούτρα μου κρατάς.

Μη σε νοιάζει, μη σε νοιάζει

δε θα σπάσει το σχοινί

σαν παιχνίδι να μας μοιάζει

δίχως τέλος και αρχή

Γιατί τα μάτια σου εγώ έχω φιλήσει

στην αγκαλιά σου η καρδιά μου έχει σβήσει

κι οι δυο μας πήγαμε σε όνειρα μετάξι

μαζί σου αγάπη μου εγώ έχω πετάξει

Δεν πειράζει, δεν πειράζει

όταν φτάνω κι ειν' αργά

ούτε θέλω να τρομάζεις

όταν ζούμε χωριστά

Μη σε νοιάζει, μη σε νοιάζει

άμα λείπει το φιλί

σαν παιχνίδι να μας μοιάζει

πάμε πάλι απ την αρχή

Γιατί τα μάτια σου εγώ έχω φιλήσει

στην αγκαλιά σου η καρδιά μου έχει σβήσει

κι οι δυο μας πήγαμε σε όνειρα μετάξι

μαζί σου αγάπη μου εγώ έχω πετάξει.

Δεν αντέχω άλλο έλα,

έλα πάρε με αγκαλιά

να πεθάνουμε στα γέλια

να 'ναι πάλι όπως παλιά

Στίχοι - Μουσική - Εκτέλεση: Οδυσσέας Τσάκαλος

Μαλαματένια λόγια.

(Για αυτούς που βασανίστηκαν και πέθαναν κατά την διάρκεια της Χούντας. Για αυτούς που αγωνίστηκαν για την ελευθερία, για αυτούς που δεν έχασαν τις αξίες τους, για αυτούς που παλεύουν ακόμα. 

ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ Ο ΦΑΣΙΜΟΣ.)

Μες στην άγρια νύχτα άναψε μια φωτιά.

Μας έκαψε, δεν άφησε τίποτα από μας.

Τα μάτια μας έκλαιγαν, η αναπνοή μας κοβόταν.

Αποκτήσαμε μια πληγή στο στήθος,

μα μια άνοιξη στην καρδιά.

Τρέξαμε στα στενά σοκάκια,

τρέξαμε προς την νίκη.

Χτυπήσαμε κλεισμένα παράθυρα, σφαλισμένες ζωές.

Ξυπνήσαμε χαράματα τους αιώνια κοιμισμένους.

Πόνεσαν τα πόδια μας, κουράστηκαν τα χέρια μας, 

έκλεισε η φωνή μας.

Νιώσαμε το θάνατο να μας ερωτεύεται,

και πεθάναμε γλυκά και μαρτυρικά,

για μια στάλα ψωμί, 

για μια ρανίδα γνώση,

για μια στιγμή ελευθερίας.

Μαλαματένια λόγια στο μαντήλι

τα βρήκα στο σεργιάνι μου προχθές

τ΄ αλφαβητάρι πάνω στο τριφύλλι

σου μάθαινε το αύριο και το χθες

μα εγώ περνούσα τη στερνή την πύλη

με του καιρού δεμένος τις κλωστές

Τ΄ αηδόνια σεχτηκιάσανε στην Τροία

που στράγγιξες χαμένα μια γενιά

καλύτερα να σ΄ έλεγαν Μαρία

και να `σουν ράφτρα μες στην Κοκκινιά

κι όχι να ζεις μ΄ αυτή την κομπανία

και να μην ξέρεις τ΄ άστρο του φονιά

Γυρίσανε πολλοί σημαδεμένοι

απ΄ του καιρού την άγρια πληρωμή

στο μεσοστράτι τέσσερις ανέμοι

τους πήραν για σεργιάνι μια στιγμή

και βρήκανε τη φλόγα που δεν τρέμει

και το μαράζι δίχως αφορμή

Και σαν τους άλλους χάθηκαν κι εκείνοι

τους βρήκαν να γαβγίζουν στα μισά

κι απ΄ το παλιό μαρτύριο να `χει μείνει

ένα σκυλί τη νύχτα που διψά

γυναίκες στη γωνιά μ΄ ασετυλίνη

παραμιλούν στην ακροθαλασσιά

Και στ΄ ανοιχτά του κόσμου τα καμιόνια

θα ξεφορτώνουν στην Καισαριανή

πώς έγινε με τούτο τον αιώνα

και γύρισε καπάκι η ζωή

πώς το `φεραν η μοίρα και τα χρόνια

να μην ακούσεις έναν ποιητή

Του κόσμου ποιος το λύνει το κουβάρι

ποιος είναι καπετάνιος στα βουνά

ποιος δίνει την αγάπη και τη χάρη

και στις μυρτιές του Άδη σεργιανά

μαλαματένια λόγια στο χορτάρι

ποιος βρίσκει για την άλλη τη γενιά

Με δέσαν στα στενά και στους κανόνες

και ξημερώνοντας μέρα κακή[Παρασκευή]

τοξότες φάλαγγες και λεγεώνες

με πήραν και με βάλαν σε κλουβί

και στα υπόγεια ζάρια τους αιώνες

παιχνίδι παίζουν οι αργυραμοιβοί

Ζητούσα τα μεγάλα τα κυνήγια

κι όπως δεν ήμουν μάγκας και νταής

περνούσα τα δικά σου δικαστήρια

αφού στον Άδη μέσα θα με βρεις

να με δικάσεις πάλι με μαρτύρια

και σαν κακούργο να με τιμωρείς

Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος

Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου

Εκτέλεση: Χαράλαμπος Γαργανουράκης - Λάκης Χαλκιάς - Τάνια Τσανακλίδου

Θέλω να σε δω.

Θέλω να δω τον πόνο σου για μένα.
Για μια στιγμή να σ΄αναστήσω,
για μια στιγμή να σε κάνω δικό μου.
Πριν φύγω για πάντα,
πριν νιώσω την απόγνωση της απουσίας σου.
Μια άχρωμη νύχτα, ένα κρύο πρωί.
Να έρθω στην βροχερή σου πόλη,
από ξένο να σε κάνω φίλο,
από φίλο να σε κάνω εραστή.
Χωρίς χθες, μόνοι, χωρίς νόημα.
Θέλω να σε δω αμόλυντο, δίχως παρελθόν.
Θέλω να σε δω να κρέμεσαι απ΄ τα λόγια μου.
Θέλω να σε δω να γελάς μόνο για μένα.
Θέλω να μας δω άσκοπα να περιπλανιόμαστε στης αγάπης το πλανήτη,
αναζητώντας μια ζωή που θα μας σώσει από τον θάνατο.

Θέλω να σε δω

να μ΄ αναζητάς

σε κάθε οδό και δω

στα λίγα που ζητάς

Θέλω να σε δω

μ΄ έρωτα βαρύ

να μην μπορεί κανείς

να διώξει αυτόν το θάνατο

Καμιά φορά

φοράω τα λόγια μιας πληγής

καμιά φορά ξεχνιέμαι αλλιώς

κι απ΄ όλους κρύβομαι

Τη χαρά μου λες γιατί στην κάνω συμφορά

και δε χωράει η ζωή

να μπει στο γλέντι ούτε μια φορά

Θέλω να σε δω

να μ΄ εκδικηθείς

να πιω νερό κρυφά

εκεί που θα πλυθείς

Θέλω να σε δω

να `μαστε αγκαλιά

και μία θηλιά γερή

το χθες να κάνει αθάνατο

Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου

Εκτέλεση: Ελευθερία Αρβανιτάκη

Εγώ σ'αγάπησα εδώ.

Το κορμί καμιά φορά πλανεύει τα αισθήματα.

Τα απαιτεί, τα θυμώνει, τα αποπαίρνει.

Μα η σκέψη είναι αυτή που ενώνει.

Αυτή σου γεμίζει το άδειο κρεβάτι,

αυτή σου χαϊδεύει τα μαλλιά,

αυτή σε φέρνει τόσο κοντά μου.

Κι αν τώρα ξεχνιέσαι μακρυά,

νιώθεις ξένος και μοναχός,

άνοιξε την καρδιά σου και κλείσε τα μάτια.

Πλάι σου είμαι, με νιώθεις;

Εγώ σ' αγάπησα εδώ

Που να 'σαι τώρα που γυρνάς

Σε ποιο καινούργιο ουρανό χρώματα κλέβεις; 

Ένιωσες πάλι τα φτερά 

Τι σου 'βαλε ξανά φωτιά

Σε ποιο λιμάνι, ποιο σταθμό, καρδιά γυρεύεις; 

Πώς να κρατήσει το κορμί απόψε η νύχτα 

Τώρα ο κόσμος έχει χάσει μια στροφή 

Εγώ δε μίλησα, για θαύματα δεν είπα 

Δε σου στάθηκε κανένας πιο πολύ 

Εγώ σ' αγάπησα εδώ 

Με τα φεγγάρια της βροχής 

Περίμενες τόσο καιρό να ξαποστάσεις 

Έφτανε να χαμογελάς 

Να σε κοιτάζω όταν ξυπνάς 

Κι ούτε που σκέφτηκα ποτέ πως θα ξεχάσεις 

Παραμυθάκι μου σκληρό 

Όπου κι αν είσαι και γυρνάς 

Για μένα εκεί να μη ρωτάς 

Εγώ σ' αγάπησα εδώ.

Στίχοι - Μουσική: Κώστας Λειβαδάς

Εκτέλεση: Ελένη Τσαλιγοπούλου

Απόψε σιωπηλοί.

Πόση σιωπή μπορεί να χωρέσει μια στιγμή.

Ένα άγγιγμα αδέξιο και ένα φιλί χωρίς πόνο.

Και ένας δρόμος χωρίς επιστροφή,

χωρίς ήχους, χωρίς δάκρυα.

Εκείνες οι ώρες, εκείνα τα χρόνια.

Λες και ζήσαμε μια αιωνιότητα,

λες και ήπιαμε τη ζωή σε ένα απόγευμα.

Έτσι μείνε σιωπηλός, 

πιο πολύ να πονέσουμε,

πιο πολύ να νιώσουμε τη ζωή μας να νικά.

Απόψε είμαστε κι οι δυο μας σιωπηλοί

ακόμα και οι λέξεις φοβήθηκαν τα χείλη

το ξέρω θα μου δώσεις ένα φιλί

και θα μου πεις να μείνουμε δυο φίλοι

Δε θέλω να 'μαστε ούτε φίλοι ούτε εχθροί

Θέλω να μη θυμάμαι

κι ούτε να ξέρω πού θα πας και ποια είναι αυτή

Θέλω ένα όνειρο μονάχα να 'ναι

κι όταν ξυπνήσω το πρωί να είσαι εκεί

για να μου πεις να μη φοβάμαι

Δώσ' μου λοιπόν το τελευταίο μας φιλί

και ας καπνίσουμε μαζί κι ένα τσιγάρο

και φύγε μη γυρίσεις να με δεις

δε θέλω να με βλέπεις να πονάω

Δε θέλω να 'μαστε ούτε φίλοι ούτε εχθροί

Θέλω να μη θυμάμαι

κι ούτε να ξέρω πού θα πας και ποια είναι αυτή

Θέλω ένα όνειρο μονάχα να 'ναι

κι όταν ξυπνήσω το πρωί να είσαι εκεί

για να μου πεις να μη φοβάμαι

Μουσική - Στίχοι: Βάσω Αλαγιάννη

Εκτέλεση: Νίκος Παπάζογλου 

Η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει.

Τα χρόνια περνούν φυτρώνοντας πάνω μας.
Μέσα μας εγκλωβίζονται,
μας κυριαρχούν, μας πονούν.
Ζεις τον ήλιο, ζεις και το σκοτάδι.
Κοίτα πάντα το φως να νικά τη νύχτα.
Κι αν φοβηθείς την αγάπη,
μην σκλαβωθείς προσπάθησε.
Σαν φυλακή μοιάζει καμιά φορά.
Μα αν κοιτάξεις πιο καλά,
είναι της ελευθερίας τα φτερά που δεν θες να τα νιώσεις.

Από μικροί μαθαίνουμε να χάνουμε

η απώλεια θα μπορούσε να 'ναι κούνια μας

δεν μπορείς να τα ΄χεις όλα

πρώτη φράση που μαθαίνουμε

Από μικροί πρέπει να μοιραζόμαστε

τα γλυκά και τα παιχνίδια με τ' αδέρφια μας

μάθε πλέον να μοιράζεσαι

έτσι δίνουμε ό,τι παίρνουμε

και τα χρόνια περνάνε

και ό,τι τρώμε κερνάμε

δίνουμε ό,τι αποκτάμε

ώσπου κάτι τελειώνει...

και οι άνθρωποι φεύγουν

και εμείς δεν αντιδράμε

μάθαμε να ξεχνάμε

και να μένουμε μόνοι...

μα η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει

να το θυμάσαι μικρή μου καρδιά

η καρδιά πονάει πάντα όταν ψηλώνει 

πάντα...

η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει

να το θυμάσαι μικρή μου καρδιά

η καρδιά πονάει πάντα όταν ψηλώνει 

πάντα...

Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος

Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης

Ερμηνεία: Νατάσσα Μποφίλιου

Υπνόσακος.

Στο κόσμο αυτό, σε αυτή την ταπεινή γη,

ο πλούτος των ανθρώπων, ο χρυσός και το ασήμι,

δεν υπάρχουν, δεν αγγίζονται.

Δεν μπαίνουν σε πουγκιά, δεν ράβονται σε μεσοφόρια.

Αυτός που τα ΄χει ζάμπλουτος είναι, μα κουρέλια φορά.

Είναι γεμάτος μέχρι πάνω,

δίνει χωρίς να λιγοστεύει η τσέπη του,

μα πιο πολύ να σκάει νιώθει.

Και συ αστέρι μου, πιο πολύτιμο, πιο ακριβό,

εσύ που το σκοτάδι δεν αφήνεις να αγγίξει την ζωή μου,

εσύ που τα πιο ψηλά βουνά θα ανέβαινες για μένα,

εσύ που νιώθεις σαν παιδί, γλυκό να περιμένεις,

τα πλούτη όλου του ντουνιά, δικά σου θα στα δώσω.

Σβήνει τα χρώματα η νύχτα

στο κύμα τα φαρμάκια ρίχ' τα

κι άναψε μάτια μου όλα τα άστρα

με του τσιγάρου σου τη κάφτρα.

Φέρε στα αυτί σου το κοχύλι

και πες μου όσα δε λεν τα χείλη 

για τα παλιά μας συναξάρια

για τα καινούργια μας φεγγάρια.

Πάμε ξανά στις ξαστεριές

ονείρων είμαστε σκιές

το σκοτάδι του ενός

δυο μαζί το κάνουν φως.

Μ' έναν υπνόσακο στην πλάτη

και με το βήμα του ορειβάτη

πίσω στο μέλλον επιστρέφω

κι' αυταπάτες πια δεν τρέφω.

Σε μια υπαίθρια καντίνα

στα όνειρα σου μπαίνω σφήνα

ρίξε το γέλιο σου βροχή μου

να ξεδιψάσεις την ψυχή μου.

Πάμε ξανά στις ξαστεριές

ονείρων είμαστε σκιές

το σκοτάδι του ενός 

δυο μαζί το κάνουν φως.

Μουσική: Μπάμπης Στόκας

Στίχοι: Άλκης Αλκαίος

Εκτέλεση: Μπάμπης Στόκας

Συννεφιασμένη Κυριακή.

Το βλέμμα χανόταν που και που,

μια στη βροχή, μια στο πλήθος.

Μυρωδιές της έφερναν στο μυαλό άλλες εποχές.

Και το κρασί φτηνό όπως πάντα.

και το φαΐ λιγοστό και κρύο.

Και εκείνος μαζί με την δροσιά 

τυραννά το μυαλό της και φυλακίζει το φιλί της.

Με μια χαρά ξεκινάν, με έναν πόνο τελειώνουν.

Πάντα θα ζητά την συννεφιά της,

γιατί τον ήλιο της δεν θέλει να δει.

Συννεφιασμένη Κυριακή,

μοιάζεις με την καρδιά μου

που έχει πάντα συννεφιά,

Χριστέ και Παναγιά μου.

Όταν σε βλέπω βροχερή,

στιγμή δεν ησυχάζω.

μαύρη μου κάνεις τη ζωή,

και βαριαναστενάζω.

Είσαι μια μέρα σαν κι αυτή,

που ‘χασα την χαρά μου.

συννεφιασμένη Κυριακή, 

ματώνεις την καρδιά μου.

Στίχοι: Βασίλης Τσιτσάνης, Βλάχος & Αλέκος Γκούβερης, 

Μουσική: Βασίλης Τσιτσάνης, Βλάχος

Εκτέλεση: Βασίλης Τσιτσάνης

Κεραυνός και αστραπή.

Έρημη θάλασσα, σαν βότσαλο πέφτεις.
Αφρούς και κύματα σηκώνεις.
Καράβι μπλε, καράβι ξύλινο,
ρίχνεσαι με ορμή στα βράχια.
Καταστρέφεσαι, μαζί σου και γω.
Σαν αεράκι δροσερό καθαρίζεις το βλέμμα μου,
μα τα μαλλιά μου μπλέκονται στο λαιμό σου.
Νιώθεις την γεύση του κρασιού μου,
γεύομαι τους χυμούς της αγάπης σου.
Μα μεθάμε, νιώθουμε ζαλισμένοι.
Έτσι αποκαμωμένοι και μόνοι.
Ξαπλωμένοι σε σκληρά κρεβάτια,
καταπίνουμε ο ένας τα δάκρυα του άλλου.
Μες την απέραντη λιακάδα του μυαλού μας,
εμείς κεραυνός κι αστραπή.

Πες μου ποιο χέρι στης μοίρας το χάρτη

Σκορπάει μελάνι

Και σβήνει λιμάνι, σβήνει ρότα, φάρους κι ακτή

Και ποιας πυξίδας η μαύρη λεπίδα

Θα δείξει ελπίδα

Μιας άγνωστης γης προσμονή

Κεραυνός κι αστραπή

Ξάφνου στ' ανήξερο καλοκαίρι

Η κακιά η στιγμή

Φίδι, σκορπιός, μαχαίρι

Στην καρδιά μου όρμησε να τη φαρμακώσει

Κεραυνό κι αστραπή

Ελπίζει πια η ζωή μας στο θαύμα

Άγγελο της χαράς και εκδικητή αντάμα

Τους ανθρώπους που χωρίσαν πάλι να ενώσει

Πες ποιος πλανήτης σαν μαύρος μαγνήτης

Μας εξουσιάζει και μας εκτροχιάζει

Τα όνειρά μας κλέβει κρυφά

Πες μου ποια δίνη μας κρύβει την πρύμνη

Σε ποια μαύρα βράχια

Στης μοίρας τα δίχτυα οδηγεί

Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου

Στίχοι: Δημήτρης Φασουλάς

Εκτέλεση: Παντελής Θαλασσινός