Η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει.

Τα χρόνια περνούν φυτρώνοντας πάνω μας.
Μέσα μας εγκλωβίζονται,
μας κυριαρχούν, μας πονούν.
Ζεις τον ήλιο, ζεις και το σκοτάδι.
Κοίτα πάντα το φως να νικά τη νύχτα.
Κι αν φοβηθείς την αγάπη,
μην σκλαβωθείς προσπάθησε.
Σαν φυλακή μοιάζει καμιά φορά.
Μα αν κοιτάξεις πιο καλά,
είναι της ελευθερίας τα φτερά που δεν θες να τα νιώσεις.

Από μικροί μαθαίνουμε να χάνουμε

η απώλεια θα μπορούσε να 'ναι κούνια μας

δεν μπορείς να τα ΄χεις όλα

πρώτη φράση που μαθαίνουμε

Από μικροί πρέπει να μοιραζόμαστε

τα γλυκά και τα παιχνίδια με τ' αδέρφια μας

μάθε πλέον να μοιράζεσαι

έτσι δίνουμε ό,τι παίρνουμε

και τα χρόνια περνάνε

και ό,τι τρώμε κερνάμε

δίνουμε ό,τι αποκτάμε

ώσπου κάτι τελειώνει...

και οι άνθρωποι φεύγουν

και εμείς δεν αντιδράμε

μάθαμε να ξεχνάμε

και να μένουμε μόνοι...

μα η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει

να το θυμάσαι μικρή μου καρδιά

η καρδιά πονάει πάντα όταν ψηλώνει 

πάντα...

η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει

να το θυμάσαι μικρή μου καρδιά

η καρδιά πονάει πάντα όταν ψηλώνει 

πάντα...

Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος

Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης

Ερμηνεία: Νατάσσα Μποφίλιου