Οι ψυχές και οι αγάπες.

(Για τον Μαζεστίξ και την bremelaxrinaki. Ελπίζω να σας αρέσει.)

Μετά την νύχτα, κοντά στο χάραμα.
Η ώρα μας, η στιγμή της μεταμόρφωσης.
Τα κορμιά μας αφήνονται στη γεύση του λικέρ.
Τα χείλη μας διψασμένα ζητάνε φιλιά
και τα μάτια μας δάκρυα.
Αφηνόμαστε στην δίνη των γέλιων μας,
πνιγόμαστε στο πηγάδι της αγκαλιάς μας.
Η δύναμη του μυαλού μας αφόρητα κουραστική,
τα λόγια μας μπερδεύονται και φτιάχνουν παλάτια.
Χανόμαστε ο ένας μέσα στον άλλον,
μεθάμε με το κρασί που τρυγάμε από τους χορούς μας.
Και με το πρώτο φως της μέρας,
κουρασμένοι, γελαστοί και απογοητευμένοι,
έτσι απλά,
οι ψυχές μας και οι αγάπες μας γίνονται ένα.

Τίποτα στο κόσμο δεν τον νοιάζει

παρά μόνο το μυαλό του ανοικτό να μένει

μέσα στην αδράνεια τρομάζει

ξαναβλέπει στη φορμόλη την ψυχή σβησμένη

κόβει το κορμί του και το θάβει

σε νερό και σε φωτιά να χωριστεί

Στους δεκάξι παγωμένους εφιάλτες

κάτι απρόσωπα λαμπάκια της νυκτός δανείζει

σ΄ άνυδρους ανέραστους αντάρτες

στοιχειωμένος σε μια εθνική οδό που πήζει

βρίσκει την αχτίδα π΄ απομένει

και μαζί της τη φυγή θα μοιραστεί

Οι ψυχές και οι αγάπες

σιαμαίες αυταπάτες

όμοιες σαν άσπρα πλήκτρα

σαν φωτάκια μες τη νύκτα

βρίσκουν σώματα παρθένα

στη συνήθεια πουλημένα

με φιλιά τα εξαγνίζουν

τους χαρίζονται

Τούτος ο αρχέγονος ρυθμός των Αφρικάνων

κάτι από μπάλο Συριανό θυμίζει

ανθρωποθυσία στους θεούς των ηφαιστείων

σαν αναπαραγωγής βωμό γυαλίζει

κράτησε αγάπη μου για λίγο την πνοή σου

κλείσε όλη τούτη τη στιγμή σ΄ ένα φιλί

Κοίταξε τριγύρω τα Μετέωρα πως πέφτουν

μπάλες από χιόνι μείνε ζωντανή ακόμη

κρίνε με σαν άνθρωπο που ψάχνει την ψυχή του

κι άμα τον γουστάρεις θα σου πω συγγνώμη

είναι κάτι μήνες που φιλοξενώ τον τρόμο

κι έχω ανάγκη να με βλέπεις σαν μωρό παιδί

Αχ μωράκι σαστισμένο

μέσα στο μυαλό σου ξένο

τι να πρωτοτραγουδήσεις

και ποια πόρτα να κτυπήσεις

να σου πω για να σε πείσουν

στα μετάξια να σε ντύσουν

να φανούν λευκά δοντάκια

μες το γέλιο σου

Χίλιες και μια νύχτες ανοιχτά της οικουμένης

αλυσοδεμένος πολικός αστέρας

άφηνα τους άλλους να μιλούν για μένα

και φοβόμουν μη με δει το φως της μέρας

τα χαμένα χρόνια θα τα πάρω πίσω

φτάνει που και που να λες ακόμα σ΄ αγαπώ

Κόκκινος ορίζοντας τα χρόνια π΄ απομένουν

κάνε το σινιάλο να σε βρει ψυχή μου

πρόσωπα λιμάνια κράτησε τα "φεύγουν"

πάρε με αγκαλιά και κράτα με μαζί σου

βιντεοταινίες η ζωή που είδα

του άστεγου του νου μου η πατρίδα είσαι εσύ

Αχ αγάπη μου αγάπη

διαμαντάκι μες στη στάχτη

και νησάκι που `χει φάρο

ένα μεθυσμένο γλάρο

γύρω σου που φτερουγίζει

τ΄ όνομά σου συλλαβίζει

σημαδεύει τη ματιά σου και αφήνεται

Στίχοι - Μουσική: Απόστολος Μπουλασίκης

Εκτέλεση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου