Χειμωνανθός.

Συναισθήματα που δεν έχω με κάνεις και νιώθω.

Λύπη ενώ δεν έχω κρίμα.
Νοσταλγία ενώ δεν έχω παρελθόν.
Τύψεις δίχως πράξεις.
Σκέψεις χωρίς αντίκρυσμα.
Έρωτα δίχως νύχτα, αγάπη δίχως φως.
Χαρά με έναν χειμώνα στην ψυχή.

Φθινόπωρο στον έρωτα

απόψε ανατέλλει

αρισμαρί και μέλι

μύρισαν τα βουνά

κι εγώ κοιτάζω σιωπηλός

το χώμα το βρεγμένο

σαν κάρβουνο αναμμένο

η ομορφιά πονά.

Φιλί γυρεύω του ουρανού

κι αυτός μου δίνει στάχτη

μα απ΄ της καρδιάς τ΄ αδράχτι

σαν θέλω να κοπείς

σαλεύουν τα πορτόφυλλα

κι η κλειδωνιά γυρίζει

αέρας μου σφυρίζει

αν έρθεις, μην αργείς.

Γδύσου κι από τα μάτια μου

πάρε νερό και πλύσου

ο χωρισμός θυμήσου

είναι χειμωνανθός

τη λύπη την κατοίκησα

σε νύχτα και σε μέρα

σ΄ αφήνω στον αέρα

για να σε βρω στο φως.

Η αγάπη φόβους και όνειρα

δειπνά προτού ραγίσει

στου πόνου το ξωκλήσι

αγιάζει η ερημιά

κι εγώ μια θλίψη που ζητώ

για να με σημαδέψει

το φως πριν βασιλέψει

θα σ' αρνηθώ ξανά.

Στίχοι: Ελένη Φωτάκη

Μουσική: Γιώργος Καζαντζής

Εκτέλεση: Γιάννης Χαρούλης

Μικρή Πατρίδα.

Να φύγω στα πέραντα της γης, εκεί που δεν φτάνει πόνος.

Να βρω τη ζωή όπως την άφησα πριν χρόνια.
Πριν γεννηθώ.
Να βρω λίμνες με σπιτάκια ξύλινα στις όχθες.
Πράσινα καθαρά νερά να ξεπλένουν την μοναξιά μου.
Να μην έχει κρύο ποτέ.
Μόνο αυτή την πρωινή δροσιά που καθαρίζει την σκέψη.
Να βρω γεύσεις που ξέχασα, μυρωδιές που αγνόησα.
Να γνωρίσω ανθρώπους αμόλυντους και καθαρούς.
Να κοιμηθώ στην άμμο χωρίς περισυλλογή.
Να περπατήσω ξυπόλητη στο χώμα.
Να χαθώ στα πυκνά κλαδιά αυτού του δάσους.
Οι νύχτες εκεί φέρνουν όνειρα όμορφα.
Εκεί θα ονειρευτώ και σένα, ξεκούραστο και ήσυχο.
Θα έρθεις μαζί μου στην άκρη του κόσμου,
να ζήσουμε μαζί την ζωή που αφήνουμε και φεύγει.

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά

τα χρόνια μου είχαν ρίζες ήταν δέντρα

που τα 'ντυσε με φύλλα η καρδιά

και τ' άφησε ν' ανθίζουν μες την πέτρα

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά

οι άνθρωποι που αγάπησα ήταν δάση

οι φίλοι μου φεγγάρια ήταν νησιά

που δίψασε η καρδιά μου να τα ψάξει

Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ

η νύχτα εσύ το όνειρο της μέρας

μικρή πατρίδα σώμα μου κι αρχή

η γη μου εσύ ανάσα μου κι αέρας

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά

ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει

σε όνειρα σ' αισθήματα υγρά

το μυστικό τον κόσμο ν' ανασάνει

Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ

η νύχτα εσύ το όνειρο της μέρας

μικρή πατρίδα σώμα μου κι αρχή

η γη μου εσύ ανάσα μου κι αέρας 

Στίχοι: Παρασκευάς Καρασούλος 
Μουσική: Γιώργος Ανδρέου 
Εκτέλεση: Παντελής Θεοχαρίδης 

Όνειρο.

Θυμάμαι,

την ανασφάλεια της νιότης και την ξενοιασιά της.
Την μυρωδιά του καφέ, την γεύση της τεκίλας στο στόμα.
Τον πολυσύχναστο δρόμο, τις κόρνες των λεωφορείων.
Το παλιό κασετόφωνο, τα παλιά τραγούδια.
Τις ατελείωτες συζητήσεις, τα γλυκά δάκρυα.
Τα ξενύχτια, τα δανικά τσιγάρα, το χύμα κρασί.
Τις βόλτες στην πόλη, τους χορούς, τις παρέες.
Το μεγάλο παλιό σπίτι και το μικρό μας μπαλκόνι.
Θυμάμαι έναν έρωτα μαρτύριο.
Μα πιο πολύ θυμάμαι ένα όνειρο...

Μέσα στη κόλαση ριγμένος

μέσα στα πάθη μου βουλιάζω

στο ίδιο παράδοξο της τέλος

σκορπιέμαι στις ηδονικές της αυταπάτες

στο πιο κοντινό μου ψέμα γυρνώ

εκεί όλα γέρνουν θολά

απ' το γλυκό κι υπνωτικό της φιλί

όλα γέρνουν γέρνουν θολά.

Στίχοι-Μουσική: Άκης Πελτέκης 

Εκτέλεση: Στρογγυλό Κίτρινο

Καληνύχτα.

Στην νύχτα μου δεν ανήκεις, στην μέρα σου δεν υπάρχω.

Καληνύχτα όπως και να ΄χει.

Καληνύχτα, όπου και να'σαι

όπου πέφτεις και κοιμάσαι

σ' όποιας πόλης το καινούργιο βουητό

και ποιανού ξενοδοχείου

πάλι ζέστανες το κρύο

που φυσάει σαν αεράκι βραδινό.

Μοναχός ή με παρέα

άραγε σε βρίσκει ωραία

τούτη η νύχτα που εγώ σου τραγουδώ

Καληνύχτα όπως και να'ναι

τόσο όμορφα δε θα'ναι

όπως ήτανε μεμιάς για μας τους δυο.

Καληνύχτα, κι αν θυμάσαι

αν ξεχνάς, ή αν λυπάσαι

που κι απόψε δεν περάσαμε μαζί

αχ, ο χρόνος πως κυλάει,

ξετυλίγεται και πάει,

κι όπου να'ναι ότι είναι θα φανεί.

Μα θυμήσου ό,τι κι αν γίνει

τα σημάδια της δε σβήνει

ιστορία που'χει γράψει σαν κι αυτή

στων ερώτων μας το πλοίο

στης αγάπης το βιβλίο

έχει αφήσει μια κουκκίδα φωτεινή.

Καληνύχτα, αυτό το χάδι

θα το σβήσει το σκοτάδι

θα'βρει τρόπο να σε φτάσει μέχρι εκεί

Καληνύχτα, ξημερώνει

Καλημέρα, κι είμαι μόνη

μα η μέρα μπρος μου απλώνεται ανοιχτή...

Καληνύχτα....

Στίχοι-Μουσική-Εκτέλεση: Μελίνα Τανάγρη

Θέλω τη μέρα που θα φύγεις.

Αφήνοντας την ψυχή σου πάνω στο τραπέζι,

παίρνεις την δική μου και φεύγεις.
Και δεν κοιτάς πίσω σου τι μένει.
Μέσα στις βαλίτσες σου υπάρχω και γω,
και γω δεν θέλω να φύγω.
Σου δείχνω τον δρόμο να γυρίσεις πίσω.
Πίσω στην παγερή μας συνήθεια.
Μα η φλόγα της καρδιά σου, μου διαλύει κάθε μου προσμονή.
Δεν ζω, δεν υπάρχω, θέλω μονάχα να καώ από αυτή.
Χίλιες νύχτες γεύτηκα την φωτιά σου.
Στροβιλιζόμουν χωρίς προσδοκία,
χανόμουν στο μεγάλο σου τίποτα.
Η κρυφή σου ικανοποίηση, μου τσαλάκωνε τον εγωισμό
και τα ψίχουλα της αγάπης σου μου τάιζαν την θλίψη.

Μα η μέρα της δικής μου φλόγας ήρθε, αδίστακτη και σκληρή.
Χωρίς συγχώρεση, χωρίς οίκτο.
Και δεν άφησε τίποτα από σένα πίσω να μαζέψεις.
Σαν άλλοι άνθρωποι κι δυο πορευτήκαμε στα ίδια βήματα.
Για να ανακαλύψω μετά ότι ήσουν και θα είσαι ο μοναδικός μου σωτήρας.

Και τι μπορώ να πω για σένα 

που να 'ναι εσύ

λέξεις με δέρμα και μαλλιά

γραμματικές για την αφή

χέρια πλεγμένα.

Θέλω τη μέρα που θα φύγεις 

απ' το πρωί να μου γελάς

κι όταν την πόρτα θα ανοίγεις

να είναι σαν να μ' αγαπάς.

Και πώς μπορώ να σε θυμάμαι 

και να 'σαι εσύ

τα γέλια σου σαν τα νερά

μια ήσυχη λέξη στ' αυτί

και να νικάμε.

Στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου

Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος

Εκτέλεση: Χρήστος Θηβαίος

Η Νύχτα.

Νύχτα, με αγαπάς όταν σε αγαπώ.

Με φροντίζεις όταν σε φροντίζω.
Με αλλάζεις παίρνοντας ένα κομμάτι της μέρας μου.
Με καταπίνεις όταν δεν στο δίνω απλόχερα.
Χαρά, λύπη, έρωτας διογκώνονται και προσαρμόζονται στους κανόνες σου.
Δεν μπορώ να αντισταθώ στην γοητεία σου.
Δεν μπορώ να αντέξω τις απαιτήσεις σου.
Η σκέψη μου αλλάζει στην αγκαλιά της Εδέμ σου.
Το εγώ μου διαλύεται στο σκοτεινό σου πουθενά.
Ένας άλλος άνθρωπος της νύχτας παγιδεύτηκε στο γλυκό σου δίχτυ.

Η νύχτα ξέρει και φοβάται,

μας αγαπάει και μας λυπάται,

μαζί μας πίνει και ξενυχτάει

και το πρωί για ύπνο πάει...

Η νύχτα θέλει να αγαπιέται

και από έρωτα χτυπιέται,

καπνίζει, βρίζει και διαβάζει,

κλαίει σαν παιδί και αναστενάζει...

Η νύχτα παίζει και κιθάρα

και μένει πάντα από τσιγάρα,

γράφει τραγούδια και ζηλεύει,

γυρνάει στους δρόμους κι αλητεύει...

Η νύχτα ντύνεται γυναίκα

και ξεκινάει κατά τις δέκα,

τους άλλους βάζει να τα σπάνε

και τα πληρώνει όσα κερνάνε...

Η νύχτα κάνει απιστίες

και παίρνει μέρος σε ληστείες,

βάζει μια βόμβα στη Κυψέλη

κι ύστερα λέει ό,τι θέλει...

Η νύχτα, ό,τι και να γίνει,

αναλαμβάνει την ευθύνη,

κι αυτός που ξέρει τι συμβαίνει

ζει με τη νύχτα και σωπαίνει...

Στίχοι-Μουσική-Ερμηνεία: Αφροδίτη Μάνου

Τα τραγούδια λένε πάντα την αλήθεια.

Όταν ήμουν μικρή και ήθελα να κάνω κάποιο δώρο πιο προσωπικό σε κάποιο φίλο, έγραφα μια κασέτα. Ξόδευα ώρες ατελείωτες για να βρω τα τραγούδια που θα μπορούσαν να του αρέσουν. Έβαζα βέβαια πάντα και κάποια που θα ήθελα εγώ να ακούσει, που άρεσαν σε μένα. Έγραφα τους τίτλους με καλλιγραφικά γράμματα στο εξώφυλλο, συνήθως και μια αφιέρωση... και πολύ αγάπη.

Κάπως έτσι μου ήρθε η ιδέα του ιστολογίου αυτού. 

Θα είναι μια ηλεκτρονική κασέτα από τραγούδια που αγάπησα και αγαπώ μαζί με κάποιες σκέψεις ή αναμνήσεις που πάντα τα συνοδεύουν.

Καλή αρχή.

Γαλάζια κεράκια σου πήρα να σβήσεις

καρδιά μου να ζήσεις και να 'σαι καλά

Θα βρεις στο παρμπρίζ μια κασέτα καινούρια

γεμάτη τραγούδια για χρόνια πολλά 

Τα τραγούδια λένε πάντα την αλήθεια

ό,τι ψέμα στη ζωή μου και να πω

τα τραγούδια λένε πάντα την αλήθεια

λένε πάντα πως για πάντα σ' αγαπώ 

Αυτή την κασέτα ποτέ μην τη χάσεις

κι όταν γεράσεις και γίνεις παππούς

αν δε μ' έχεις δίπλα σου να μ' αγκαλιάζεις

κρυφά να τη βάζεις να την ξανακούς 

Στίχοι: Μαριανίνα Κριεζή

Μουσική: Γιάννης Σπανός

Εκτέλεση: Ελένη Δήμου