Το σκάκι.

Σαν στρατιωτάκι που προστατεύει την βασίλισσά του.

Χωρίς να ρωτά, έτσι χωρίς σκοπό.

Χωρίς να ξέρει το τέλος.

Μόνο μπρος, σαν να μην υπάρχει γκρεμός.

Σαν να μην υπάρχει αύριο.

Έτσι και 'μεις θα σταθούμε μπροστά.

Θα παλέψουμε για μια θέση πλάι της.

Θα ονειρευτούμε ένα θάνατο για 'κείνην.

Θα πέσουμε στα πόδια της για ένα βλέμμα.

Και έτσι αποκαμωμένοι, 

ο ένας στην αγκαλιά του άλλου,

έχοντας νιώσει σπουδαίοι,

θα πεθάνουμε δίχως λόγο.

Έλα να παίξουμε...

Θα σου χαρίσω τη βασίλισσά μου

Ήταν για μένα μια φορά η αγαπημένη

Τώρα δεν έχω πια αγαπημένη

Θα σου χαρίσω τους πύργους μου

Τώρα πια δεν πυροβολώ τους φίλους μου

Έχουν πεθάνει από καιρό

πριν από μένα

Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω

Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω

Μονάχα ετούτο τον τρελό μου θα κρατήσω

που ξέρει μόνο σ' ένα χρώμα να πηγαίνει

δρασκελώντας την μιαν άκρη ως την άλλη

γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου

μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά

αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις

Έλα να παίξουμε...

Ο βασιλιάς αυτός δεν ήτανε ποτέ δικός μου

Κι ύστερα τόσους στρατιώτες τι τους θέλω!

Τραβάνε μπρος σκυφτοί δίχως καν όνειρα

Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω

Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω

Μονάχα ετούτο τον τρελό μου θα κρατήσω

που έρει μόνο σ' ένα χρώμα να πηγαίνει

δρασκελώντας την μιαν άκρη ως την άλλη

γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου

μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά

αναστατώνοντας τις έριες παρατάξεις

Έλα να παίξουμε...

Κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα...

Στίχοι: Μανώλης Αναγνωστάκης

Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου

Εκτέλεση: Γεράσιμος Ανδρεάτος