Άσφαλτος.

(Με το παρακάτω κείμενο συμμετείχα πριν καιρό στο 2ο Συμπόσιο Ποίησης, στο ποιο πήγε πολύ καλά. Θεωρώ ότι δένει απόλυτα με το συγκεκριμένο μουσικό αριστούργημα)

Έλα, κάτσε δίπλα μου.
Μη μιλάς. Γιατί είναι τόσο δύσκολο να μη μιλάμε;
Για δέκα λεπτά σιγή.
Να νιώσουμε τον έρωτα έτσι όπως πρέπει.
Δίχως λόγια, δίχως σκέψη, δίχως παρελθόν.
Σε αυτόν εδώ τον καναπέ, σε αυτήν την άκρη του δρόμου, σε αυτό εδώ το χώμα.
Μην ανακατεύεις τις θύμησες.
Κλείδωσέ τες για λίγο στο ντουλάπι.
Και πέτα το κλειδί.
Σςςςς... για λίγο.
Πως μπορούμε να βάλουμε κανόνες σε κάτι τόσο περίπλοκο;
Ακόμα και αυτόν τον κανόνα της σιωπής.
Αμέσως να τον παραβούμε και οι δύο.
Ούτε ένα λεπτό δεν μπορούμε να ερωτευθούμε νομότυπα.
Λες και ο έρωτας δεν φτιάχτηκε για τους ανθρώπους.
Αλλά οι άνθρωποι επιμένουν να τον ζουν, να τον διεκδικούν, να τον νιώθουν.
Και πάντα αποτυγχάνουν.
Γιατί;
Γιατί το μεγαλύτερο αμάρτημα στον έρωτα είναι η ιδιοκτησία.
Είναι η ιδιοκτησία που αφαιρεί κάθε πάθος, κάθε όμορφη στιγμή.
Και οι άνθρωποι πάντα, μα πάντα θα τα θέλουν όλα δικά τους.
Όχι μαζί τους, όχι πλάι τους, μόνο ολοδικά τους.
Έτσι πάντα θα ζουν σε μια τυραννία.
Και θα υπομένουν κάθε ίδιους σκλαβιάς.
Και αυτοί που έζησαν τον έρωτα χωρίς κανόνες,
αυτοί που μίλησαν, που έκλαψαν, αυτοί που καταστράφηκαν,
είναι αυτοί που δεν έζησαν σαν άνθρωποι.
Είναι αυτοί που έζησαν τον έρωτα σαν θεοί.
Αυτοί που δεν χώρεσαν σε κανένα καναπέ, σε καμιά άκρη του δρόμου, σε κανένα χώμα.
Δεν αποζήτησαν καμιά σιωπή, κανένα λόγο.
Αυτοί που δεν λογάριασαν κανένα κανόνα, καμιά ανθρώπινη ηλίθια δύναμη.
Αυτοί που πέθαναν στον έρωτα χωρίς να διεκδικούν, χωρίς να απαιτούν, χωρίς να έχουν τίποτα,
μα έζησαν στη ζωή για πάντα πλούσιοι και γεμάτοι.

Άσφαλτος υγρή, χειμωνιάτικη.

Από όπου πέρασα έμεινα ξένη.

Άσφαλτος λερωμένη κι άχρηστη

μα εσύ θυμάμαι φορούσες φτερά.

Ναι αλλά πότε;

Στα όνειρά μου μάλλον, στα όνειρά μου, ναι.

Κι ίσως, ακόμα πιο παλιά.

Οπτικές ίνες, διαδικτυακές σιωπές,

μας ένωναν και μας χώριζαν.

Συνήθισα την απουσία.

Συνήθισα το ψυχρό γαλάζιο σου φως.

Έπειτα άρχισα να σου μοιάζω

κατέστρεφα τον εαυτό μου για σένα.

Μετά

τον κατέστρεφα μόνο για μένα.

Ώσπου μια μέρα άνοιξες την πόρτα καί μπήκες.

Χωρίς φτερά,

χωρίς αποσκευές,

χωρίς αγάπη

μ ένα τεράστιο παγωμένο φεγγάρι

στο δεξί σου ώμο.

Το 'ξερα.

έτσι ξαφνικά θα 'ρχόσουν

από δρόμους αχάρακτους ακόμα.

Ήρθες

κι έμεινες ξένος.

Ξένος.

Ακατανόητα λόγια, παρεξηγημένες σιωπές,κοφτές ανάσες

ήρθαν και πάγωσαν,

γίναν χαλίκια, κύλισαν κάτω.

Ο έρωτας μου, μαύρη λιωμένη πίσσα,

κύλησε πάνω τους,

τα σκέπασε.

Ανάμεσά μας άσφαλτος

πού ολοένα μακραίνει,

από τότε.

Άσφαλτος που γυαλίζει και σκίζει τη ζωή μου στα δύο.

Σου την έχω στημένη.

Αν διαλέξεις το δρόμο αυτό,

ούτε εδώ,

ούτε εκεί θα με βρεις.

Θα σαι πάντα ανάμεσα,

κι εγώ,

πάντοτε ξένη.

Στίχοι: Τάνια Τσανακλίδου

Μουσική: Μιχάλης Δέλτα

Εκτέλεση: Τάνια Τσανακλίδου