Όταν ήμουν μικρή και ήθελα να κάνω ένα δώρο πιο προσωπικό σε κάποιο φίλο, έγραφα μια κασέτα. Ξόδευα ώρες ατελείωτες για να βρω τα τραγούδια που θα μπορούσαν να του αρέσουν. Έβαζα βέβαια πάντα και κάποια δικά μου που θα ήθελα να ακούσει. Έγραφα τους τίτλους με καλλιγραφικά γράμματα στο εξώφυλλο, συνήθως μια αφιέρωση… και πολλή αγάπη.

Κάπως έτσι μου ήρθε η ιδέα του ιστολογίου αυτού. Μια ηλεκτρονική κασέτα από τραγούδια που αγάπησα και αγαπώ σε συνδυασμό με φωτογραφίες δικές μου και μαζί κάποιες σκέψεις ή αναμνήσεις που πάντα τα συνοδεύουν.

Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2013

Βρέχει στη φτωχογειτονιά.

Μπλέκοντας την ματαιότητα αυτού του κόσμου με το μεγαλείο του έρωτα.
Αυτή η ανάρτηση για τον Τάσο Λειβαδίτη (20 Απριλίου 1922 -30 Οκτωβρίου 1988).

Ήξερες να δίνεσαι αγάπη μου...
Δινόσουνα ολάκερη
και δεν κράταγες για τον εαυτό σου
παρά μόνο την έγνοια
αν ολάκερη έχεις δοθεί...
Όλα μπορούσανε να γίνουνε
στον κόσμο αγάπη μου
τότε που μου χαμογελούσες...
Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου
είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρα μου
αγαπημένη μου...
Μα και τι να πει κανείς...
Όταν ο κόσμος είναι τόσο φωτεινός
και τα μάτια σου τόσο μεγάλα..
Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου
έζησα όλη τη ζωή...
Θα ξαναβρεθούμε μια μέρα
και τότε όλα τα βράδια
κι όλα τα τραγούδια θά 'ναι δικά μας...
Θά 'θελα να φωνάξω τ'ονομά σου,αγάπη,
μ' όλη μου τη δύναμη...
Να το φωνάξω τόσο δυνατά
που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο,
καμιά ελπίδα να μη πεθάνει...
Θε μου πόσο ήταν όμορφη
σαν ένα φωτισμένο δέντρο
μια παλιά νύχτα των Χριστουγέννων
Συχώρα με, αγάπη μου,
που ζούσα πριν να σε γνωρίσω...
Μισώ τα μάτια μου,
που πια δεν καθρεφτίζουν το χαμόγελό σου..
Θα σ' ακούω σαν τον τυφλό που κλαίει,
ακούγοντας μακριά τη βουή μιας μεγάλης γιορτής
σ' αναζητάω σαν τον τυφλό,
που ψάχνει να βρει το πόμολο της πόρτας
σ'ενα σπίτι που' πιασε φωτιά,
α, για να γεννηθείς εσύ
κι εγώ για να σε συναντήσω
γι αυτό έγινε ο κόσμος...
Κι εσύ, αγαπημένη, όταν με διώχνεις,
κλείνεις έξω απ' την πόρτα σου
έναν ολάκερο πικραμένο κόσμο..
Κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον,
είμαστε κιόλας νεκροί...
Αν βρουν έναν άνθρωπο νεκρό
έξω απ' την πόρτα σου,
εσύ θα ξέρεις,
πως πέθανε σφαγμένος
απ' τα μαχαίρια του φιλιού,
που ονειρευότανε για σένα...
Ποδοπάτησε με,
να έχω τουλάχιστον την ευτυχία
να μ'αγγίζεις...
Τάσος Λειβαδίτης (Συγχώρα με, αγάπη μου)


Μικρά κι ανήλιαγα στενά
και σπίτια χαμηλά μου
βρέχει στη φτωχογειτονιά
βρέχει και στην καρδιά μου

Αχ ψεύτη κι άδικε ντουνιά
άναψες τον καημό μου
είσαι μικρός και δε χωράς
τον αναστεναγμό μου

Οι συμφορές αμέτρητες
δεν έχει ο κόσμος άλλες
φεύγουν οι μέρες μου βαριά
σαν της βροχής τις στάλες

Στίχοι: Τάσος Λειβαδίτης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Εκτέλεση: Γρηγόρης Μπιθικώτσης 

6 σχόλια:

  1. Πιστεύω πως τέτοιο πλάτος, τόσο μάκρος μα και τόση ευαισθησία,
    δεν έχει να επιδείξει άλλος, σε σχέση με τον έρωτα..

    Καλό απόγευμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τιμές που αποδίδονται μετά θάνατον!Αξίζουν όμως όλα αυτά, όταν κάποτε ξυπνήσεις απ' το βαθύ έρωτα μεσοπέλαγα;
    Χαρούμενο απόγευμα!:-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι, αρκεί να μην πνιγείς. Και αν πνιγείς τουλάχιστον πήγες από έρωτα.
      Καληνύχτα.

      Διαγραφή
  3. εξοχο μοναδικο υπέροχο δεν υπαρχουν λογια για τετοια αριστουργηματα που αγγιζουν τις καρδιές μας

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σας παρακαλώ πολύ να γράφετε με Ελληνικούς χαρακτήρες και οι σχολιασμοί σας να μη ξεφεύγουν απο τα όρια της ευπρέπειας. Σχόλια τα οποία περιέχουν ύβρεις, θα αποκλείονται. Ευχαριστώ.